oraz - koniecznie - utwór z Terminatora (disco, lata '80!):
Tahee Cain - Burnin' In The Third Degree

(Zgodnie z tematem - pytanie może się niektórym wydać nietypowe albo wręcz głupie, ale korzystając z anonimowości internetu jednak zaryzykuję).

Panowie, czy Wy jesteście wrażliwi?

Moje pytanie bierze się stąd, że z racji różnych nie najlepszych przeżyć w życiu mam chyba dosyć niewłaściwy obraz świata i ludzi a mężczyzn w szczególności (jako osobników szorstkich i nieczułych, takich "twardych" co to "nie płaczą"). Kultura masowa promując stereotyp faceta albo w stylu Rambo albo Casanovy jakoś też nie jest dla mnie wiarygodnym źródłem wiedzy o ludziach. Kultura dobra a niemasowa (np. książki "Mężczyźni są z Marsa kobiety z Wenus" J. Gray, "Dzikie serce" J. Eldredge) sprawia że potrafię spojrzeć na ludzi może bardziej realistycznie a nie przez moje własne uprzedzenia, ale co innego jest przeczytać a co innego zobaczyć i doświadczyć.

Dlatego wciąż facet wrażliwy, szarmancki, pokorny, który potrafi zrozumieć innych ludzi jest dla osobliwością porównywalną do UFO i niezmiennie jestem zdumiona (pozytywnie) gdy spotykam mężczyzn którzy są empatyczni, potrafią zrozumieć innych ludzi i traktować ich z szacunkiem, zauważyć piękno świata, muzyki czy literatury, być spontaniczni i uśmiechnięci. W moim (wykrzywionym, choć cały czas pracuję nad tym żeby to zmienić) obrazie świata takie cechy jak wrażliwość, łagodność, okazywanie emocji, a szczególnie słabości, są "niemęskie" i za każdym razem gdy jakiś facet się wykazuje tymi cechami nie mogę wyjść z podziwu (no, może trochę przerysowuję, ale jest to dla mnie niezwykłe).

Więc, Panowie, jak to wygląda z Waszego punktu widzenia? Zdarza się wam np. oglądać zachody słońca, czytać (a może pisać?) wiersze, wzruszać na komediach romantycznych (albo jakichkolwiek innych fimach/książkach itd)? Mówić czasem o uczuciach, o tym co was boli, z czym sobie nie radzicie? Czy może uważacie że takie rzeczy są "niemęskie"?

Gdzieś ty się uchowała? Musisz obracać się w strasznie zamordystyczno-maskulinistycznym środowisku (tzw. czerwone karki).

A nienormalne środowisko to miałam parę lat temu, w podstawówce i gimnazjum. I między innymi z tych szkół wyniosłam pewne uprzedzenia do ludzi a do facetów szczególnie. No ale na szczęście to było dawno. (Tak nawiasem - tego kto wymyślił gimnazjum powinni tam na trzy lata wysłać, może być w roli nauczyciela - szybko by zmienił zdanie).

Ale sęk w tym, że w gimnazjum miałam ogólnie bardzo kiepskie relacje z rówieśnikami i w efekcie jestem trochę uprzedzona do ludzi, i już mniejsza o to czy tych rówieśników nazwie się "dzieciakami" czy "facetami" (/"kobietami").