natomiast to ze TP jest szkodliwy dla kosicola w polsce to nie ulega watpliwosci dla mnie. jak dla mnie najbardziej szkodliwe pisma w polsce to TP, GW i NIE w kolejnosci zla jakie wyrzadzaja kosciolowi i polsce.

nikczemny, a mozesz napisać konkretnie, na czym ta szkodliwość polega?

GW i TP maja tak linie programowa, ze traktuja kosciol i katolikow w polsce jako instytucje zla, skostniala, w ktorej glowne nurty to ciemny motloch.

dlatego albo probuja wspierac i promowac mniejszosciowe teraz nurty (liberalne), albo calkowicie zwalczac kosciol.

do grona wrogow kosciola

zaliczylbym tez czolowego publicyste swieckiego piszacego i wypowiadajacego sie w mediahc o kosciole (szostkiewicz z polityki), a takze Palasinskiego-korespondenta z rzymu (pracuje glownie dla radia zet i tvn24), a takze z osob zagranicznych, ale ktorych opinie docieraja rowniez ochoczo do polski - rzesze watykanistow (smieszy mnie ta nazwa, uzywana namietnie przez aganecje prasowe typu PAP), przykladem jest marco politi czy jakos tak, czolowy watykanista wloski piszacy do glownych dziennikow w italii.

GW i TP maja tak linie programowa, ze traktuja kosciol i katolikow w polsce jako instytucje zla, skostniala, w ktorej glowne nurty to ciemny motloch. dlatego albo probuja wspierac i promowac mniejszosciowe teraz nurty (liberalne), albo calkowicie zwalczac kosciol.

do grona wrogow kosciola zaliczylbym tez czolowego publicyste swieckiego piszacego i wypowiadajacego sie w mediahc o kosciole (szostkiewicz z polityki), a takze Palasinskiego-korespondenta z rzymu (pracuje glownie dla radia zet i tvn24), a takze z osob zagranicznych, ale ktorych opinie docieraja rowniez ochoczo do polski - rzesze watykanistow (smieszy mnie ta nazwa, uzywana namietnie przez aganecje prasowe typu PAP), przykladem jest marco politi czy jakos tak, czolowy watykanista wloski piszacy do glownych dziennikow w italii.

W sojuszu ze złem
Kompromitująca wpadka "Tygodnika Powszechnego"
Prof. Jerzy Robert Nowak, Nasz Dziennik, 28.09.2002


"Tygodnik Powszechny" mieni się w podtytule katolickim pismem społeczno-kulturalnym. Faktycznie zaś jest tygodnikiem wspierającym działania dla podzielenia i osłabienia Kościoła, podobnie jak "Gazeta Wyborcza", dla której jest katolewicową przybudówką. Pod tym względem nic nie pomogły starania byłego unijnego premiera Tadeusza Mazowieckiego, który w wywiadzie dla "Tygodnika Powszechnego" z 2 kwietnia 1995 roku nalegał, aby tygodnik ten nie ulegał zbytnio "Gazecie Wyborczej".

Redakcji "Tygodnika Powszechnego" trudno byłoby zaiste wyjaśnić, jak godzi aspirowanie do miana katolickiego pisma z konsekwentnym sojuszem z tak wyrafinowanymi wrogami Kościoła, jak dziennik Michnika i Warszawskiego (Geberta). A tym bardziej wyjaśnić źródła tej niezwykłej zajadłości, wręcz nienawiści, z jaką "Tygodnik Powszechny" odnosi się do takich mediów katolickich, jak Radio Maryja czy "Nasz Dziennik". W ostatnich tygodniach "Tygodnik Powszechny" wzbił się dosłownie na szczyty niechęci do wspomnianych mediów katolickich, robiąc dosłownie wszystko, aby je oczernić, izolować i osłabić.

