Wpadl mi w rece ostatnio ponizszy tekst:

O przyjazni

Twoj przyjaciel jest odzwierciedleniem twoich potrzeb. Jest polem, ktore obsiewasz z miloscia i z ktorego zbierasz zniwo z dziekczynieniem. Jest twym schronieniem i ogniem, ktory cie ogrzewa. Jako ze przychodzisz do niego glodny i szukasz go zlakniony spokoju. Gdy przyjaciel twoj mowi co mysli nie obawiaj sie powiedziec "nie", nie wstrzymuj sie tez ze slowem "tak". A gdy milczy, twoje serce niech nie ustaje w nasluchiwaniu jego serca. Gdyz w przyjazni wszystkie mysli, pragnienia i oczekiwania wszystkie bez slow sie rodza i dzielone sa z radoscia najszczersza. Gdy rozstajesz sie ze swym przyjacielem nie cierp. Jako ze to, co kochasz w nim najbardziej podczas jego nieobecnosci wyrazniejsza sie staje, tak jak gora alpiniscie wyrazniej sie jawi z rowniny. I niech celem twym w przyjazni nie bedzie skrywanie glebin swej duszy. Gdyz milosc, ktora dazy do czegos innego anizeli odkrycie swej wlasnej tajemnicy, nie miloscia jest, jeno zarzucona siecia i nic cennego w nia nie zlapiesz.
I badz dla swego przyjaciela najlepszym jakim mozesz. Jesli poznac musi twoje upadki, niechaj i wzloty twe pozna.
Bo coz bylby to za przyjaciel, gdybys go szukal dla zabicia czasu jedynie. Szukaj go dla wspolnego czasu przezycia. Bo nie twa pustke, lecz potrzeby twoje ma on wypelnic. I w slodyczy przyjazni niechaj i smiech wasz bedzie i przyjemnosci dzielenie. Jako ze w rosie malych rzeczy serce swoj poranek znajduje i pokrzepione odzywa." (Khalil Gibran)

Jak sadzicie? Dlaczego ludzie wypelniaja swoja wewnetrzna pustke (czasem nawet znajomosciami i przyjazniami) zamiast zajac sie swoim zycium wewnetrznym?
Przeciez nie mozna dawac komus czegos, czego sie nie ma.
Z pustego w prozne

Czekam na Wasze mysli.

A może właśnie konieczność wypełnienia owej pustki jest dla wielu ludzi ich największą i najpilniejszą potrzebą?? I często przyjaciel pomaga nam te pustkę zapełnić. A jesli jeszcze przy tym znajduje się od nas dalej czy wyżej w rozwoju duchowym, wewnętrznym to możemy od niego czerpać, po to, by kiedyś przekazać to innym...

Bo nie są egocentrykami/egoistami.

Można - i to jest właśnie piękne w dawaniu

Gdy ofiarowujemy się człowiekowi, odkrywamy że nasze pokłady dobroci są niewyczerpane - łaska po prostu pojawia się.

Zgadzam się z Incognito. Cóż za pożytek z człowieka, który skupiony jedynie na sobie "zajmuje sie własnym życiem wewnętrznym"? Jesteśmy na Ziemi po to, żeby dawać siebie innym ludziom i wzajemnie sobie pomagać. Jeśli ktoś chce zajmować się głównie własnym życiem wewnętrznym, to wybiera zakon kontemplacyjny.

No i wychodzi na to, ze bracia i siostry z zakonow kontemplacyjnych sa egoistami i egocentrykami

A myslalem ze haslo "Za zycie swiata" jeszcze cos znaczy...

To ja od końca

Czemu od razu z pustego? Przecież każdy ma coś, co może ofiarować, coś, czym może się podzielić. Mało tego - chęć dania wymaga od nas pracy nad sobą, stwarza to coś w nas. Pragniemy się zmieniać nie dla siebie, ale dla kogoś - aby ofiarować mu to, czego potrzebuje, aby i jego ubogacić. Czyż to nie jest rozwój wewnętrzny?

