Tu niemiecki Koścół nie nasz, w czym problem? Czy aby nie jest to kolejna prowokacja? Jajko o ile pamiętam podpisałeś apostazję więc co Twój syn robi na rytuałach? Coś tu nie tak

Pierwszy raz jak przeczytałem to co napisałeś Jajko, pomyślałem, sobie że to nie w porządku. Chodzenie dla czystego zysku nie jest w porządku. Ale teraz spojrzałem na to też z innej strony. Podejście niektorych dzieci własnie takie może być. Tak się dzieje obecnie z sakramentem Pierwszej Komunii św. Masa prezentów, a nie wypada przy tym kupować czegoś skromnego. Totalnie nienormalne.
Z jednej strony patrząc ogólnie rozumiem starania, aby ludzi zachęcić do praktykowania wiary, ale z drugiej nie tymi metodami i jeśli ma być wiernych garstka, to niech będzie garstka. Zresztą nawet garstka, może wypelnić świątynie. Nie musi to wyglądać tak, że na Mszy będą dwie osoby. Na jednej Mszy będą wszyscy, w tym wszytkie dzieci, których to jakoś interesuje. Osobiście uważam że powinniśmy dążyć do takiego modelu Kościoła, który będzie przyciągał bogactwem wiary, a nie prezentami. I tylko tych którzy chcą faktycznie. Po co zajmować kolejki do konfesjonału ludziom którzy chcą naprawdę się wyspowiadać? Może dziś problem nie tylko w tym że mało jest powołan, co są marnotrawione przez ludzi pobecnie niezdecydowanych, ale na wszelki wypadek korzystających z np sakramentów.

Nie rozumiem o czym tu piszesz.


Oczywiście, mój wpis ma prowokować. Do myślenia. A opisuję fakty, nie mity.


Ale on niczego nie podpisywał, jak chce to chodzi. Mam mu zakazać?? Dopiero byś po mnie pojechała, że wredny ateusz zakazuje dziecku kontaktów z Jezuskiem, choć to tego łaknie.


Wist:

Metoda prezentów zdaje się działać. Pytanie tylko jak długo dzieciakowi będzie zależało na maskotce czy książce? Bo wedługo moich obserwacji nie przenosi się to na pogłębienie zainteresowania wiarą, liturgią itd itp. Czy aby księża nie wpisują się tymi prezentami właśnie w ten szalony komunijno-prezentowy trend? Ja rozumiem, że rozpaczliwie szukają sposobu zainteresowania dzieciaków, ale nie wiem czy ten jest najlepszy.

Naprawdę nie interesuje Cię z jakich pobudek to robi i pochwalasz jego postawę?
Na poprzedniej stronie Ci napisałam, że odniosłeś sukces wychowawczy przekazując mu programowo najlepszy wg Ciebie światopogląd i myślałam, że cel posta nie jest prowokacyjny, tylko jest pochwaleniem się efektami wychowawczymi.

Aby nie uczyć dzieci, że pierwsza Komunia św będzie się im kojarzyła z wypasionymi prezentami umówiliśmy się w rodzinie aby kupować tylko do określonej kwoty.
Nie ma licytacji, lub problemów uboższych z wysupływaniem dużej kasy.
Ubranka dzieciaki mają wszyscy jednakowe.
Najważniejsze jest przyjęcie Komunii, uczestnictwo w białym tygodniu, pielgrzymka do Częstochowy.
W mojej parafii księża nie stosują dla dzieciaków żadnych nagród za wiedzę, uczestnictwo we Mszy św.
Jedynie młodzież przygotowująca się do bierzmowania nosi książeczki do wpisu obecności na Mszy.

Alus: pochwalam. Ale gorzej może być, jak się okaże, że Twoje dziecko dostało prezenty "do określonej kwoty" (no chyba, że to 1000 na osobę prezentującą), a koleżanki i koledzy z klasy będą chwalić się laptopami, ajfonami, rowerami, konsolami i nie wiem czym tam jeszcze. Z drugiej strony, jakoś Twoje dziecię to przeżyje - mój NICZEGO nie dostał i samobójstwa z żalu nie popełnił...

Val: ja wiem z jakich pobudek to robi - babcia go namawia i on nie bardzo potrafi jej odmówić, a ja się nie wtrącam. No i druga pobudka, to właśnie owe prezenty - wówczas nie trzeba go namawiać

Ja mu pokazuję, że bez chodzenia do Kościoła można być dobrym człowiekiem, że bez wiary w Jezuska można bbyć dobrym człowiekem, że można wierzyć w Allaha i też być miłym, że można nie wierzyć w żadne bóstwa i też być dobrym. To jest mój światopogląd przekazywany dziecku.