Współpracownik "Bez Dogmatu" na łamach "katolickiego" pisma

Przypomnijmy. Kilka tygodni temu wrogowie Kościoła z postkomunistycznego "Wprost" i lewicowo-liberalnego "Newsweeka" zaczęli nieprzebierającą w środkach hałaśliwą nagonkę na Radio Maryja i "Nasz Dziennik". Szkalujący charakter tej kampanii i jej wyraźny cel, godzący w Kościół, wywołały rozliczne protesty. Antykościelną kampanię potępili liczni hierarchowie kościelni - księża arcybiskupi i biskupi. A co robi w tym czasie "Tygodnik Powszechny"? Z zajadłym uporem godnym lepszej sprawy podejmuje starania, aby impet kampanii godzącej w Radio Maryja i "Nasz Dziennik" nie wygasł, starając się maksymalnie przyczernić i zafałszować obraz Radia Maryja i "Naszego Dziennika".

Nienawiść zaślepia. I tylko tym tłumaczyć można kompromitującą wpadkę "Tygodnika Powszechnego" z 22 września 2002 r. Aby tym mocniej uderzyć w katolickie media: Radio Maryja i "Nasz Dziennik", mieniący się katolickim pismem "Tygodnik Powszechny" sięgnął po "pomoc" prof. Jana Woleńskiego, znanego z tendencyjnych tekstów antykościelnych, stałego współpracownika i to dosłownie od pierwszego numeru czasopisma "Bez Dogmatu", kwartalnika o skrajnie antykościelnym i antyreligijnym charakterze. Ten charakter antyreligijny "Bez Dogmatu" utrzymuje się po dziś dzień - vide najnowszy jego numer z lata 2002 zapowiadający już na stronie tytułowej tekst "Dlaczego Boga nie ma...".

Woleński przedstawia się jako "agnostyk", m.in. w liście publikowanym na łamach "Tygodnika Powszechnego" z 22 września 2002 r. określa się jako członek-założyciel Stowarzyszenia na rzecz Humanizmu i Etyki Niezależnej. Stowarzyszenie to rozwija od lat propagandową kampanię przeciw Kościołowi katolickiemu, pełną tendencyjności i uprzedzeń. 13 czerwca 1993 roku na łamach "Wprost" ukazał się niezwykle jątrzący list otwarty Stowarzyszenia, atakujący m.in. rzekome uprzywilejowanie Kościoła (m.in. w dostępie do fal radiowych i telewizyjnych?!) oraz wprowadzenie katechezy do szkół publicznych. Autorzy sygnowanego m.in. przez Woleńskiego oświadczenia grzmieli: "Krzewi się fanatyzm religijny i nacjonalizm wraz ze źle maskowanym antysemityzmem, podsyca się obsesję lustracyjno-dekomunizacyjną i neurozę domniemanych zagrożeń (powrotu komunizmu z jednej, a "rozgrabienia" majątku narodowego przez Zachód z drugiej strony)". Jak widać, przeciwnicy Kościoła typu Woleńskiego byli konsekwentni również w swym oporze wobec lustracji i dekomunizacji. Ujawnijmy tu, że sam prof. Woleński był przez ponad 15 lat członkiem partii komunistycznej PZPR; wstąpił do niej w 1965 roku, w jednym z jej najczarniejszych okresów, czasach późnego Gomułki, w okresie nasilania się tak piętnowanej przez Kisiela "dyktatury ciemniaków" - po rozbiciu represjami protestu 34 intelektualistów w 1964 roku.

Warto tu przypomnieć, że Woleński w swych wcześniejszych publikacjach (m.in. na łamach "Bez Dogmatu") dawał niejednokrotnie wyraz skrajnie tendencyjnym ocenom na temat Kościoła katolickiego i papiestwa.

Nader typowe pod tym względem były uogólnienia zawarte w jego artykule "Kościół, religia, polityka" ("Bez Dogmatu", listopad 1995 roku). Zawarty w nim czarny obraz polityki Papieży wobec Polski godny był najgorszych broszur z doby stalinizmu, choćby osławionej książczyny A. Nowickiego "Tysiąc lat zatargów z papieżami".

