Przepraszam z góry jeśli to nie powinno znaleźć się w tym wątku .
Doświadczyłam ostatnio czegoś bardzo dziwnego z jednej strony ale bardzo wielkich entuzjazmem mnie to zapaliło.
Gdy byłam na koncercie TGD w Krakowie nie zbyt dobrze widziałam scenę więc postanowiłam stanąć w jakieś lepszej pozycji by się skupić ,wyciszyć .W tym właśnie momencie zobaczyłam po raz pierwszy tak"pięknego" człowieka ,i nie chodzi tylko o cielesne piękno ale bardziej duchowe ,jakbym zobaczyła Boga w tym człowieku ,nie mogłam od niego oderwać oczu ,patrząc jak wielbi Boga .Po pewnym czasie wydawało mi się aczkolwiek nie jestem pewna że ten człowiek uśmiechnął się do mnie i to jakby wlało pokój w moje serce.Potrzebowałam tego ,wiem to bardzo dziwne takie doświadczenie ,ale mam nadzieję że po prostu ja sobie tego nie ubzdurałam i ktoś też kiedyś widział takie realne piękno Boże w człowieku ,dobroć bijącą od człowieka ,nie wiem sama jak to nazwać

Hmm, ciekawe doświadczenie Myślę, że jest równie ważne, aby umieć zobaczyć Jezusa w człowieku, który z jakiegoś powodu budzi naszą odrazę, niechęć czy nawet nienawiść. Ostatnio zainspirowały mnie słowa forumowiczki, która napisała że prosi Boga, aby nauczył ją patrzeć na człowieka (do którego ona nie może się przekonać) Jego, Boskimi oczami. Mniej więcej coś takiego: Boże, jeśli Ty kochasz tego człowieka, pomóż mi dostrzec w nim to, co wartościowe i dobre.
Chyba każdy z nas ma, lub miał w swoim otoczeniu taką osobę, którą najchętniej omijałby z daleka i w żaden sposób nie potrafi dostrzec w niej nic pozytywnego. Myślę, że taka modlitwa skierowana do Boga pozwoli nam uwolnić się od niechęci do drugiego człowieka.
A to, co napisałaś jest bardzo naturalne. Osoby będące blisko Boga, żyjące Jego słowem przyciągają wewnętrznym pokojem i radością

Zobaczcie teraz sami, jak na przykładzie powyższego tematu ujawnia się całkowita niemoc języka w odnoszeniu się do sprawy Boga.

Twierdzimy, iż możemy dostrzec Boga w drugim człowieku, a ja dostałem ostrzeżenie od moderatora za to, że radykalizuję to stwierdzenie doprowadzając do możliwości ubóstwienia człowieka do rangi Chrystusa.

Dlatego tak mocno odrzucam katolicyzm, bo nie potrafi sobie poradzić z własnymi implikacjami, kastrując człowieka zarówno z logicznego myślenia, jak i duchowej potencji.

Opowiadam się za Chrystusem i Jego sposobem przeżywania tak człowieczeństwa, jak i męskości. Tylko rzeczywiste naśladowanie Chrystusa, całkowite wyrzeczenie się dóbr ziemskich i przyjemności i umiłowanie Najwyższego doprowadza nas ludzi - do rangi bycia samym Chrystusem.

Zauważyłem że nie mogę tutaj w ogóle mówić o Chrystusie z ewangelii. Tutaj panuje Jezus gitary i spotkań neokatechumenalnych. Nie takiego "chrystusa" kocham.

Każdy kto miłuje Chrystusa, jakiego przedstawia nam ewangelia, sam z siebie zobowiązuje się do wyrzeczenia, do opróżnienia by BYĆ PEŁNIĄ. Wszechświat wlewa się w materię która jest elektrolitem. Ile razy jeszcze mam mówić że każdy z nas może stać się Chrystusem.

Pomijamy drogę Mistrza, ponieważ nam nie pasuje, stąd cała armia teologów do przeinaczania prostych zasad Życia.

ja także widziałam takie piękno, nic ci się nie ubzdurało.
Jezus Chrystus staje się widzialny w drugim człowieku, 'w jego dobru'.

"... narodził się z Maryi Dziewicy i był do nas podobny we wszystkim oprócz grzechu"

To się ciesze ,że nie jestem odosobniona w takim doświadczeniu