Witam. Mam pytanie dotyczace żalu za grzechy. Gdy popełniłem grzech, to żałowałem, przepraszam od razu po jego nastąpieniu, teraz chciałbym przeprosic Pana Boga ale znów takiego dużego żalu nie mam. Czy ten żal wystarczy aby spowiedz była wazna Co powiedzieć Panu Bogu gdy uklęknę aby ,,odprawić,, 2 warunek dobrej spowiedzi. Wiem jest tkz. żal niedoskonały ale czy ten mój ,,zapisuje,, sie do niego

A czy w Twojej wypowiedzi ja mam wywnioskować jaki jest Twój żal? Pytasz o coś abstrakcyjnego dla każdego kto to będzie czytać. Twój żal jest mniejszy, niż był wtedy gdy był po raz pierwszy. Medal temu kto w skali od 1 do 10 oceni Twój żal. Chcesz iść do spowiedzi bo chcesz przerosić Pana, to wystarczy. Nie szukaj dziury w całym, bo stawiasz sobie jakieś zbędne mury oddzielające Cie od łaski. Leć do spowiedzi, a nie marnujesz czas na bezcelowe pytania.

ŻAL ZA GRZECHY

Rozpoznanie swoich grzechów, stanu wiary i miłości, odkrycie różnych form zagrożeń miłości ma nas doprowadzić do żalu za swoje winy. Żal jest decydującym momentem w dokonującym się nawróceniu człowieka. Wyraża on wewnętrzne odwrócenie się od poznanych w rachunku sumienia grzechów i zwrot ku Bogu przez miłość, odradzającą się dzięki oddziaływaniu Jego łaski. Żal jest też warunkiem dostąpienia Bożego przebaczenia i otrzymania daru życia w nadprzyrodzonej jedności z Nim.

1. Na czym polega żal doskonały? Łk 7,44-50; Mt 26,69-75

Grzech jest świadomym i dobrowolnym zniszczeniem miłości. Może on zostać zgładzony tylko wtedy, gdy w człowieku, pod wpływem działania łaski Bożej, zacznie się odradzać miłość. Jej odradzanie ujawnia się w ubolewaniu nad popełnionymi grzechami i w pragnieniu zmiany życia. W doskonały sposób żałuje ten, kto odczuwa obrzydzenie do swoich grzechów dlatego, że nimi znieważył kochającego i miłosiernego Boga, że zranił serce najlepszego Przyjaciela, Jezusa Chrystusa, który wykupił nas z niewoli zła swoją drogocenną krwią przelaną na krzyżu. Żal doskonały wypływa z miłości do Boga i różni się od ubolewania nad swoimi grzechami dlatego tylko, że przez nie straciło się dobre mniemanie o sobie, uznanie innych ludzi, poczucie wyższości nad bliźnimi itp.

2. Jaki żal wystarcza do uzyskania przebaczenia w sakramencie pojednania? Łk 15,11-21; 23,40-43

Kto przystępuje do sakramentu pokuty, kto wierzy, że spotyka się w nim z przebaczającym Bogiem, powinien się zdobyć przynajmniej na żal mniej doskonały. Żal ten, zwany także żalem niedoskonałym, wyraża się w ubolewaniu nad swymi grzechami dlatego, że mogą się one stać przyczyną utraty Boga na wieki. Kto zaś miłuje, ten nie chce utracić ukochanej osoby. Przypowieść o synu marnotrawnym ukazuje nam wspaniałomyślność i miłość Boga. Ojciec marnotrawnego syna, uosabiający w przypowieści Boga, przyjął go, przygarnął, ucałował, obdarzył cennymi darami, chociaż ten wracał do domu głównie dlatego, że było mu poza nim źle, że cierpiał głód, że nie miał już pieniędzy na różne rozrywki (por. Łk 15,11-24).

3. Na czym polega doskonalenie motywów żalu?

Najczęściej różne motywy żalu za grzechy przeplatają się ze sobą, gdyż nasza miłość do Boga przesiąknięta jest troską o samego siebie, np. żałując tego, że swoimi grzechami znieważyło się najlepszego Pana, równocześnie ubolewa się nad tym, że przez swoje złe czyny straciło się dobrą opinię u ludzi oraz dobre mniemanie o sobie, przyjemne samopoczucie. Trzeba zatem ciągle uszlachetniać nasz żal za grzechy, aby ubolewanie nad naszym złym postępowaniem rodziło się z głębokiej miłości do Boga i do człowieka, a nie - z zawiedzionych ambicji, próżności czy innych egoistycznych pragnień. Im czystsza miłość ujawnia się w żalu, tym głębsze jest nasze nawrócenie. Człowiek zbliża się do najwyższej bezinteresowności i szlachetności, kiedy potrafi potępić popełnione przez siebie zło nie dlatego, że mu „źle żyć w grzechu” (por. Łk 15,13-19), że przez swoje grzechy stracił dobre samopoczucie i spokój sumienia, że utracił przez nie dobrą opinię wśród ludzi, że skompromitował się we własnych oczach, ani nawet dlatego, że naraził się na wieczne piekło — lecz dlatego, że czyniąc zło lub zaniedbując dobro zranił Boga, który pierwszy go umiłował (por. 1 J 4,10), dlatego że zmarnował dary wysłużone przez bolesną mękę i śmierć Jezusa Chrystusa. Do żalu, że przez grzechy znieważyliśmy dobrego Boga, powinien dołączyć się także ból wypływający ze zrozumienia, że przez grzech wyrządziliśmy krzywdę również Kościołowi, czyli Mistycznemu Ciału Chrystusa

