Człowiek i tak się zbyt mało posunie w miłości w porównaniu z Miłością Boga czy Jezusa

Andy72, moim zdaniem niedoceniasz ludzi

A czy Ty doceniasz Boga? Największy święty to przy Bogu grzesznik. Jedynie Maryja jest Łaski Pełna. KOchac jak Jezus i Maryja to niedościgniony wzór.

Jezus i Maria to tez ludzie
Kazdy czlowiek ma w sobie boska czastke. Ale nie o tym pytanie.

Czy da sie kochac bezwarunkowow, bezgranicznie, calym sercem?

Mendoza
Zgadza się, lepiej pasuje tu termin poznawać Boga, tak samo jak codziennie się nawracać i całe życie dążyć do większej świętości. Ale nie jest też tak jak jest z małżonkami? Jest moment decyzji, moment który w teorii przynajmniej, pozwala podjąć decyzję o gotowości dalszego poznawania, moment zakochania, oddania. Boga można poznawać całą wieczność, ale przecież w skali wieczności bardzo szybko decydujemy się na relacje z Nim. I to potocznie zwie się tym poznaniem. Bóg już nie jest totalnie obcy, jest swój, znany, zaufany, z naszej perspektywy godny miłowania. Więc zgoda, cała teologia, etyka, wszystkie obrzędy i sakramenty, wszystko wynika z miłości jaką Bóg nas bezwarunkowo obdarzył i z naszej odpowiedzi na ta miłość.

Natomiast czy człowiek może mieć tak wielką miłość? Nie wiem, ale nie ma to znaczenia bo Bogu nasze ograniczenia nie przeszkodzą w niczym. Pytanie jest zatem raczej o granice jakie człowiek może osiągnąć. Cóż, np miłość nieprzyjaciół, bezwarunkowa i po ludzku absurdalna, wynika z przekonania że tak trzeba, że jest to wartość obiektywna którą potwierdza Bóg. Czy u człowieka może być zatem bezwarunkowa? Warunek jest taki że ma ona sens. Inaczej byłaby absurdalna i szkodliwa.

"Warunek jest taki że ma ona sens" ... wydawalo mi sie, ze milosc nie ma racjonalnego sensu ...i dlatego taka milosc jest czyms szczegolnym, popartym wiara i zaufaniem.

Co do milosci wobez nieprzyjaciol naszych - sens w tym jest taki, ze w KAZDYM czlowieku jest czastka Boga. Nie kochajac nieprzyjaciol, w jakims zakresie nie kochamy Boga.
Pomijam kwestie, ze zaden czlowiek nie jest do konca zly...o ile mozna mowic w tym aspecie. Wg. sw. Augustyna zlo tak na prawde nie istnieje ...

Załóżmy że nie ma Boga. Nadal widzisz sens w miłowaniu nieprzyjaciół, skoro nie ma to racjonalnego sensu? Jak sam zauważyłeś, musi mieć poparcie wiary. Skoro jest w każdym z nas cząstka Boga, to nie jest to już takie zupełnie bezinteresowne. Jest sens. Zawsze możemy doszukać się jakiegoś sensu. Miłość bywa absurdalna, ale ma jakieś podstawy.

Miłość ma sens, taki sam jak Bog.

Mozna sie zatracic w milosci. Gorzej, gdy zatracimy siebie i z chwalebnych pobudek milosci blizniego zapomnimy o sobie ... Ale jak tu kochac, jednoczesnie pilnujac wlasnych potrzeb? Wydaje sie niemozliwym, spelnic wszystkie warunki ...

Nie na darmo to Jezus mówi o miłości nieprzyjaciół. I bez Boga, ale w takim jak obecny świecie, miłość miałby sens, ale odmienny i nie tak szeroki zasięg jaki sugeruje chrześcijańska nauka. I jedynie o to mi chodzi, że miłość sama w sobie nie jest bezzasadna. Owszem, możemy kochać bliźniego, nawet wroga bezinteresownie w tym sensie że nie zyskamy, a stracimy. Ale zyskujemy w oczach Boga i jego obiektywnej nauki o miłości. Bez tego elementu, bez wiary, taka miłość nieprzyjaciół była by szaleństwem.

