Mieszkam na przedmieściach. 7 lat mieszkałam w dużym mieście, 6 lat w średnim. Wychowałam się w dużej, zamożnej podmiejskiej wsi (15 km od miasta). Pierwsza rzecz to teraz masę ludzi przenosi się i buduje domy własnie w podmiejskich wsiach, więc ich charakter się zmienia. W Małopolsce nie ma takich wsi jak w Polsce centralnej czy pólnocnej, takiej po popegeerowskiej biedy. Albo są górskie wioski "daleko od szosy:)" gdzie ludzie żyją bardzo tradycyjnie, ale większość do spore miejscowości żyjące z prywatnego rolnictwa (zawsze było prywatne), sadownictwa, niektóre z turystyki. Ludzie na wsiach mają duże domy, dobre warunki , czesto więcej pieniędzy niż przeciętny mieszkaniec blokowiska w mieście. Jest bardzo dużo prywatnych firm, ich dzieci zwykle się kształcą itp.
I w takiej wsi się wychowałam. Mentalność wielu osób mi nie odpowiadała bo bardzo intensywnie interesowali się zyciem innych ludzi, szczególnie tym "kto z kim", i kto ma na co pieniądze i skąd, kto za ile coś sobie kupił itp. Dużo było takiego "na pokaz" typu rozwijanie sztucznego trawnika za 10 tysięcy na Komunię córki (do dziś pamiętam, autentyczne!) , wesela full wypas na 200 osób, sama nie wiem czy ktoś kto nie chodził do kościoła był obmawiany. Raczej nie. Zdecydowanie bardziej ich interesowały małe skandaliki, plotki i czyjeś pieniądze. Oczywiście dotyczy to częsci osób, absolutnie nie wszystkich.
Podmiejska dzielnica zdecydowanie bardziej mi odpowiada. jest większa anonimowośc, ale nie taka jak w dzielnicach typowo miejskich, ludzie mniej się innymi interesują.

Musicie jednak przyznac, ze mieszkanie na wsi lub w małych miasteczkach ma tez swoje plusy.
W takich tradycyjnych niewielkich społecznościach plotki sa oczywiscie uciążliwe...w końcu wszyscy sie ze wszystkimi znają, często sa nawet spokrewnieni.
O ileż jednak łatwiej znaleźć na takiej wsi pomoc w sytuacjach kryzysowych...a to sąsiad popilnuje dzieciaka lub domu, a to podwiezie do lekarza, do apteki, a to to, a to tamto...O co nieraz bardzo trudno w miastach gdzie panuje anonimowość. Często nawet ludzie mieszkajacy w jednym bloku zupełnie sie nie znają...a plotki i zazdrość jest identyczna jak na małej wsi.

Kiedys mieszkałem w starym familoku (to taki stary rodzaj bloku ze wspólnymi kiblami na półpietrze i zlewem na klatce), gdzie całymi dniami, a czasem i nocami nikt nie zamykał sie na cztery spusty. Ludzie sie kłocili czasem bili, obgadywali....ale trzymali razem i do pomocy zawsze byli skorzy. Dzis mieszkam w bloku....i tez sie kłóca, obgadują...ale zamykaja na cztery spusty i jak trzeba pomocy to udaja, ze nie widzą i nie znają, za to kibel i zlew każdy ma w mieszkaniu.

To też zależy od ludzi
Mieszkam w wieżowcu 9 kontygnacyjnym - 18 mieszkań w klatce - i akurat wszyscy jesteśmy ze sobą dość dobrze zżyci, niesiemy sobie wzajemną pomoc w razie potrzeby.
Może czynnikiem częściowo przesądzającym o takiej postawie jest fakt, że wszyscy jesteśmy praktykujacymi katolikami.
Spotkania w windzie, klatce, kościele zbliżyły nas
Plotki jak wszędzie się zapewne się zdarzają, choć ich nie znam - nie leżą w kręgu mojego zaiteresowania.