Podnoszę ten temat w związku z liturgicznym świętem Podniesienia Krzyża, które właśnie dziś przypada.
W aktualnym numerze"Gościa Niedzielnego" przeczytałam świetny artykuł Marcina Jakimowicza pt." Pokrzyżowane historie". Są to krótkie historie życia kilku osób z wątkiem krzyża w tle, o tym w jaki sposób krzyż znalazł się w ich centrum życia, od momentu, w którym niespodziewanie go odkryli, a skoro jego, to i oczywiście Jezusa Chrystusa, jak radykalnie odmienił On ich dotychczasowe życie, aby stało się wartością...i co krzyż przedstawia dla Daniela Ange a.
Jeśli o mnie chodzi, śmierć Chrystusa na krzyżu, to,że zbawił nas umierając w takim poniżeniu...jest miarą najwyższej Miłości- ten fakt niezachwianej dla mnie pewności, jest moją opoką w życiu i nieustannym trwaniu przy Bogu!!!

Co do tematu - kiedy jeszcze wierzyłam, miałam mieszane odczucia w stosunku do krzyża. Modląc się, poszukiwałam zawsze siły, wsparcia, a trudno było mi to znaleźć, patrząc na cierpiącego człowieka, przybitego do drewnianej konstrukcji.

Zawsze odnosiłam wtedy ciche wrażenie, że ten ukrzyżowany jest tak samo bezsilny, jak ja. I było mi go zwyczajnie, po ludzku szkoda, jak każdej cierpiącej istoty.

Zastanawiałam się wtedy, czy nie piękniej by było, gdyby chrześcijanie zamiast krzyża obrali za symbol wizerunek zmartwychwstałego Jezusa, bo przecież to jego powstanie z grobu ma największy wydźwięk w całej historii zbawienia, zdaniem Kościoła. A tak, to jakby całe chrześcijaństwo dobrowolnie naznaczało się przede wszystkim cierpieniem. Nie umiałam tego zrozumieć.

Teraz nadal postrzegam krzyż jako symbol raczej bolesny, smutny i w pewnym sensie przygnębiający. Zwłaszcza teraz, gdy postrzegam Jezusa już tylko jako człowieka.

Vide temat "czym dla Was jest krzyż?" na trzeciej stronie działu "Wierzyć, nie wierzyć?".

Pozdrawiam