I nadal jest to izolacja.
Nie na darmo domki pustelnicze, czy cele w klasztorach sa wynajmowane. Ludzie uciekają tam przed hałasem codziennego życia aby po cichu sobie wszystko uporządkować.
Ale potem do życia wracają...
Jezus polecił : "Idźcie więc i nauczajcie ...", a nie kazał pochować się.

Izolacja do mnie nie przemawia, jest w niej coś egoistycznego.

Jeżeli podczas takich spotkań zbliżysz się do Boga, a co ważniejsze, będziesz pełnił Jego wolę, to to jest asceza gdy odmówisz sobie w tym towarzystwie piwa, według autora tamtego artykułu. Asceza, jak ja to rozumiem, to ćwiczenie się w tym odmawianiu.

Według mnie, nie da się jasno i jednoznacznie określić, czy życie towarzyskie oddala od Boga. Każdy ma swoje predyspozycje, i powinien w sumieniu rozsądzić - czy np. pełni wolę Boga w klubach muzycznych, czy warto by było całe towarzystwo wyciągnąć na np. koncert, albo do teatru. Albo na jakiś ciekawy wykład. Albo i do kościoła . Być taką alternatywą na źle zrozumiane "Carpe Diem".

Wtedy jesteśmy takim pośrednikiem, walczymy nie tylko o swój rozwój duchowy, ale też o rozwój swoich przyjaciół. Sęk w tym, że to jest trudne. I z tego co rozumiem, to żeby osiągnąć taki pułap, trzeba żyć w ascezie w codzienności. Wtedy jest szansa, że nasz egoizm umrze.

Edit: Jeszcze jedno



Może inaczej rozumiemy ascezę. Ja się bazuję na artykule z początku - więc asceza jest rezygnowaniem z tego, co faktycznie "nie jest potrzebne" jak napisał mkb. Co nie prowadzi do Boga. Czy rezygnowanie z kontaktów międzyludzkich jest czymś, co nas może poprowadzić do Boga? Według mnie - nie, ale to z uwzględnieniem naszych predyspozycji.

Prawda jest taka, że koniec końców zostajemy sami - w mieszkaniu, w pracy, na uczelni. I asceza wtedy jest nam potrzebna - żeby nie wpaść w marazm, w pogoń za pieniądzem i powodzeniem, za tymczasowymi uciechami.

chyba egocentryczne jest myślenie, ze to my prowadzimy ludzi do zbawienia i jesteśmy niezbędni np. w nocnych klubach

(Kozioł, czemu masz chrześcijański obrazek w profilu i satanistyczny nick?)

To prawda
Trzeba to rozumieć jako pełnienie woli Boga - tzn. kiedy On nas wysyła między ludzi, żeby dawać świadectwo. Ale gdy koncentrujemy się głównie na drugim człowieku, to gdzie tu jest egocentryzm? Jest pokusa, ale jak powiedziałem, by osiągnąć taki pułap, trzeba żyć w ascezie - wtedy jest szansa, że umrze egoizm.

najlepiej "pomagamy ludziom w klubach nocnych", niechodzeniem do tych klubów.

Myśląc w ten sposób Paweł nie wychyliłby nosa z namiotu i uniknął miecza, a Piotr siedziałby przy zonie zamiast szwendać się po Rzymie i dać się ukrzyżować.

A jednak jeden i drugi był posłuszny Jezusowi. Obydwaj byli sługami Jezusa Chrystusa "przez których uwierzyliście według tego, co każdemu dał Pan" i choć robili co w ich siłach, to jednak efekt końcowy nie był ich zasługą, bo "Bóg dał wzrost" (przeniesienie myśli z 1Kor3,5-6).



A dlaczego "kozioł" jest satanistyczny

Z żywych, to kozioł może byc samcem sarny lub capem, czy ogolna nazwa gatunku (np. kozioł śnieżny.

Z symboli może być odniesieniem do kozła ofiarnego na którego raz w roku Żydzi przekazywali wszystkie swoje winy i wypędzali na pustynie (tak powstał mój nick) albo do koziołka Matołka, czy tez do koziołków poznańskich.

Z martwych kozła znasz z pola, budowy, sali gimnastycznej, zakończenia torów, a nawet z ... muzyki (nie widziałeś jak w Wielkopolsce grają na koźle?).

Mój awatar jest godłem metodystów : krzyż Jezusa i płomień Ducha Świętego.

Św. Paweł na pewno myślał w ten sposób, że to nie on prowadzi ludzi do zbawienia, tylko Chrystus przez niego. I że nic nie jest nasze - wszystkie talenty i charyzmaty są "pożyczone" od Boga. Polecam jego listy . Św. Piotr prawdopodobnie też w ten sposób myślał.

