Witam.

Mam 17 lat.

Ponad pół roku temu psychiatra stwierdził u mnie zaburzenia depresyjno-lękowe i przepisał antydepresanty, oraz skierował na oddział dzienny na terapie grupowe, oraz na wizyty u psychologa. To wszystko mi pomagało – leki powodowały, że nie byłem taki senny i umiałem wstać z łóżka i normalnie funkcjonować a nie tylko gapić się w sufit a terapia przyniosła mi moją obecną dziewczynę, oraz przyjaciół. Ogólnie mam dobre wspomnienia z oddziału dziennego. Niestety rodzice zmusili mnie do przerwania leczenia. Powodem tego jest to, że są źle nastawieni do psychaitrii – uważają mnie za chorego psychicznie wariata, który chodził z debilami na terapie.
Od 5 miesięcy nie chodze i nie mam zadnego kontaktu z psychiatrą i psychologiem. Nie biorę również leków, ponieważ są one na recepte u lekarza psychiatry. Przejdę jednak do meritum sprawy….

Już w czasie gdy leczyłem się u psychiatry, a raczej przed pierwszą wizytą oprócz typowych objawów depresji i lęków (w tym myśli samobójczych i prób zabicia się) doznawałem od pewnego czasu jakieś dziwne odczucia. Polegało ono na tym, że uważałem, że osoba, której nie znam a ona mnie nie – normalna taka zwykła na ulicy spiskuje przeciwko mnie, śmieje się, chce mi coś złego zrobić, obmawia mnie. Mało tego – przyznam się również do tego, że bardzo często mam wyimaginowanych przyjaciół, z którymi umiem dyskutować (normalnie, tylko nie mowie z nimi na głos). Takie dziwaczne objawy pojawiły się około roku przed podjeciem leczenia – depresji nie leczyłem 4 lata. Na dodatek nim zaczeły się pierwsze epizody depresyjne to byłęm całkiem normalnym chłopakiem.

Jednak teraz to wszystko nasiliło się. Mam tak, że raz jestem bardzo wierzący, raz jestem wielkim przeciwnikiem wiary, raz jestem dobroczynny a raz jestem zly przeciw ludziom. W ciągu mieisaca mogę mieć ponad 30 rodzajów osobowości, które mogą zmieniać się naprzemiennie.Mam wybuchy podejrzliwości względem innych osob, nawet rodziców. Nie ufam nikomu ponieważ uważam, ze spiskują przeciwko mnie. Żyje coraz bardziej w swoim świecie, gdzie mam wyimaginowanych przyjaciół.

Najbardziej jednak boje się jak to wygląda sprawa z moimi grzechami…czy popełniam grzechy z pełną świadomością czy to jest tylko wynik choroby ? Czy choroba (której sam nawet nie wiem czym jest) zmienia moje zachowanie i neświadomie popełniam grzechy. Boje się, że Stwórca nigdy mi nie wybaczy czynów nawet jeśli byłbym chory na schizofrenię (chociaż nie wiem czy dotyczy ta choroba mnie). Przykładowo trace kontrole często nad sobą i chce isęzabić, użalam się nad soba, dochodzi do nagłej zmiany osobowości.

Dodam, że jestem zagorzałym, wręcz fanatycznym pasjonatą nauki. Gdy się uczę i przeprowadzam włąsne doświadczenia to moja psychika uspokaja się i harmonizuje. Bardzo duzo się ucze….potrafie nawet kilkanascie godzin siedziec przy książkach.

Proszę o pomoc – jestem w kropce czy chodzić spowiadać się z czegoś na co mogę nie mieć wpływu.

Pozdrawiam.

Witam,
Potrzebujesz pomocy specjalisty - lekarza. To co opisujesz może być objawami schizofrenii (a może też nie być). Jeżeli rodzice Ci przeszkadzają w tym, żeby się leczyć, to idź na przekór rodzicom (nie mów im o tym). Poproś dziewczynę i przyjaciół o pomoc.

O Pana Boga chwilowo się nie martw, skoro masz ograniczoną wolę na polu "za/przeciw". Będziesz rozstrzygał w sumieniu wtedy, jak będziesz miał diagnozę - póki co, to tak na prawdę sam nie wiesz co jest grane. Dlatego najważniejsze teraz w Twojej relacji z Bogiem jest to, żebyś dostał tą diagnozę i pomoc lekarza.

Pozdrawiam

EDIT : Jeżeli masz stałego spowiednika, to powiedz mu o tych problemach.

Spokojnie Pan Bóg przebacza każde grzechy więc o to się nie ma niczym martwić są grzechy przeciwko Duchowi Świętemu ale to jest zamykanie się na Boże łaski i jednoznaczny wybór zła.

Też mam zmiany osobowości raz jestem za Bogiem raz przeciw nie mu.
Jak wszystko wróci do normy przydało by się iść do spowiedzi.
Teraz trzeba się skupić na leczeniu tego to jest najważniejsze musisz być leczony twój stan tego wymaga aby ci się dobrze żyło na ziemi.
Nie martw się również tym że rodzice mówią że jesteś wariatem bo nie ma czym się martwić zostaniesz wyleczony to wszystko wróci do normy i nie będą już tak uważać ale to źle ich strony że tak postrzegają swojego syna to bardzo smutne.
Trzymaj się dasz radę!

słuchaj szymona24,
on wie o czym pisze


a na omamy i urojenia nie ma innego sposobu jak tylko leki
bardzo ważne, żebyś się leczył
koniecznie się lecz, nawet wbrew woli rodziców

(nie masz w prawdzie 18 lat ale da się to załatwić,
jakby były jakieś problemy -
pamiętaj o mnie - podpowiem)

bardziej niz ktokolwiek inny ufaj jego miłosierdziu
i o tym, ze ono jest ponad wszystko
a Bóg zna Cię lepiej niz ty sam siebie

Na tak poważne pytania może Ci odpowiedzieć... psycholog/psychiatra i ewentualnie jakiś mądry duchowny, czyli specjaliści w swoich dziedzinach. Pamiętaj, że my jesteśmy tylko internautami, zazwyczaj nie mamy wyspecjalizowanej wiedzy psychiatrycznej ani szczególnie wielkiej wiedzy o Tobie. Nie traktuj więc naszych odpowiedzi jako ostatecznych ani decydujących a jedynie jako próbę pomocy.

