Piszę, bo nie mogę przestać porównywać siebie z innymi, a chciałabym to zmienić...
Nie wierzę w to, że wszyscy ludzie są równi, choć tak mówi Kościół. Nawet w gimnazjum jest podział na tych fajnych, popularnych (z którymi teoretycznie warto się zadawać) i tych gorszych. Uważam, że zaliczam się do tej drugiej grupy i nie mogę się pozbyć tego nastawienia. Co gorsza widzę też kto jest jakby lepszym człowiekiem ode mnie, a kto gorszym. I jeśli ktoś lepszy zrobi mi przykrość, to wtedy wyżywam się na tym gorszym... To jest okropne.

Nie jestem pewna czy ten temat jest odpowiedni na to forum, ale staram się szukać pomocy również w wierze.

Ludzie są różni, ale to że są różni nie znaczy, że mają inne prawa. Prawa każdy ma takie same i na tym polega równość. Tylko nie każdy potrafi ze swoich praw korzystać

Ja ze swojej strony polecam wizytę u psychologa- poproś rodziców aby Ci ją załatwili. To nie pierwsze sygnały, jakie dajesz na tym forum, że bardzo potrzebujesz pomocy psychologa.

clumsy,

dobrze, ze napisałeś..
myślę, ze to co przezywasz jest normalne w twoim wieku, bo się rozwijasz.

Dobrze pamiętam takie męczarnie emocjonalne ze szkoły, podwórka.
dobrze, ze już sam zauważyłeś, ze odreagowujesz na słabszych, jeśli to dostrzegłeś to staraj się z tym walczyć, bo to na pewno dobre nie jest i po tym będziesz się czul jeszcze gorzej.

Mam nadzieje, ze jesteś w relacji z Panem Bogiem - TWOIM NAJWIĘKSZYM PRZYJACIELEM!
Proś Go o pomoc w tych sprawach.
pomódl się każdego rana o opiekę nad tobą w szkole, miedzy innymi ludźmi.
On cie na-pewno samego z tym nie zostawi.

----

...wiele tego typu problemów wynosi się z domu rodzinnego, niestety jako młodzi ludzie często nie dostrzegamy niewłaściwych zachowań naszego rodzinnego otoczenia, tzn. nie umiemy ich właściwie oceniać, za to szybko obwiniamy samych siebie.

W moim przypadku, rodzina była rozpita i nigdy jako dziecko, nie mogłam nikogo zaprosić do domu, żeby się nie wstydzić. inne dzieci zapraszały, były dumne ze swoich domów, rodzin...to wytworzyło we mnie jako dziecku, głębokie kompleksy i przez lata czułam się gorsza od innych, a przecież to nie była moja wina, ze inni pili.
Potrzebowałam polowy życia, aby się z tym uporać...jako tako.

dzieci przezywają tego typu i różne inne dramaty w czasie gdy rozwija się ich psychika.
często nie potrafią dać sobie same z tym rady, a nikt z otoczenia nie dostrzega, ze cierpią wewnętrznie.

Dla mnie nie istnieje taki podział na gorszych i lepszych. Jak już wcześniej napisano, każdy ma prawa takie samo. Ja też byłam w szkole zaliczana do słabszych tylko dlatego, że wybaczałam to, że ktoś mi coś złego zrobił, a jak któraś osoba mnie wulgarnie nazwała to nie było mojej reakcji polegającej na tym samym zachowaniu z mojej strony wobec tej osoby. Nie potrafiłam tak. Nie chcę nigdy nikogo obrażać. Moja klasa czasem nie tolerowała również niektórych moich poglądów czy zachowań (np. nie chodzę na dyskoteki, nie mam chłopaka bo uważam, że jeszcze mam czas by go znaleźć, czytam encykliki czy dokumenty papieskie, mam swoje zdanie na temat czystości itp.). Nie miałam w szkole zbyt wielu przyjaciół. Czasem miałam myśli, że jestem tą najgorszą.

Dobrze, że podjęłaś taki temat na forum. Polecam modlitwę do Boga, jak również sama obiecuję modlić się za ciebie. Porozmawiaj czasem z kimś o takich problemach. Jestem pewna, że w twoim otoczeniu znajdzie się choć jedna osoba, która zrozumie to, że cierpisz.

