Zakochałem się w zakonnicy jak w kobiecie (wciąż myślę o wspólnym życiu, małżeństwie i seksie).
Co robić ? Panicznie boję się rozmawiać o tym z księdzem, bo mnie wyrzuci z konfesjonału ...

Zakochanie nie jest grzechem

Jaki masz kontakt z zakonnicą? Widujesz się z nią? Rozmawiasz?

Wiem, że zakochanie nie jest grzechem, ale potępiam się za myśli o seksie. Mam z nią kontakt. Wiem, że jest Oblubienicą Chrystusa, dlatego się tak boję.

Zakochałeś, czy zauroczyłeś?

A jak długo trwa Twoja fascynacją tą kobietą?

Myślałem, że się zauroczyłem z powodu jej piękna, ale to już trwa kilka lat i przybrało poważne rozmiary - w sensie miłości, że pragnę jej dobra i mam ciągle myśli, że zakon to nie jest/była jej droga. Dlatego jestem przerażony w środku i piszę na forum. Nie jest aż taka ładna, ale ją kocham. A drugi problem to to, że z pewnych powodów nie mogę zerwać z nią kontaktu i czuję się w kleszczach.

Kilka lat, to dość długo jak na zauroczenie, więc to nie jest to. To naturalne, że pragniesz dla niej tego co najlepsze, w końcu żywisz wobec niej gorące uczucia. Z drugiej strony, ona wybrała swoją drogą i możliwe, że niekoniecznie odwzajemnia Twoje uczucia(nic o tym nie napisałeś). Niemożność -z różnych względów- zerwania z nią kontaktu, tylko sprawę dodatkowo komplikuje. A ochłodzenie kontaktów, może być zbyt bolesne.
Próbowałeś skupić się na innych kobietach? Znaleźć kobietę o podobnym charakterze do swojego obiektu westchnień? Dużo gdybam, ale czasem zakochujemy się w ludziach, wśród których spędzamy wiele czasu, ograniczając tym samym inne możliwości znalezienia potencjalnego partnera.


Gdyby to tylko o wygląd chodziło, to by Ci minęło po kilku miesiącach. Widocznie ma piękne wnętrze i Ty uległeś fascynacji jej osobą .

napisz coś więcej o tej znajomości. jak to wszystko wyszło że aż doszło do takich rozmiarów. bo to przede wszystkim może być kwestia tego że pokochałeś to jaka jest, jak wspomniała Val.

ja po sobie wiem że takie uczucie nie ma sensu bo można potem gorzej cierpieć.

Nie wiem jak to wyszło, szedłem drogą powołania zakonnego i się kompletnie zabujałem (za przeproszeniem) w zakonnicy. Nie wiem jak to uciąć, może nie powinienem tego ucinać ? Bo im bardziej się od niej odcinam, tym jest gorzej. Tak. chodzi o to jaka jest.

A czy ta zakonnica wie co do niej czujesz?

Ja będąc na Twoim miejscu przeprowadziłbym z tą zakonnicą szczerą rozmowę. Nie zaszkodzi, ale z pewnością może pomóc.

Ona wie. I to jest właśnie problem. Jestem po ślubach wieczystych.

No może razem coś wymyślicie.

EDIT:
A miłość platoniczna odpada?

Wiem, że fajnie pogadać, pocieszyć kolege, ale tymi "kozetkami psychoterapeutycznymi" tylko uciekamy od odpowiedzi na zadane pytanie, a ta jest prosta.
Ta dziewczyna wybrała juz swojego Oblubieńca i jakiekolwiek działania, w kierunku zmiany obiektu zainteresowania będą po prostu grzechem... .

EDIT: Musze zmienić wpis, bo nie wyczytałem z tego wszystkiego, że TB88 jest po ślubach wieczystych... .
Teraz to sprawa jest jeszcze bardziej prosta po obu stronach.

Piszesz troche niejasno, może coś źle odczytuje.
Odszedłeś z zakonu? Bo napisałeś "szedłem drogą powołania zakonnego".
Nie odszedłeś? Poproś o przeniesienie jeśli to możliwe. Przez tyle lat nie powiedziałeś o tym swojemu spowiednikowi?