Jezus mendozo zgodnie z wiarą chrześcijańską jest Synem Bożym. To że przyszedł na świat jako człowiek, w ludzkim ciele, nie umniejsza tego że był Bogiem. Nie uznanie Jezusa za Boga oznacza nie przyjęcie wiary chrześcijańskiej.
Co do celu życia:)
A wczorajsze czytania przeczytali?
Przykazanie zaś Jego jest takie, abyśmy wierzyli w imię Jego Syna, Jezusa Chrystusa, i miłowali się wzajemnie tak, jak nam nakazał. Kto wypełnia Jego przykazania, trwa w Bogu, a Bóg w nim; a to, że trwa On w nas, poznajemy po Duchu, którego nam dał.
(1 List św Jana)
Dla tych co mają piszą że Jezus to człowiek ciąg dalszy wart uwagi!
Po tym poznajecie Ducha Bożego: każdy duch, który uznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, jest z Boga. Każdy zaś duch, który nie uznaje Jezusa, nie jest z Boga; i to jest duch Antychrysta, który - jak słyszeliście - nadchodzi i już teraz przebywa na świecie.
i ze ST: (Psalm 2)
Wyrok Pański ogłoszę:
On rzekł do mnie: „Jesteś Synem moim,
Ja zrodziłem dziś Ciebie,
Żądaj, a dam Ci w dziedzictwo narody
i krańce ziemi w posiadanie Twoje.”

o celu życia ludzkiego i środkach jak go osiągnąć, jest w Biblii mnóstwo, naparwdę. Polecam Listy sobie poczytać, tam jest kawę na ławę napisane wszystko:)

OT:
Jaką, przepraszam, cząstkę?

Bez względu na wszystko i pomimo wszystko.

Mendozo, więc jeszcze raz podstawowa sprawa- jeśli mówimy o duchowości chrześcijańskiej a taki jest to dział, to Jezus dla chrześcijan wszystkich odłamów jest Bogiem. Tym chrześcijanie różnią się od nie chrześcijan.
Maryja oczywiście była człowiekiem.

@mendoza
Patrzysz na sprawę celu życia (zbawienia) od strony człowieka.
Zastanawiasz się nad tym, co zrobić, żeby dojść do Boga.
Już to, samo w sobie, jest wartościowe.
Ale to postawa religijna, właściwa dla religii naturalnych i dla ludzkich systemów religijnych.
Religia to relacja Bóg-człowiek, w której aktywną stroną jest człowiek (co do niczego nie doprowadzi, gdyż nie możemy zabwić się ani żadnymi rytuałami, ani żadnymi czynami, choćby czynami miłości).

W chrześcijaństwie mamy do czynienia z wiarą.
Jak dowiadujemy sie na katechezie z 6 prawd wiary:
- 4. Syn Boży stał się człowiekiem i umarł na krzyżu dla naszego zbawienia.
Wiara to relacja Bóg-człowiek, w której stroną aktywną jest Bóg.
Zbawienie już sie dokonało.

Teraz potrzebna jest tylko odpowiedź. Wiara w to zbawienie będace uczestniczeniem w życiu Boga, przekuwająca się w czyny, czyli miłość.
Miłość, czyli pragnienie dobra dla wszystkich wypływające z uświadomienia sobie, że sam Bóg chce dla wszystkich dobra i przyłączenie się do tej, odwiecznej woli Boga.
Jak daleko ta miłość ma się posunąć?
Nie ma takiego pytania.
Miłość nie zna półśrodków. Albo jest całkowita, albo nie ma jej w ogóle. Oczywiście, całkowita na naszą miarę. Nie możemy kochać więcej niż potrafimy.
Najmniejszy nawet uczynek (podanie kubka wody spragnionemu) wykonany z miłości jest więcej wart niż największe czyny dokonywane z miłością traktowaną jako narzędzie zbawienia.

zacytuję kogoś innego "życie nie ma celu - życie ma sens"
życie czlowieka nie jest środkiem do osiągnięcia jakiegokolwiek celu
życie jest sensem samo w sobie, życie ma sens

trochę mnie to rozbawiło, że ktoś napisał, że celem jest Niebo.
a jak się już niebo osiągnie to co? kończy się życie?
czy już jest bezcelowe?