też tak miałam jak byłam w twoim wieku (czyli dawno!)
ale bardzo dobrze to pamietam

wiem, że coś takiego potrafo skutecznie zatruć życie
i być powodem psychicznego cierpienia


masz rację - to jest okropne
(mam na mysli nieustanne porównywanie się)

dobrze, że zdajesz sobie sprawę, że to bezsensowne
jałowe zajęcie (ja taka mądra nie byłam niestety)

ze swojego doświadczenia wiem, że marząc ciągle o znalezieniu się
w gronie "tych lepszych" i do tego dążąc

marnuje się okazję do nawiązania
przyjaźni z tymi "gorszymi" a to bywają całkiem sensowni ludzie
jak się przestanie na nich patrzeć jak są wysoko w hiererchii klasowej

dobrze, że wyniosłeś z domu przekonanie
"że wszyscy ludzie są równi"
to bardzo ważne rzecz

ja też tak byłam wychowana
w hierarchii klasowej byłam gdzieś pośrodku
(i ciągle podejmowałam desperackie próby by się w ich gronie znaleść
w gronie tych "lepszych)

jednak z pełną życzliwością odnosiłam się do tych stojących niżej w hiererchii
bo tak mnie wychowano (za co jestem wdzięczna rodzicom)

I dziś właśnie Ci jak ich spotykam cieszą się ze spotkania ze mną
(choćby na ulicy) - to po prostu widać

okazuje się, że to właśnie jaka byłam wobec nich
zaprocentowało ich życzliwością i symapią w stosunku do mnie

a jałowe próby znalezienia się w gronie "lepszych"
czy choćby marzenia o tym
były czasem zupełnie straconym

była u nas w klasie w liceum dziewczyna, która poszła potem do zakonu.
była bardzo niepozorna i pamiętam, jak chłopcy się z niej nabijali, razem z tymi "lepszymi" dziewczynami. ja się z niej nie nabijałam, ale chyba zbytnio jej nie poważałam, nie interesowała mnie.
wiele lat później, po wielu upadkach nawróciłam się i zainteresowałam duchowością chrześcijańska...
wtedy zrozumiałam, ze tamta dziewczynka była na tym etapie rozwoju,
o ile nie na wyższym, dawno dawno temu.

Chciałoby się, by takich podziałów nie było. Ale cóż możemy zrobić sami poza modlitwą?

Clumsy
A czy sprawdziłaś dokładnie co oznacza ta równość? Ludzie są równi co nie znaczy, że są tacy sami. I jest oczywistym że tacy sami nie jesteśmy, co nie znaczy że nie dysponujemy różnymi zaletami i talentami. Owa równość to np to że każdy z nas jest dla Boga tak samo ważny, nikt nie jest gorszy w oczach Boga. I tak jak w szkole masz swoistą hierarchię i podział na tych lubianych, oraz tych mniej, lub nie lubianych, tak u Boga tego nie ma. Ludzie lubią być podziwiani, ale chyba nikt nie lubi tak naprawdę tych których trzeba podziwiać. Chodzi o dobrą zabawę, o bycie w centrum, ale to wymaga "publiczności". A na dłuższą metę bycie takim poklaskiwaczem wcale nie jest fajne. Ludzie chcą być słuchani i rozumiani więc jeśli chcesz to warto abyś o własnie takie wartości u siebie walczył. I jestem przekonany, że spotkasz w życiu jeszcze wielu ludzi i oni widząc że mogą Tobie zaufać, uznają Cię za kogoś ważnego dla siebie. To może brzmi wzniośle, ale tak jest. Zastanów się jak chciałabyś, aby ludzie się do Ciebie odnosili i sama bądz taką.

To normalne, że w Twoim wieku porównujesz się z innymi, psycholog Tobie powie, że występuje u Ciebie rozbieżność między ja realnym a ja idealnym

w porównywaniu się z innymi jest jeden szkopół, mianowicie nie bierze się pod uwagę warunków i otoczenia. No bo przecież każdy z nas ma inną historię życia, spotkał innych ludzi, przeżył różne sytuacje. Być może gdyby taki Twój kolega miał Twoje warunki, to by był dużo słabszy niż Ty teraz, by sobie nie poradził z czymś, a Ty sobie poradziłeś... i odwrotnie, gdybyś Ty miał warunki i historię Twojego kolegi, z którym się porównujesz, to byłbyś może dalej niż on, postępowałbyś lepiej, sprawniej, bardziej intensywnie...

Podam to na przykładzie, mój kolega w dzieciństwie padł ( a właściwie padał ) ofiarą przemocy psychicznej, no i życie jakoś tam mu się ułożyło trochę inaczej, tak jak piszesz, zaliczał się do tej grupy mniej popularnych. No i był drugi kolega, wygadany, jakoś tam popularny. Tylko że ten drugi kolega gdyby miał taki przebieg życia jak ten pierwszy, to jestem pewien, że by go nie było ze mną, bo popełniłby samobójstwo, nie wytrzymałby po prostu...

także dlatego porównywanie się z innymi jest dużym błędem.

Możesz sobie afirmować:

"Mając takie zasoby jakie mam radzę sobie najlepiej jak potrafię, cały czas chcę stawać się coraz bardziej rozwinięty"

dzięki za wszystkie odpowiedzi