Zauważyłem, że w dyskusjach na tym forum często przejawia się motyw altruizmu. Oczywiście w sensie pozytywnym. Wyznawcy różnych religij prześcigają się kto więcej robi dla innych - co ma wzmocnić ich argumentację i szacunek oczach dyskutantów.
I to wystarczająco potwierdza tezę,że tzw. altruizm jest tylko formą nieuświadomionego egozimu. W dodatku często szkodliwego.
W jednym z wątków padł motyw Prometeusza-który swoimi czynami skazał się na wieczne męki (wyżeranie wątroby przez sępa u stóp Tajgetu)
Tymczasem Prometeusz nie budzi mojego podziwu.
Mój podziw budzi dla przykładu Juliusz Cezar, bo działając w swym dobrze pojętym interesie umiał podbić pół Europy, niewiele bacząc na bajanie o altruizmie, będące ulubionym zajęciem hipokrytów.
Znał swoją wartość, a nie jak Prometeusz skazał sam siebie na wieczne męki, bez możliwości ich pokonania. Prometeusz to archetyp naiwniaka. Będąc bogiem poświęcił się dla bandy mało znaczących (dla istot mu równych w mitologii) - ludzi.
No chyba,że Prometeuszowi chodziło o to, by zdobyć sławę altruisty. Wtedy to nawet wyżerana codzień wątroba może nie przeszkadzać

I tego właśnie nie wiemy. W każdym razie, wierząc słowom Jezusa, sporo ryzykował...



Trudno polemizować, gdy nie wiadomo, na czym mamy się oprzeć. Zapytam więc wprost: czy wierzysz w Jezusa Chrystusa?

Ale ja chcę o egoizmie, a nie o religii
Jak już mam koniecznie mówić to na obecnym etapie nie uważam by dana religia miała monopol na prawdę, a w każdym razie ja tego monopolu nie dostrzegam.
Wymóg wszelkiego altruizmu jest moim zdaniem nienaturalny. Czas spojrzeć prawdzie w oczy.

Jezus powiedział "ja jestem prawdą". Dlatego pytam, jakiej prawdzie chcesz patrzeć w oczy?

Takiej np,zwykłej prawdzie, przez małe 'p', że bardzo wątpię byś np był chrześcijaninem z miłości do bliźniego- a nie do siebie.

OK,słusznie, a tu proponuję snuć dalej rozważania o egoizmie
Się uczepiłem

Bardzo możliwe, w końcu chrześcijanin powinien miłować bliźniego jak siebie samego, więc musi zacząć od siebie

Moim zdaniem rozważania o egoizmie nie mają sensu, o ile nie ustalimy wspólnego punktu odniesienia. Prawda natomiast z definicji może być tylko jedna

To prawda , ale trudno póki co odnaleźć wspólny punkt odniesienia.
Chyba,że dobro jednostki. Moje i Twoje.

Dobro jednostki to niezwykle względna sprawa, na tym ciężko będzie się oprzeć. Jeśli wierzysz w życie wieczne, to zbawienie jest tak istotne dla dobra jednostki, że wszelkie dobra doczesne mają zaniedbywalnie małą wagę.

Czyli troska o zbawienie wynika z egoizmu, jak poniekąd przyznałeś

Tak, przyznaję nawet wprost, czyli już mamy pewien rodzaj porozumienia w kwestaich ogólnych
Z tej perspektywy Juliusz Cezar wydaje się być jednak, jeśli nie naiwny, to przynajmniej lekkomyślny

No nie wiem Nawet jakby chciał on wierzyć w chrześcijańską koncepcję zbawienia, to by nie mógł- bo żył za wcześnie

W takim razie ma większe szanse, bo nie wiedział, co czyni. Może więc zgodzimy się, że to archetyp farciarza?

Ale chyba nie wszyskich przypadkach prawda jest tylko jedna? Np jesli chodzi o gusta.