Cóż, o. Pacyfiku, punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Jedni bardzie cenią tych, którzy "orant", inni tych, co "laborant". Ja akurat należę do tej drugiej kategorii ludzi. Nigdy nie potrafiłam zrozumieć fenomenu zakonów kontemplacyjnych, aczkolwiek nie twierdzę, że są one bezwartościowe czy niepotrzebne. Jeśli ktoś obiera dla siebie taką drogę życia, to jego święte prawo. Ja jednak wybieram bardziej "konkretne" formy pomocy innym ludziom i tyle.

Zastanawiam sie ostatnio nad slowami pewnego madrego profesora: "zeby moc dac siebie innym, trzeba najpierw w pelni posiadac siebie."

Czy to znaczy ze Ci, ktorzy szukaja przyjaciol i znajomosci (by zapelnic swoja wewnetrzna pustke) nie zyja wlasnym zyciem i ....szukaja osoby by na niej (ostro powiedziane) - pasozytowac?

Polecam ksiazke:
http://www.studioemka.com.pl/index.php? ... ails&id=12

Z głębokiego życia duchowego można czerpać siły do miłości bliźniego. Osoby poświęcające się służbie bliźniemu, pomagające ludziom siłę do swej posługi czerpią z głębokiej przyjaźni z Jezusem.

I do jakich wniosków doszedłeś?

Nie. Ktoś kto szuka kontaktu tylko po to aby brać, nie może powiedzieć, że to czego szuka to przyjaźń. Przyjaźń to radość z dawania, to właśnie dawanie siebie wypełnia pustkę - dopiero gdy człowiek rezygnuje z siebie zyskuje szczęście. Żyć samotnie =/= żyć własnym życiem, ale oddychać powietrzem które ma się w sobie. Nasze życie to przede wszystkim nasze relacje z innymi, każdy dobry człowiek ma potrzebę podzielenia się z kimś tym co ma wartościowego. Tak działa piękny mechanizm zbliżający ludzi, pozwalający im odnaleźć szczęście we wzajemnej ofiarności. To nie pasożytnictwo, ale coś jeszcze lepszego niż symbioza

Av, pewnie, że można, tylko że przyjaciel to ktoś więcej niż zwykły bliźni Miłość jest samonapędzalna, czerpie siły sama z siebie.[/code]

Jeśli ktoś będzie pusty wewnętrznie i będzie chciał podjąć się jakieś posługi (pomocy osobom niepełnosprawnym czy starszym) to nie będzie miał co tym ludziom do zaoferowania (więc lepiej jak zrezygnuje z niej ).

Istnieje też różnica między głębokimi, szczerymi przyjaźniami a płytkim koleżeństwem.

A właśnie, że nie, droga Av! Pustka wewnętrzna wynika z braku poczucia sensu. W podjęciu się pewnej posługi człowiek może ten sens odnaleźć i w ten sposób wypełnia się poprzez oddanie się drugiemu człowiekowi, odkrywa w sobie bogactwo, którego nie widział. Tak naprawdę żaden człowiek nie jest pusty wewnętrznie - można mieć poczucie pustki, ale każdy człowiek jest wypełniony darami i boską esencją którą dał nam Bóg na swoje podobieństwo. Każdy ma w sobie raj który może dać innemu człowiekowi, po prostu czasami tego nie zauważamy. Gdy nikt nie chce przyjąć od nas tego co mamy w sobie, wydaje się nam, że jesteśmy puści, ale tak naprawdę po prostu nie umiemy tego dać, albo ktoś nie potrafi tego przyjąć.
Każdy człowiek jest w stanie coś zaoferować drugiemu człowiekowi.

Oczywiście - i to ogromna.