OK, zacytuje doslownie większy fragment: 1Kor3,5-9
"Kimże jest Apollos? Albo kim jest Paweł? Sługami, przez których uwierzyliście według tego, co każdemu dał Pan. Ja siałem, Apollos podlewał, lecz Bóg dał wzrost. Otóż nic nie znaczy ten, który sieje, ani ten, który podlewa, tylko Ten, który daje wzrost - Bóg. Ten, który sieje, i ten, który podlewa, stanowią jedno; każdy według własnego trudu otrzyma należną mu zapłatę. My bowiem jesteśmy pomocnikami Boga, wy zaś jesteście uprawną rolą Bożą i Bożą budowlą."

Może teraz się zrozumieny.

No więc znowu nie rozumiem. Mówisz, że to głównie od Pawła zależało?

O takich jak maluczki pisze Święty Jan od Krzyża w Nocy Ciemnej:

czują się pełnymi zapału i gorliwości w rzeczach duchowych i ćwiczeniach pobożnych, z tej pomyślności (z powodu ich niedoskonałości) rodzi się pewien rodzaj ukrytej pychy, skutkiem której zaczynają oni nabierać niejakiego zadowolenia z samych siebie i z swoich uczynków, mimo iż prawdą jest, że rzeczy święte same z siebie rodzą pokorę. Z tego źródła wypływają próżne, czasem nawet bardzo próżne chęci rozmów o rzeczach duchowych z innymi. Często zresztą w tym celu, by innych nauczać, niż by się od nich uczyć. Gdy zaś napotykają u nich inny rodzaj pobożności niż ich własny, potępiają ich w swoim sercu, a nawet i zewnętrznie w słowach. Stają się wtedy podobni do owego faryzeusza, który chełpił się przed Bogiem ze swych czynów i pogardzał celnikiem

Potępiają więc wszystkich przy każdej sposobności słowami i czynami, widząc źdźbło w oku bliźniego, a nie dostrzegając belki w swym własnym

Niektóre osoby popadają w inny rodzaj gniewu duchowego, mianowicie unoszą się gniewem i niespokojną żarliwością na widok cudzych wad. Zwracają wtedy uwagi drugim i w uniesieniu udzielają im ostrej nagany, jak gdyby byli panami cnoty. Takie postępowanie sprzeciwia się łagodności duchowej.

Czyżby

wypunktuję:
1)Jezus powiedział : "Idźcie..."
2)Paweł poszedł jako sługa boży
3)każdy z nas, wierzących, jest sługa bożym
4)wzrost daje Bóg, a jednak to nam nakazał orać i siać
5)prawdopodobnie mógł się i bez nas obejść ale nie do nas należy tego ocena
6)zasług z tego nie mamy, bo nie dość ze czynimy swoje obowiązki sługi, to cokolwiek bysmy nie zrobili to i tak za mało nawet jak na nałożone na nas obowiązki (to tez Paweł, w tej chwili nie pamiętam gdzie)
7)zamykanie się, gdy możemy funkcjonować w świecie (rozumiem, ze niektórzy mogą byc za słabi lub takimi ich uczyniono) jest wg mnie ucieczką przed "idzcie ..."

Co do podkreślonego - najważniejsze, i to jest już wystarczająco, to jest pełnić wolę Bożą. Nic mniej, nic ponad. Żeby nie wpaść w marazm, ani w pychę. Jak pisałeś, jesteśmy sługami Bożymi, ale to nie od nas zależy, czy plon będzie wzrastał, czy nie. I od nas także nie zależy, na ile z mocą będziemy mówić, tylko od Boga i Jego łaski.
Mamy dawać świadectwo - ale każdy na taki sposób, na jaki jest powołany. Przecież nawet pustelnik sieje, siedząc w klasztorze czy w chatce - przychodzą do niego ludzie, a on daje świadectwo.

Ja tylko od siebie dodam że okresy, kiedy udaje mi się zostawić wszystko z boku i skupić się jedynie na własnym sumieniu nie "pouczając" ludzi naokoło są moimi najszczęśliwszymi momentami w życiu - w tym czasie mam w sobie nieskończone pokłady cierpliwości i zrozumienia dla każdego. Takie "patrzenie miłością".

Niestety ten stan nie trwa wiecznie bo notorycznie poddaję się szumowi informacyjnemu i zagłębiam się w to bagienko. Niezmącony spokój wtedy znika a w jego miejsce wchodzą spontaniczne emocje.

W klauzurze zamkniętej? Czego świadectwo?

Ba, gdyby patrzenie wystarczało !