Woleński pisał w "Bez Dogmatu" m.in.: "Gdy Watykan namawiał Austrię do brania udziału w rozbiorach Polski, kierował się oczywistą z własnego punktu widzenia regułą: lepiej, aby kawał katolickiego kraju wraz z jego mieszkańcami dostał się pod panowanie katolickiego monarchy, a nie prawosławnego lub protestanckiego". Byłbym wdzięczny filozofowi Woleńskiemu, gdyby podał informację, na jakich źródłach historycznych oparł swe twierdzenie o tym, że Watykan namawiał Austrię do brania udziału w rozbiorach Polski. Po pierwsze, Austrii nikt nie musiał namawiać do rozbioru Polski; to Austria uprzedziła rozbiór Polski, zabierając w 1769 roku miasto Spisz. Po drugie, właśnie wtedy Watykanem rządził niezwykle propolski Papież Klemens XIII (zmarł w 1769 roku). Znany jest m.in. jego dramatyczny list do monarchów chrześcijańskich z 30 kwietnia 1767 roku: "Nie ma wojska dla ratowania Polski... ale zaklinam Was na Pana i Zbawiciela Naszego: przyjdźcie w pomoc temu nieszczęśliwemu narodowi... Jeżeli cierpi jeden członek ciała złączonego w imię Chrystusa, cierpią wraz z nim wszystkie członki" (cyt. za Sz. Askenazy "Szkice i portrety", Warszawa 1937, s. 42). Jak widać, dla Papieża Klemensa XIII oczywistą regułą było apelowanie o pomoc mocarstw chrześcijańskich dla śmiertelnie zagrożonej Polski, a nie nakłanianie ich do udziału w jej rozbiorze. Dlaczego fakty tego typu przemilcza prof. Woleński? Najłagodniejszym dla niego wytłumaczeniem będzie, że zrobił to ze skrajnej ignorancji i niewiedzy.

"Dyskusja" z pomocą obelg i epitetów

Takiego to autora, pełnego uprzedzeń wobec Kościoła katolickiego, jego wyraźnego przeciwnika, postanowił wykorzystać "katolicki" "Tygodnik Powszechny" w ataku na Radio Maryja i "Nasz Dziennik".

22 września "Tygodnik Powszechny" zamieścił jako główną pozycję numeru, ciągnący się od pierwszej kolumny ogromniasty wywiad z Woleńskim (przeprowadzili go Krzysztof Burnetko i Michał Nawrocki). Wywiad pt. "Głupota nie zna standardów" pełen jest obelg pod adresem "Naszego Dziennika" i Radia Maryja, rzucanych najwyraźniej za aprobatą redaktorów "Tygodnika Powszechnego". W jednym z pytań zadanych Woleńskiemu dziennikarze zaatakowali rzekome "tezy szowinistyczne" zamieszczane przez "Nasz Dziennik". Woleński głosi, że wypowiadane w "Naszym Dzienniku" czy w Radiu Maryja "głupstwa w najbardziej potocznym sensie" docierają "z aprobatą, a nawet czynną pomocą wielu hierarchów kościelnych" do paru milionów Polaków. Stwierdzenia te, uwłaczające nie tylko Radiu Maryja czy "Naszemu Dziennikowi", ale również "wielu hierarchom kościelnym", publikowane są w "Tygodniku Powszechnym" bez choćby cienia krytycznego komentarza czy polemiki ze strony jego redaktorów. Najwyraźniej cieszą się, że wreszcie znaleźli "odpowiedniego" sojusznika w ataku na nielubiane przez nich katolickie media. Woleński ciągle powtarza pod adresem Radia Maryja i "Naszego Dziennika" epitety w stylu "głupota", "polityczne szaleństwo", ku zadowoleniu jego rozmówców z "Tygodnika Powszechnego".

Dodajmy, że wszystkie szczerze rzucane przez Woleńskiego obelgi są oparte na gołosłownych pomówieniach i nie mają żadnego oparcia w realnych faktach. Cóż można bowiem powiedzieć na przykład o stwierdzeniu Woleńskiego: "Można lubić Żydów albo też nie, ale sposób, w jaki 'Nasz Dziennik' i 'Radio Maryja' prezentują konflikt izraelsko-palestyński czy problem Jedwabnego jest rozpowszechnianiem niechęci narodowościowej czy nawet nienawiści". Woleński nie dostrzegł, jak widać, że duża część mediów Polski i Europy Zachodniej w ostatnich miesiącach bardzo ostro piętnowała Izrael i jego premiera Ariela Szarona właśnie za ich zajadłą nienawiść do Palestyńczyków, za tyle przykładów stosowania wobec nich okrutnego, nieludzkiego terroru. Woleński nie zauważył, że nawet z kręgów izraelskich wywodzą się publikacje porównujące do metod hitlerowskich z SS fakty strzelania przez żołnierzy izraelskich do palestyńskich karetek pogotowia jak do kaczek. Może warto by kiedyś wyliczyć, jak wiele rezolucji ONZ i Rady Bezpieczeństwa zostało całkowicie zlekceważone i podeptane przez rząd izraelski (tak jak potępiająca Izrael za akcję w Ramallah najnowsza rezolucja Rady Bezpieczeństwa).