Zgadzam sie z Av. Bywaja miedzy ludzmi takie aktywnosci, ktore nawet nie moga byc nazwane filantropia (por. "Lalka" B. Prusa), a ktore zapelniaja nam czas. "Byle by cos sie dzialo, byle by ktos sie wokol mnie krecil, byle by robic tak jak inni, byle czuc sie OK" itd. to bywa jedyny motyw i motor do dzialania. A gdzie glebia? Gdzie to bogactwo, ktore niby czlowiek w sobie ma?

Mysle, ze chodzi tu przede wszystkim o SWIADOMOSC tego CO sie robi i DLACZEGO...

To samo we wspomnianych relacjach.
Trzeba sobie uswiadomic: co ja moge dac drugiemu czlowiekowi? czy przypadkiem nie: biore wiecej niz daje? czy nie marnuje czyjegos czasu...? itd. Bez tej swiadomosci - mozemy traktowac czlowieka jak przedmiot, jak wypelniacz nudy w zyciu. A to jest zalosne.

Incognito. Czy ty zawsze mowisz: nie?

Ale co z tego? Poruszyłeś temat przyjaźni, o niej dyskutowaliśmy w tym temacie, a to o czym teraz wspomniałeś to zupełnie inny rodzaj kontaktu. Trzymajmy się tematu i rozmawiajmy o przyjaźni, zamiast wrzucać wszystko do jednego worka, ok?

W większości spraw, nie tylko kontaktów międzyludzkich, o to chodzi

W życiu bardzo trudno jest osiągnąć równowagę w której jedna osoba daje drugiej dokładnie tyle samo co ona jej. Niemniej, o ile relacja między nimi nie jest wykorzystywaniem, należy się nie załamywać i nie demonizować, ale starać się być lepszym przyjacielem. Po pozorach bardzo łatwo kogoś błędnie ocenić, albo błędnie zmierzyć dwie osoby tą samą miarą. Spójrzmy na teoretyczną parę przyjaciół - jedno z nich nie poświęca drugiemu tyle samo uwagi, ile otrzymuje - według Twojej oceny wyszłoby, że pierwszy przyjaciel marnuje czas drugiego, bo nie daje mu tyle samo ile otrzymuje. Po bliższym przyjrzeniu się może się jednak okazać, że ta mniej dając osoba po prostu nie jest w stanie dać więcej, choćby chciała, bo np. ma poważne kłopoty finansowe i musi dużo pracować żeby utrzymać rodzinę, bo nie stać ją na długie rozmowy telefoniczne, nawet wtedy gdy przyjaciel ich potrzebuje... Łatwo tutaj o złą ocenę, a potrzeba dużo wyrozumiałości i miłości.

Nie

"Wypełniacz w formie przyjaźni jest próbą zamaskowania swojej wewnętrznej pustki. Ktoś myśli sobie, że jeżeli "obstawi" się grupką przyjaciół to wypełni swoje "wewnętrzne Ja". Takie postępowanie jest rodzajem zasłony: nie widzę pustki, przesłanianej przez przyjaciół, więc jej nie ma. To prowadzi do nikąd. Poza tym ważne jest też, że jeżeli ja jestem "pusty w środku", i nie jestem w stanie niczego dać drugiemu człowiekowi, to nie mogę oczekiwać od niego by był moim PRAWDZIWYM przyjacielem. To jest raczej przyjaciel "przyszywany".

Innym powodem, dla którego ludzie uciekają w przyjaźń, zamiast zając się życiem wewnętrznym, jest ono same. Chodzi mi o to, że gdyby zostali "sam na sam" z własnym "Ja", musieliby znaleźć odpowiedź na kilka trudnych pytań, które stawia przed nimi ich "wnętrze". Musieliby dokonać swoistego "rachunku sumienia", musieliby rozliczyć samych siebie ze swoich dotychczasowych dokonań, a być może nawet przyznać, że nie zrobili czegoś, lub zrobili to źle. Nie jest to łatwe i wielu ludzi, za wszelką cenę stara się uniknąć tej chwili. Dlatego łatwiej jest otoczyć się grupką "przyjaciół", toczyć "płytkie" dyskusje i udawać, że wszystko ok. Do czasu..."