Wiem, wiem, ze to tylko pomoc, ale jak owocna...dziękuje wam
Jutro zamierzam iść do przychodni w mieście obok i nie wiem czy uda mi się załątwić psychiatręna indywidualne spotkanie. Jeśli nie da coś rady to jutro napiszę.

Mam obawy bo raz juz chciałem umówic się do psychiatry, ale Pani w okienku powiedziala, ze do 18-stki z rodzicem.

odbierz pocztę

@up
Jaką pocztę ? Nic nie dostałem.

Nie powiem nic nowego. Potrzebujesz pomocy psychiatrycznej i duchowej. Nie ufasz ludziom, więc o sprawie ograniczoności woli musisz usłyszeć od księdza. Musisz być jednak w odpowiedniej dyspozycji psychicznej.

25 stycznia mam wizytę psychiatrą i nie musze być z matką. Udało mi sie załatwic psychiatre z mego dawnego oddzialu dziennego. Mało tego! Przyjął mnie osobiście dzisiaj, ale nie miałem odwagi mu jeszcze powiedzieć o tym co sie dzieje ze mną, wiec dopiero 25 stycznia - do tego czasu jakoś musze sie przełamać i zniesć wstyd.

Mam też złą wiadomosć - dzisiaj miałem jakieś omamy słuchowe słabe, ale pojawiły sie i znów o malo co nie doznałem "szału" i nie poryczałem się, gdy byłem w tramwaju

Objawy choroby nazywasz wstydem? Nie sądzę byś opowiadał o nich kolegom w klasie. Oni nie potrafią czytać z wyrazu oczu, że przeżywasz ciężkie chwile.

Znieść wstyd - źle to wyraziłem - chodzi mi o wstyd związany z wyznaniem tego psychiatrze. A klasa widzi mnie za dziwolongą, dlatego też nie mam ani jednego znajomego i kolegi..

Ja też miałem nie dawno omamy słuchowe i to takie,że słyszałem głosy potępionych...do tego jeszcze mówiły do mnie po imieniu Szymon Szymon ale wiesz co zrobiłem nic słuchałem tego ale nie bałem się tego aż tak jak za pierwszym razem z czasem one przeszły.Dobrze że udało ci się załatwić wizytę staraj się trochę modlić żeby wytrwać ten czas bez leku ale nie przesadzaj z modlitwą.Omamy słuchowe działają na strach po prostu zły chcę się przestraszyć ale nie bój się tego u nas "nawet włosy na głowie są policzone".To jest znak że bez leku ciężko będzie ci żyć mam nadzieję że będzie wszystko dobrze u ciebie.

Możesz znaleźć znajomych po za klasą spróbuj ale w tym stanie naprawdę jest ciężko.
Jak nie masz kolegów to pamiętaj że zawsze Bóg jest przy tobie oraz twój anioł stróż nie zapominaj o nim.Też nie miałem kolegów ale później to wszystko się zmieniło i jest teraz inaczej i tak mam nadzieję będzie w twoim przypadku.Musisz się przełamać i opowiedzieć o twojej sytuacji psychiatrze na pewno cię nie wyśmieje chyba,że jest złym człowiekiem..

Siny_X, moim zdaniem raczej nie masz schizofrenii, stawiałbym raczej na depresję dwubiegunową albo osobowość borderline. Tym bardziej, jeżeli Twój psychiatra przez parę tygodni kontaktu z Tobą nie wykrył u Ciebie schizofrenii, to pewnie jej po prostu nie masz.

To, że masz wyimaginowanych przyjaciół, oznacza, że jesteś samotny. Ten problem Ci przejdzie, kiedy nauczysz się nawiązywać znajomości z ludźmi.

Choroby psychiczne zawsze atakują to, na czym nam najbardziej zależy i z czym wiążemy największe emocje, więc nic dziwnego, że masz problemy z wiarą. Ja nie miałem urojeń słuchowych jak Szymon24, ale miałem wrażenie ruchu, jakby jakieś niewidzialne postacie przechodziły koło mnie. Miałem też charakterystyczne dla wszystkich chorych na depresję przekonanie, że jestem potępiony.

Musisz się leczyć, bo niestety sama modlitwa nic tutaj nie pomoże.

Skoro Twoi rodzice nie zgadzali się na leczenie, to jak w ogóle trafiłeś na oddział dzienny?

A pytanie o wolną wolę ma tu sens o tyle, że Twoje problemy mogą potrwać jeszcze ładnych parę lat. Czy podczas całego przebiegu choroby żadne grzechy człowieka się nie liczą?

Akurat odeszłam od rozdziału książki o spowiedzi ludzi zaburzonych psychicznie. Księża maja wytyczne jak spowiadać takich ludzi. Osoba mająca świadomość grzechu zawsze pojawi się w konfesjonale. Jeśli ksiądz ma rozeznanie to będzie potrafił różnicować grzech i jego wyobrażenie. Czasem takie spowiedzi bardzo uspokajają chorych.