Witajcie drodzy użytkownicy. Piszę, ponieważ zawsze zastanawiał mnie poniekąd może dość oczywisty pod względem rozwiązania problem. A mianowicie jak w temacie - chodzi o zawody: sędziego i prokuratora. Otóż jak dobrze wiemy, Pismo Święte przekazuje, że:

"Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim sądzicie, i was osądzą; i taką miarą, jaką wy mierzycie, wam odmierzą. Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a nie dostrzegasz belki we własnym oku?" Mt 7,1-3

Jednak zawsze miałam wrażenie, że chodzi tu o takie osądzanie moralne w swoim sercu. Chyba przecież ktoś po prostu musi zajmować się osądzaniem ludzi według prawa państwowego, aby nie szerzyła się przestępczość? Tak samo jeśli chodzi o zawód prokuratora - oskarżanie w sercu wszystkich o wszystko na pewno nie jest właściwe, ale jeśli chodzi o oskarżenie o popełnienie przestępstwa?

Czy możecie coś powiedzieć w tej kwestii? Wszelkie wnioski (czy to własne, czy odwołania do nauki Kościoła) bardzo mile widziane.

Pozdrawiam serdecznie.

Powiedziano też oddajcie cesarzowi co cesarskie. W każdym kraju obowiązuje porządek prawny i przepisy, a w pracy regulaminy. Prawnicy pracują w oparciu o przepisy prawa i rozeznanie w sprawie. Wyrok nie jest wydawany w oparciu o emocje, a zebrane dowody w sprawie.
Mój nieżyjący krewny był prokuratorem w czasach stalinowskich. Jak zaczęto go zmuszać do oskarżania w sprawach politycznych (jego szefem była osoba po 7 klasach szkoły powszechnej i kursach prawniczych) to odszedł do sądu penitencjarnego.
Jak we wszystkich zawodach możesz pracować nie łamiąc zasad moralnych.
Nakaz Chrystusa dotyczył oceniania ludzi. Nie znamy ich serca, nie wolno nam ustalać wyroków w ich sprawie. Każdy ma szansę na poprawę a fotel Sędziego jest już zajęty.

Liza, bardzo dziękuję Ci za odpowiedź.

Nieco podobny temat jest też tutaj:
Adwokat a sumienie?