Naprawde zakonnice sie maluja??? I uzywaja perfum??

nie wiem dlaczego to cie dziwi?...masz zapędy na eremitkę? czy co?

Pewnie znacie ten kawał o stworzeniu, kiedy Bóg po każdym akcie stwierdzał, że to, co stworzył, jest piękne, a po stworzeniu kobiety z żebra Adama przyjrzał się jej ze zmarszczonym czołem i stwierdził: "No nic, ty się będziesz musiała malować"

Ja też nie widzę nic złego w makijażu ogólnie i też maluję się na wyjścia, ale jak najbardziej zgodzę się z tym, iż może być to objaw braku akceptacji siebie, odruchu stadnego, itd. Prawdziwy Chrześcijanin chyba nie powinien mieć kompleksów i nie potrzebować ulepszaczy. Ale przecież nikt z nas nie jest w 100% idealnym uczniem Chrystusa. Więc należałoby się doszukać u siebie źródeł potrzeby malowania.

Prawdziwy chrześcijanin bierze przykład z Chrystusa:
http://glosrydzyka.blox.pl/2011/06/Sluchaczka-Radia-Maryja-Pan-Jezus-sie-nie-malowal.html

hmm..mam tatuaż..a jednak,mam tez ufność i wiarę we własne zbawienie //powiedziałbym nawet,że mam "proroczy" tatuaż..bardzo dokładnie odzwierciedla moje życie ..miejsce umieszczenia tez właściwie ma znaczenie ..ilu ludzi tyle opinii...wyraziłam zgodę na przekłucie pępka u córki..choć całkowicie jestem przeciwna takiego typu upiększaniu--życie to ciągłe wybieranie --znajoma uznała mnie za religijną na pokaz.oczywiście tez wydała swój osąd o pomyśle,i moim rodzicielstwie--no cóż..pozwoliłam się jej wygadać;) (widocznie było jej to potrzebne)

Tak wlasnie. mysle ze to wiaze sie z akceptacja siebie. Owszem, akceptuje siebie, ale np. na jakąś uroczystość, do kościola, do sklepu nie wyjde bez makijazu. Tak sie do niego przyzwyczailam, że bez niego czuje sie po prostu nieatracyjna.. O ile w domu mi to nie przeszkadza, o tyle cieżko mi jest sie pokazać bez niego w miejscach publicznych.