Jaruzelski nie był prorokiem, ale pragmatykiem podobnie jak prezydent USA, papież Jan Paweł II i wielu polityków, którzy poznali plan stanu wojennego przemycony przez pułkownika Kuklińskiego.
Wobec alternatywy - stan wojenny wprowadzony przez Polaków a interwencja sowietów - wybrano mniejsze zło w postaci stanu wojennego.
Zło - ale to koalicjanci sprzedali nas w Jałcie i taki zgotowali nam los.
Nie byłoby Polaków u władzy, to sowieci dostarczyli by nam "separatystów", jak aktualnie dostarczają Ukrainie.

Ale Tuska owszem....

Jaruzelski, obok Piłudskiego był drugim najważniejszym przywódcą Polski w XX wieku (w sensie wywarl na jej dzieje największy wpływ)

Minusy jego kariery, to

1. udział w obaleniu Gomułki w 1970 roku i co najmniej współautorstwo "prowokacji gdańskiej" która do tego doprowadziła. Tymczasem interes Polski wymagał dalszych rządów skąpego "gnoma", a nie obłąkanego Edwarda.

2. chwiejnośc i brak zdecydowania we wprowadzaniu reform wolnorynkowych w latach 1982-1988. Można było, nie drażniąc Moskwy, zrobić o wiele więcej. Rakowski mógł być już premierem zamiast Mesnera (kompletna pomyłka i strata czasu) Dyktatura chyba Jaruzelskiego przerosła

Plusy - obalenie władzy aparatu partyjnego "egzekutywy" w 1981 roku i zastąpienia jej dyktaturą wojskową (co dało szansę na wprowadzenie elementów wolnorynkowych - niestety nie do końca wykorzystaną)

Poparcie dla przemian w latach 1988-1990 i szybkie wdrożenie ustaw "pakietu Balcerowicza". W znacznej mierze to własnie dzięki Jaruzelskiemu Polska okazała się liderem postkomunistycznej Europy po roku 1989

A dlaczego pilaster tak sądzi?

Na temat odwagi i pobudek Jaruzelskiego, warto przytoczyć fragment Archiwum Mitrochina.


Rzecz miała miejsce w 1989:

"Dziewiątego grudnia Milewski dostarczył Pawłowowi nowych dowodów niepewności Jaruzelskiego, który jeszcze nie ustalił daty wprowadzenia stanu wojennego. Jaruzelski miał w rozmowie z Milewskim wyrazić obawę o stanowisko Kościoła. Jeśli Kościół przeciwstawi się stanowi wojennemu, to Glemp może się zamienić w "drugiego Chomeiniego". Następnego dnia w Moskwie zebrało się na nadzwyczajnym posiedzeniu Biuro Polityczne KPZR.
Omawiano kryzysową sytuację w Polsce. Referat wprowadzający wygłosił Nikołaj Bajbakow z Gospłanu, który powrócił właśnie z Warszawy, gdzie omawiał szczegóły pilnej pomocy gospodarczej dla Polski. Według Bajbakowa, Jaruzelski przypominał "wyjątkowo znerwicowany" wrak ludzki, przerażony myślą, że Glemp ogłosi świętą wojnę. W dyskusji po referacie Bajbakowa wszyscy członkowie Politbiura krytykowali zjadliwie Jaruzelskiego, ale nikt nie wystąpił z propozycją wymienienia go na innego człowieka. Było już za późno."

A bo, panie, w Polszcze od dziesięcioleci w szkołach promuje się bezmyślną odmianę romantyzmu jako wzorcową postawę, wychwala się wspaniałą martyrologię. "Słodko i zaszczytnie jest ginąć za ojczyznę!'. Zapominając zwrócić dzieciom i młodzieży uwagę na prosty fakt: nie chodzi o to, by bez sensu patetycznie ginąć "za ojczyznę" -- chodzi o to, by ojczyzna nie zginęła.