Filozof prof. Woleński, jak mogłem się przekonać, przeglądając wykaz jego książek w Bibliotece Narodowej, nie ma w swym dorobku żadnej szerszej pracy o konflikcie bliskowschodnim czy o stosunkach polsko-żydowskich. Tym mocniej więc zdumiewa jego pełne arogancji wyrokowanie w stylu wyzwisk "piramidalne głupstwo" na temat publikacji ludzi, którzy opublikowali na powyższy temat książki i dziesiątki artykułów, opartych na bogatej wielojęzycznej literaturze. Czy w tej sytuacji raczej nie musimy uznać za "piramidalne głupstwo" wypowiadanie sądów przez filozofa na temat trudnych spraw spoza dziedziny, którą się zajmuje i o której, jak widać, nie ma najmniejszego pojęcia.

Warto tu dodać, że niedawno patriotyczna polska Żydówka Dora Kacnelson, wiceprzewodnicząca Gminy Żydowskiej w Drohobyczu, ostro protestowała przeciwko godzącemu w Polaków przebiegowi spotkania w Krakowie 24 czerwca 2002 roku, które prowadził prof. J. Woleński (por. D. Kacnelson, Skąd tyle nienawiści do Polaków? "Nowa Myśl Polska" z 11 sierpnia 2002). Woleński prowadził to spotkanie w obecności Jana Błońskiego, autora sławetnego artykułu w "Tygodniku Powszechnym" z 1987 roku, szkalującego obraz postawy Polaków wobec Żydów w czasie II wojny światowej.

W publikowanym na łamach "Tygodnika Powszechnego" wywiadzie z Woleńskim znalazło się również obelżywe stwierdzenie na temat stosunku Radia Maryja i "Naszego Dziennika" do integracji z UE jako wyrazu "już nie głupoty", ale "politycznego szaleństwa". Przypomnijmy więc, że nader podobnie do Radia Maryja i "Naszego Dziennika" wypowiadali się w sprawie integracji Polski z UE tacy głębocy znawcy gospodarki, jak słynny miliarder brytyjski J. Goldsmith w książce "Pułapka", jak b. premier W. Brytanii M. Thatcher, jak były unijny doradca przedakcesyjny C. Beddermann. Jak na tle tych rzeczywistych znawców wygląda pełna buty i arogancji mentorska postawa filozofa Woleńskiego, rzekomego wszystkowiedzącego w sprawach gospodarczych?

Redakcja "Tygodnika Powszechnego" poszła dosłownie "na całość" w nagłaśnianiu ataków Woleńskiego na media katolickie. W tym samym numerze "Tygodnika Powszechnego" z 22 września czytamy jeszcze obszerny list Woleńskiego "Mącenie w głowach", atakujący "Nasz Dziennik". Woleński w typowym dla niego stylu nazywa reportaż z "Naszego Dziennika" o katastrofie nad Balatonem "intelektualną kompromitacją", której "fragmenty budzą moralną odrazę". Wyszydza opis nawrócenia i gromko akcentuje: "Wielokrotnie pytałem (jestem agnostykiem), jak chrześcijanie godzą przymioty Boga ze złem i cierpieniem niewinnych ludzi". Można tylko zdumiewać się, jak pismo mieniące się katolickim mogło udzielić tyle miejsca na ataki na media katolickie autorowi znanemu z licznych tendencyjnych publikacji antykościelnych. Na osobne zaakcentowanie zasługuje fakt konsekwentnej, stałej współpracy Woleńskiego z pismem "Bez Dogmatu", znanym z publikowania wielu plugawych wręcz ataków na religię, Kościół katolicki i Ojca Świętego. Oto niektóre przykłady.