Nie chcesz się kłócić z Twoją matką/teściową na temat wychowania własnego dziecka i jej ustępujesz? Nie zależy Ci na asertywności dziecka? Nie napisałeś czy pochwalasz taką postawę polegającą na wyrachowaniu. Więc jak?


Jak sam zauważyłeś i o czym Ci już pisałam: dziecko podchodzi do religii z sarkazmem. Tak jak Ty, prezentując taki sam stosunek do religii jak ma ojciec. Czy jednak ktoś, kto uważa się za dobrego człowieka powinien być wyrachowany?

Nie tyle nie chcę się kłócić, co nie uważam, że zabranianie chodzenia do Kościoła jest najlepszym rozwiązaniem. Jak chce lub da się namówić babci, to niech idzie. Ja mu nie bronię. Powinienem??

Z sarkazmem podchodzi nie tylko do religii. Jak trzeba, to używa sarkazmu. Dlaczego miałby go nie używać w stosunku do religii?

Nie pisałam, aby go nie używał. Jednak uczysz go określonego nastawienia do religijności, raczej negatywnego. Spójrz jaką opisałeś arogancką postawę Twojego syna:



Nadal mi nie odpowiedziałeś, czy pochwalasz takie wyrachowanie, jakie prezentuje Twój syn w powyższej sytuacji. Zacytuję klasyka: trudne, niewygodne pytanie?

Tak, działa w pewnym stopniu, ale faktycznie nie tak jak powinno. Myślę że wobec dzieci dopuszczalne i dobre jest stosowanie różnych zabaw, typu zbieraj obrazki i zobacz na koniec co wyjdzie z układanki. Tylko że tu problem jest szerszy i zahacza o to o czym nie tylko ja tu pisałem. Dla wielu ludzi przeróżne okazje, święta, rocznice, śluby, komunie, to czas z jednej strony jakoś szczególny, a z drugiej pozbawiony tego jedynego i właściwego sensu. To absurd w którym żyjemy, świat symboli bez wartości, świętowania czegoś w co tak naprawdę niewielu poważnie i porządnie wierzy. Doprawdy, jeśli sensem Pierwszej Komunii św. jest kupowanie prezentów, chodzenia do kościoła opcja nagrody, brania ślubu fajna ceremonia, a te wszystkie szczegóły tylu wiara, czy sakrament, zostają zepchnięte na dalszy plan, to całe to świętowanie nie ma sensu. I nie wiem czy to ja się nie mylę, ale to wydaje mi się oczywistym. Czemu zatem wszyscy tego nie dostrzegają? I ilu tak naprawdę księży wierzy w takie metody. Bo to może jest marginalne zjawisko. Ciekaw jestem jak jest u was. Aluś fajnie napisała o swojej rodzinie i próbie zwyczajnego dogadania się.

Val:

Piszesz, że postawa mojego syna była arogancka, sarkastyczna, wyrachowana że jest negatywnie nastawiony do religii....łoj, tyle poważnych i trudnych słów w odniesieniu do postawy dziecka w jednocyfrowym wieku!

Moim zdaniem, jego postawa była po prostu szczera, uczciwa i zgodna z prawdą - bo to są wartości które mu przekazuję. Nie oszukiwać, nie ściemniać, mówić prawdę, mówić jak jest. Czy pochwalam? Oczywiście, że pochwalam mówienie prawdy. Mam go uczyć kłamstwa i udawania od małego???

.

Wobec Ciebie - a co z innymi, współuczestnikami czy organizatorami rytuałów? Nie uczysz syna przy okazji niechcący, że ludzie religijni to frajerzy?

Dlaczego mają być frajerami? Skoro mają taką potrzebę to chodzą do swoich świątyń, inni wierzą w jakieś bóśtwa, ale nie chodzą, a jeszcze inni nie wierzą. Są jeszcze tacy co nie wierzą, a chodzą Takie przykłady syn też widzi w rodzinie Ale gdzie tu frajerstwo to nie rozumiem?

No, że oni chodzą "dla Jezuska" i myślą, że Twój syn też, a on ma to w nosie...

Nadal nie rozumiem gdzie tu miejsce na frajerstwo?? Zwłaszcza, że syn nikogo nie oszukuje i nie nabija się z nikogo.
Czy ludzie chodzący na tenisa to frajerzy? Tylko dlatego że mój syn nie lubi tenisa, ale czasem da się przekonać do zagrania??