Ciesze sie, ze tak jest.

W tej ksiazce (a jest to prawdziwa perla katolickiej literatury) stale znajduje przypomnienie do pracowania nad soba oraz przypomina mi ona, ze nasze zycie jest krotkie i stale trzeba byc gotowym na spotkanie z Panem.

Witam wszyskich. Jestem nowy na tym forum, ale nie w kwestii Tomasz a Kempis. Podzielam opinie o szczególnej wartości tej książki. Sam zetknąłem się z nią na początku lat 80-tych i od tamtej chwili towarzyszy mi do dziś w różnych trudnych momentach. Chcę przez to powiedzieć, że przez cały ten okres do dziś dorastałem i dorastam do niej. Wszystkie powyższe fragmenty są mi bardzo dobrze znane.
Kiedy wręczyłem ją jako prezent pewnemu przyjacielowi zaznaczyłem, żeby się nie martwił, jeśli będzie go drażniła, z czasem dojrzeje do niej.
Dla mine miał szczególny wpływ następujący fragment:
Tak,synu. Chcę jednak aby

Przepraszam coś mnie wyłączyło. Kontynuuję fragment:

"Tak, synu. Chcę jednak , byś nie szukał takiego pokoju, jaki polega na braku pokus i nieodczuwaniu trudności, ale żebyś pamiętał, że dopiero wtedy zdobędziesz pokój, kiedy przejdziesz przez rozmaite udręki i doświadczysz wielu trudności."

Rozdział XII (o wewnętrznym ukojeniu).

Wielkrotnie na początku płakałem modląc się przy tym fragmencie. Dzisiaj takich fragmentów zaznaczonych mam więcej, niektóre znam na pamięć i są fragmentem mojej rozmowy z naszy Ojcem.

Agniulko
Napisalas cos takiego:"No i nie ma sensu czytac wiecej niz jeden a czasami pol rozdzialu na dzien."
Dla przypomnienia,zacytuje fragment wstepu do tej wspanialej lektury:
"Jak czytac Nasladowanie?
Ksiazki tej nie mozna czytac tak,jak powiesci lub innego dziela ascetycznego-jednym tchem,od poczatku do konca.W kazdym bowiem rozdziale znajduje sie taka obfitosc tresci,takie bogactwo mysli,rad duchowych,zasad i wskazan,ze nikt z prawdziwym pozytkiem nie przeczyta kilku na raz rozdzialow,chyba tylko slizgajac sie po powierzchni nad glebia mysli i tresci.
Wydaje sie,ze i dla dzisiejszego czytelnika aktualna pozostaje uwaga historyka literatury Piotra Chmielowskiego w liscie do Antoniego Sygietynskiego(7.X.1899);Tomasza a Kempis nie nalezy czytac systematycznie,tylko dorywczo i na chybil trafil."
Pozdrawiam i zycze wielu przemyslen

Dodam jeszcze jedna mysl T.a Kempis;
"Przyjmij,Panie i Boze moj,checi i pragnienia moje wielbienia Cie bez konca i blogoslawienstwa bez miary,bo Tobie nalezy sie to slusznie wedlug ogromu niewyslowionej wielkosci Twojej."

Znam ten wstęp. To co napisałam to moje własne doświadczenie, które to potwierdza

Rysiek

Pieknie napisales.Ten rozdzial polecalbym ksiezom i swieckim walczacym o zniesienie celibatu.

Pozdrawiam

Zgadzam się. Ojciec Pio powiedział, że kapłaństwo to góra Tabor, a małżeństwo to droga krzyżowa. Jakby nie było każda z tych dróg bez komunii z Bogiem jest trudna. Dlatego dodaje jeszcze jeden fragment, który pasuje mi do tego tematu:

Ga 1,16 Niech nie panuje nade mną, Boże, niech nie panuje nade mną ciało i krew, niech mnie nie zwodzi świat i jego krótka chwała, niech mnie nie skuszą podszepty diabła i jego podstępy. Daj mi siłę sprzeciwu, cierpliwość wytrzymałości, stałość wytrwania.
Daj mi zamiast wszystkich rozkoszy świata najmilsze namaszczenie oliwą Twego ducha, a zamiast miłości cielesnej wlej we mnie umiłowanie Twojego imienia.

i dalej:

Nie trzeba wyrzekać się wszystkiego, bo to, co naturalne, musi być zachowane, ale przykazanie Boże zabrania dążyć do nadmiaru i wybierać według upodobania, gdyż inaczej ciało wzięłoby górę nad duchem. W tym rozdwojeniu, proszę, niech ręka Twoja mnie prowadzi i kieruje, bym się nie zachwiał.
Rozdział XXVI(o wewnętrznym ukojeniu).
Poza tym kapłaństwo to szczególne powołanie do ojcostwa.

Czytalem tez o tym w ksiazkach o tym wielkim swietym.Malzenstwo jest pieknym stanem w ktorym oboje malzonkowie powolani sa do swietosci.

Kaplanstwo to wzniosly stan i prawdziwi oddani Bogu kaplani sa o wiele szczesliwsi niz nam moze sie sie zdawac.Sw. Ojciec Pio byl tego dobrym przykladem.