Jeden z dyskutantów sugeruje, że osobiste to znaczy napisane za pomocą pewnych środkó technicznych.
Inni zastanawiają się, czy wydanie zapisków, jest złamaniem woli umierającego czy cwaniactwem.
Ani jeden, ani drugi nie czytał i czytać (tak sądzę) nie zamierza. A treśc książki zawiera odpowiedź.
Zapytasz, czym czytał? Otóż nie. Nie czytałem, więc nie stawiam twardych tez, lecz jeno rozważam.
Gdybym najmądrzejszym był ... i jeszcza monopol na prawdę miał ...

...

Wiernie wypełniłem wolę Ojca Świętego po jego śmierci w 2005 roku, rozdając wszystkie rzeczy, jaki eposiadał, zwłaszcza pamiątki osobiste. Nie miałem jednak odwagi, by spalić te kartki i zeszyty notatek osobistych, jakie zostawił po sobie, ponieważ zawierają ważne informacje o jego życiu. Widziałem je na biurku Ojca Świętego, ale nigdy do nich nie zaglądałem. Kiedy zobaczyłem testament, wzruszyłem się bardzo tym, że Jan Paweł II, któremu towarzyszyłem przez prawie czterdzieści lat, powierzył mi również swoje osobiste sprawy.

Nie spaliłem notatek Jana Pawła II, gdyż są one kluczem do zrozumienia jego duchowości, czyli tego, co jest najbardziej wewnętrzne w człowieku: jego relacji do Boga, do drugiego człowieka i do siebie. Odsłaniają one jakby drugą stronę osoby, którą znaliśmy jako Biskupa w Krokowie i Rzymie, Piotra naszych czasów, pasterza Kościoła powszechnego. Pokazują jego życie jeszcze wcześniej, w latach kiedy przyjmował święcenia biskupie i obejmował stolicę biskupią w Krakowie. Pozwalają wejrzeć w tę intymną, osobistą relację wiary do Boga Stwórcy, Dawcy życia, do Mistrza i Nauczyciela. Pokazują jednocześnie źródła jego duchowości - jego siły wewnętrznej i zdecydowanej woli służenia Chrystusowi do ostatniego tchnienia życia.

...

Niech lektura notatek duchowych Jana Pawła II pomaga wszystkim w odkrywaniu głębi duchowej człowieka XXI wieku i niech prowadzi do jeszcze większej miłości Boga i ludzi.

Zachowane notatki osobiste ks. Karola Wojtyły - Jana Pawła II już w chwili śmieci wzbudziły ogromne zainteresowanie. W testamencie Papież napisał, że ks. Stanisław Dziwisz, sekretarz osobisty i najbliższy współpracownik Ojca Świętego, który towarzyszył mu w ciągu prawie 40 lat jego posługi biskupiej w Krakowie i Piotrowej w Rzywnie, powinien je spalić. Ze względu na szacunek do Autora dzisiejszy Metropolita Krakowski nie zniszczył ich, lecz przedstawił Kongregacji do Spraw Świętych badającej życie Ojca Świętego w procesie beatyfikacyjnym. Już pobieżne przyjrzenie się notatkom potwierdziło, że ich Autor prowadził bogate życie wewnętrzne obejmujące wszystkie wymiary jego działalności.

Notatki duchowe odsłaniają głębię życia z Bogiem Karola Wojtyły - biskupa pomocniczego, arcybiskupa krakowskiego, kardynała i papieża - na przestrzeni kilkudziesięciu lat (1962-2003). Ukazują tajemnicę serca Piotra naszych czasów, który w trudnym okresie komunizmu był biskupem w Krakowie, a potem przez prawie 27 lat prowadził Łódź Piotrową po wzburzonych falach XX i XXI wieku. Zapiski duchowe zawierają refleksje na temat przeżyć wewnętrznych, postanowienia, modlitwy, rozmyślania i uwagi dotyczące postępu duchowego. Wyrażają przede wszystkim osobistą relację ich Autora do Boga, który był w centrum jego życia wewnętrznego.

...

Chcesz powiedzieć,że Dziwisz zmanipulował tytuł książki, bo wcale ona nie zawiera notatek osobistych???

Testamentu JP2 jednoznacznie nie dotrzymał. W testamencie nie było mowy o ocenie, segregacji. Było wprost: spalić. Tu sekretarz zawiódł.

Nic dziwnego że można je było uznać za godne spalenia, z drugiej strony są tam zapisy ważne.

Polecenie z 1979 roku - to po pierwsze.

Jednak sam testament był kilkukrotnie redagowany, kilka spraw doprecyzowano, a jednak wola co do notatek nie została przez te lata zmieniona. Ostatni dopisek z marca 2000 roku był pożegnaniem i nadal zmiany co do osobistych zapisków nie było.

A może dlatego, że ten zapis dla samego Jana Pawła II nie był aż tak istotny? To nie my byliśmy osobistym sekretarzem JPII, tylko Dziwisz. To nie nam powierzył on wykonanie testamentu, tylko Dziwiszowi. Niezmiernie mnie dziwi ta łatwość wydawania osądów na temat tego, czego chciał JPII przez osoby, które go w ogóle nie znały.