Fałsze i plugastwa pisma "Bez Dogmatu"

Przypomnę tu, że w 15. numerze "Bez Dogmatu" z 1995 roku zamieszczono bardzo niewybredny "żarcik" - rysunek modlącej się małpy. W numerze 36. "Bez Dogmatu" (wiosna 1998 r.) wzniesiono się na same szczyty plugastwa, stwierdzając, że "ideologiczny autorytaryzm Fidela jest w porównaniu w papieskim amatorszczyzną i prostactwem, kubański satrapa może się jeszcze wiele nauczyć od watykańskiego".

Ciekawe, że, o ile wiem, Rada Etyki Mediów na czele z szanowną panią M. Bajer nigdy nie zareagowała krytycznie na tego typu chamskie wybryki na łamach "Bez Dogmatu", ostrze swych "pouczeń" rezerwując dla Radia Maryja i różnych autorów chrześcijańsko-patriotycznych.
W tymże 36. numerze "Bez Dogmatu" członek jego redakcji "popisał się" plugawym atakiem na Matkę Teresę z Kalkuty, twierdząc, że: "Matce Teresie zarzuca się finansowanie malwersacji, zażyłe stosunki z krwawymi dyktatorami i oszustami oraz swego rodzaju okrucieństwo wobec cierpiących, którzy znaleźli się w prowadzonych przez nią schroniskach". Tak to szkaluje się w "Bez Dogmatu" słynną z dobroczynności wobec najuboższych laureatkę Pokojowej Nagrody Nobla, założycielkę Zgromadzenia Misjonarek Miłości.

W tymże numerze autor rozpisuje się na temat "zarażonych AIDS z winy papieża", głosząc, że "papieski zakaz stosowania prezerwatyw (...) prowadzi wprost do zarażenia chorobą i śmierci tysięcy dzieci". Przewrotnie oskarża się więc Ojca Świętego za to, co jest skutkiem tak mocno propagowanego przez ateistycznych ideologów liberalizmu skrajnego "luzu" seksualnego. W numerze 35. "Bez Dogmatu" Krzysztof Lubczyński w tekście "W okowach tabu" stwierdzał z patetyczną emfazą: "Gdy więc w październiku 1990 roku pojawiły się w kioskach pierwsze numery 'Nie', zostały przyjęte przez kilka milionów ludzi z uczuciem ulgi i nadziei jako przejaw świeżości, który wdarł się do długo nie wietrzonego, bijącego zaduchem pomieszczenia". Jak więc widać po tych zachwytach autora "Bez Dogmatu" dla plugastw urbanowego "Nie", niewiele dzieli oba te piśmidła.

W tymże numerze "Bez Dogmatu" Krzysztof Lubczyński w tekście publikowanym pod gromkim tytułem "Kołtun u władzy" stwierdza: "Pierwszy po dojściu AWS do władzy właśnie symboliczny przejaw kołtuństwa to owe sławetne powieszenie krzyża w sali sejmowej".

Niektóre numery "Bez Dogmatu" roją się wprost od szalenie napastliwych tekstów antykościelnych czy nawet antyreligijnych. I tak na przykład w numerze 34. z 1997 roku można było po kolei przeczytać artykuły o tak wymownych tytułach: "Dlaczego jestem ateistą i antyklerykałem?" Bogdana Chwedeńczuka, "Święty Augustyn i obrona miernej wiary" Andrzeja Flisa i "Karol Wojtyła - cesarz kiczu" Krzysztofa Lubczyńskiego. Już w pierwszych trzech numerach "Bez Dogmatu" poświęcano jedną kolumnę na skrajnie tendencyjny wybór cytatów "Świat według Glempa". W numerze 22. "Bez Dogmatu" z 1995 roku na s. 25 pod szyderczym tytułem "Kościelne lamenty" zamieszczono m.in. słowa Jana Pawła II, wyrażające nadzieję, że nie powiedzie się próba zniszczenia Kościoła austriackiego, wypowiedź ks. arcybiskupa Stanisława Nowaka: "Boimy się Polski odpiętej od Krzyża" i słowa paulina o. Jana Pacha przeciwko tzw. aborcji.

