No to mnie zaskoczyłeś, uczciwie przyznaję.

Jesli Tuwim nie zrobił tego celowo, np. by chałturniczą formą ośmieszyć treść, to świadczy to o tym, ze nawet tacy mistrzowie jak Tuwim, mają chwile wielkich upadków.

Chyba jednak nie zrobił tego celowo, skoro w innym wierszu pisał:

Jak Ci dziękować, żeś mi dał tak wiele,
iż jestem w życiu jak ów gość przygodny,
co zaproszony został na wesele - niespodziewanie
i nie odszedł głodny.

Jesień ma złotą pogodą się głosi,
o pełnym ciszy, łagodnym wieczorze
i rozczulone serce moje wznosi - okrzyk zachwytu:
Bóg Ci zapłać, Boże.

Jeżeli miał chwile ciemności, to w ostatnich godzinach przed śmiercią. Ich śladem jest szkic wiersza, jaki został na stoliku, a znaleziony został razem z ciałem zmarłego poety. Oczywiście w hotelu Giewnont w Zakopanem. Halny szalał wtedy, jak w chwili, gdy piszę ten post.
Tylko jeden autor wspomina o tym dwuwierszu /bo właściwie był to tylko dwuwiersz/. Kto i gdzie - oto jest "forumowa" zagadka. Moge wskazać na ślad: tenże autor na ulicy Tuwima 7, w Zakopanem miał willę z wcale niezakopiańską nazwą - Texas. Zanim przeniósł się na stałe do Poznania, spędził w niej ładnych kilka lat. Kapitalna chałupa, zwłaszca maleńki pokoik na strychu, z widokiem na Giewont. Tylko fatalne doń wejście, po bardzo stromych schodach.

Roman Brandstaetter - niestety nie wiem, gdzie

"Dla oszczędności zgaście światłosć wiekuistą, gdyby mi kiedyś miała zaświecić".... w "Moja podróż sentymentalna" R.Brandstaettera w rozdziale "Chrystus Juliana Tuwima"