Dzięki za odpowiedzi. Mam jeszcze jedno, wiem głupie pytanie ale nie potrafię sobie na nie odpowiedz, moze widze grzech tam gdzie go w cale niema ale boje sie sam to osadzić przed obawą popełnienia świętokradztwa. Dzis po zakonczeniu roku szkolnego moja babcia zapytała mnie czy zdałem ja odpoweidziałem jej ze z Boża pomocą udało sie, lecz gdy rozmawiała z moja mama
odczuwałem, że zaraz babcia powie mojej matuli o tym, ze zdałem dlatego, że Bozia mi pomogła -- jak uczyniła wcześniej do taty. Niby nic strasznego, nic złego ale przeszkodziłem babci bo wstydziłem się tego, odczuwałem jakiś głupi wstyd, potem zbyłem jakiś troszkę niemiły dla mojej babci, nie to ze krzyczałem na nią ale jakoś w sobie odczuwałem złość -- nie wiem jak to opisać.
Czy moim zachowaniem obraziłem Pana Boga, czy znów powinienem sie wyspowiadać ... aj jeszcze jedno niemądre pytanie przed posiłkiem podchodzę do obrazka NMP i tak ,,przejadę,, palcem, po obrazku w podzięce, lecz w pokoju był mój brat i wstydziłem się to zrobić, teraz odczuwam ze to było złe bo robię to gdy nikt nie widzi, a w tedy tego nie uczyniłem czekałem aż wyjdzie, i coś mi mówi że to był wstyd, wstyd przyznania się do wiary -- grzech ;(
Przepraszam, ze takie pytania zadałem i proszę o odpowiedz.

Może pomoże Ci punkt pierwszy z tematu "Czy to grzech (ciężki)?" - zanim zapytasz. Są tam opisane 3 warunki, które musi spełniać jednocześnie czyn, aby był grzechem śmiertelnym, czyli takim, po którym nie można iść do Komunii Św. bez spowiedzi. Można też doczytać dokładniejsze wyjaśnienie z Katechizmu (jest tam podlinkowany). Pamiętaj, że nie każdy grzech, nie każde zaniedbanie jest grzechem śmiertelnym. Czym innym jest świadome i dobrowolne zaparcie się wiary, Boga, czym innym impulsowa reakcja (i to w drobnej sprawie) na poczucie niezręczności, zawstydzenia. Oczywiście nie chcę tutaj wchodzić w Twoje kompetencje ani z góry określać co jakie jest, bo to Ty jesteś osobą, która zna najlepiej tę sytuację.

Rozwazajac 3 warunki grzechu smiertelnego to:
1) poważna materia grzechu - wstyd wiary jest poważna materią, ponieważ byli ludzie, którzy umierali za wiara my nie możemy się jej wstydzić;
2) pełna świadomość - miałem pełną świadomość, z tego co robię;
3) dobrowolność - nikt mnie nie powstrzymywał, mogłem podejść, jedynie co mnie powstrzymywało to wstyd ale to jednak nie to.

Po tym wynika, ze jest to grzech ciezki ale ,,Czym innym jest świadome i dobrowolne zaparcie się wiary, Boga, czym innym impulsowa reakcja (i to w drobnej sprawie) na poczucie niezręczności, zawstydzenia. ,, i chyba tak było w tym przypadku, jestem pewnie skrupulantem bo często zdarza mi się pytanie : czy to grzech, czy mogę przyjąć komunie ?
Dzięki jumik, WIST oraz jaczylija.

We wspomnianym już przeze mnie temacie "Czy to grzech (ciężki)?" - zanim zapytasz jest kilka rad dotyczących skrupulanctwa.

A co do wstydzenia si takich drobnych rzeczy, gestów, słów... wraz ze wzrostem wiary, zaufania Bogu, z czasem będzie łatwiej. Ciekawe wypowiedzi na temat nie wstydzenia się wiary, które akurat wczoraj obejrzałem:
Robert "Litza" Friedrich - muzyk takich zespołów jak 2Tm2,3, Kazik Na Żywo, Luxtorpeda, Arka Noego
Kabaret Mumio - Jadwiga i Dariusz Basińscy
Przemysław Babiarz - dziennikarz i komentator sportowy TVP

fast-ride-fast-death widać że masz z tym problem, jakkolwiek to nazwiemy. Ale nie jesteś stracony. Nie przepraszaj że zadajesz pytania, bo to też nie wstyd. Zastanów się nad czymś innym. Czy Ty naprawdę pytasz czy obraziłeś Boga, czy raczej pytasz żeby uspokoić sumienie? Myślę, że to drugie, a to już jest coś innego niż szukanie czy obraziłeś Boga. Większość zwykłych ludzi nawet się nie zastanawia się nad takimi banałami. Czy sądzisz że wszyscy, w tym też ja, będziemy potępianie przez Boga w swej nieświadomości? Ile to razy jechałem koło kościoła, nie czyniąc znaku krzyża. Nie tylko dlatego że nie mam takiego zwyczaju, ale w poczuciu że to byłoby dziwne dla ludzi dookoła. Z drugiej strony zupełnie jawnie i bez większego skrępowania występowałem wobec grup kilkudziesięcioosobowych i mówiłem że wierze w Boga. Nie urodzilem się z tym, Bóg po to dał mi czas abym pracował nad sobą. Ty też masz czas. Mam nadzieje że niedlugo zrozumiesz że jeśli odrzucisz absurdalne obawy, za chwilę znikną i wątpliwości. Nie można się dać podporządkować skrupułom.

Dzięki nieukrywam ze po obejrzaniu filmu, którego jumik przesłał ,a dokładnie Przemysława Babiarza i przeczytaniu odpwiedzi WIST-a pojawił sie usmiech wiec chyba sobie jakos dam z tym rade.
Dzieki jeszcze raz za odpowiedzi