Autorzy "Bez Dogmatu" reprezentują coś, co kiedyś określano mianem najgorszego, najskrajniejszego dogmatyzmu. Na przykład w "Bez Dogmatu" (nr 35) z zimy 1998 r. Leszek Nowak uskarżał się nawet na to, że "Gazeta Wyborcza" nie jest dość antykościelna, twierdząc, że "gorliwie zamyka oczy na to, co czarnosecinne w Kościele. W tymże numerze 35. Barbara Stanosz w tekście "Demokracja po polsku" atakowała konkordat i ustawę antyaborcyjną, z werwą puentując (mały "donosik" do Unii Europejskiej): "Polska tak rządzona nie odpowiada standardom państwa demokratycznego. Władze Unii Europejskiej powinny być tego świadome".

Trzeba tu dodać, że ulubione czasopismo Woleńskiego "Bez Dogmatu" jest konsekwentne w atakach na prawicę. Na przykład w rozmowie redakcyjnej "Krajobraz po bitwach A.D. 1996" ("Bez Dogmatu" nr 31 z 1997 r.) stwierdzono: "Ponurym leitmotivem minionego roku było też zwyżkowanie pozycji Akcji Wyborczej Solidarność i Ruchu Odbudowy Polski. Niepokojące jest to, że nadal można skrzyknąć sporą liczbę ludzi pod hasłami nacjonalistycznego, klerykalnego i populistycznego bełkotu, że wielu ludzi daje się nabrać na obiecanki Krzaklewskiego czy Olszewskiego (...)". W najnowszym numerze "Bez Dogmatu" z lata 2002 r. już w pierwszym tekście można przeczytać jakże znamienne ostrzeżenie przed wyborczą klęską SLD, która grozi tym, że "kraj powróci w ręce klerykałów. Na SLD spoczywa więc ogromna odpowiedzialność".

Zdumiewa fakt, że "Tygodnik Powszechny", drukując ogromny wywiad z prof. Woleńskim, nieuczciwie zataił przed swoimi czytelnikami fakt, że jest to rozmowa z filozofem szczególnie mocno zaangażowanym w publicystykę antykościelną, stałym współpracownikiem antykościelnego i antyreligijnego czasopisma "Bez Dogmatu".

Właściwie jednak nie należy się temu dziwić, bo kolejni redaktorzy naczelni "Tygodnika Powszechnego" od J. Turowicza po księdza A. Bonieckiego, niejednokrotnie dawali w przeszłości wyraz nierzetelności w podejściu do swych czytelników i do autorów z zewnątrz, nie mówiąc o prowadzonych przez nich grach politycznych. Wystarczy dokładnie przeczytać "Dzienniki" Kisiela, by zapoznać się z działaniami J. Turowicza dla podrywania autorytetu Prymasa Tysiąclecia. Jak podchodzono do prawdy w "Tygodniku Powszechnym", najlepiej świadczy przebieg słynnej dyskusji wokół antypolskiego tekstu J. Błońskiego z 1987 roku, kiedy redakcja skrzętnie zablokowała dominujące wśród czytelników głosy protestu wobec jego artykułu, a wydrukowała wyłącznie pięć tekstów atakujących słynny artykuł W. Siły-Nowickiego. Jak nierzetelnie postępuje następca J. Turowicza, ks. A. Boniecki, przekonałem się sam dwa lata temu. Posłałem wówczas do niego jako redaktora naczelnego list polecony (mam kopię), prostujący nikczemną insynuację R. Graczyka zamieszczoną pod moim adresem w "Tygodniku Powszechnym". Moje sprostowanie, wbrew podstawowym zasadom uczciwości i prawa prasowego, nie zostało nigdy wydrukowane. Oto rzetelność dyskusji - w stylu "Tygodnika Powszechnego".

Ciekawe, jak "Tygodnik Powszechny" zareaguje teraz po publicznym obnażeniu jego kompromitującej wpadki z tekstami Woleńskiego? Czy nadal będzie sięgać do antykościelnych autorów dla wyrażenia swej bezgranicznej niechęci do niektórych mediów katolickich?

Prof. Jerzy Robert Nowak, Nasz Dziennik, 2002-09-28

ten artykuł, który podałeś jest nafaszerowany bzdurnymi oskarżeniami, ale czego się spodziewać po obłudniku powszechnym?