kiedyś spowiednik mnie napomniał, abym nie osądzała nawet samej siebie.
szczerze mówiąc zatkało mnie trochę i nie dopytałam go : jak to zrobić?
jak zrobić rachunek sumienia bez osądzania samego samej?

spytaj spowiednika

Edit:
Brrr. Zabrzmiało to jak: " a licho wie, co on tam bzdurnego wymyslil". chodzi mi jednak o to, ze nie znamy i nie możemy poznac kontekstu tej wypowiedzi. Idź więc do owego spowiednika na dłuzsza rozmowę, niech ci wytłumaczy co miał na myśli.

źle ci zabrzmiało, bo tak o nim nie pomyślałam.
po prostu zaskoczył mnie i zaintrygował, to wszystko.
ja podchodzę do Spowiedzi bardzo poważnie, tzn. wiele dla mnie znaczy to,
co usłyszę w konfesjonale bo na bazie tego pracuje nad sobą.
nadal nie wiem, jak nie osądzać samej siebie,
ale tamta uwaga pomogła mi w większym akceptowaniu samej siebie.

(dopytać go nie mogę, bo jest po drugiej stronie świata..dlatego pytam was)

Jesteśmy ponoć w świecie medialnym, więc droga elektroniczna możesz wiele. A jeżeli nie elektroniczna, to poczta (prawie) wszędzie dotrze.
Nie znamy kontekstu, z fusów wróżyc nie będę.

spowiadać się tutaj nie będę ale kontekst nie był taki istotny.
pouczenie brzmiało: nie osądzaj samej siebie.

Otóż to!
Zawsze mam tez wątpliwości (tak wielu katolików opowiada co wydarzyło się w konfesjonale), czy tajemnica spowiedzi nie obowiązuje obu stron?

Sądzę, że przegapiłaś zapytanie podczas spowiedzi. Spróbuj jeszcze raz do tego samego księdza i dopytać o czym myślał. To prawda, że nie powinniśmy się osądzać: jestem zła, jestem do niczego, jestem nic niewarta, jestem złym człowiekiem.

spowiednika nie dam rady dopytać, poza tym spowiedź była dawno temu, bez sensu nawet pytać. podejrzewam, ze chodziło mu o to, ze skoro mamy nie osądzać, to to także dotyczy nas samych, jako osób. taka perspektywa pozwala nam być może na akceptacje siebie samych, w dobrym tego słowa znaczeniu, a co za tym idzie akceptacje innych.
bo przecież to grzechu mamy nie akceptować, a nie ludzi, ani nie samych siebie.

nie wiem czy do końca sama to zrozumiałam, ale staram się spowiadać trochę inaczej...od tamtego czasu. stoję jak gdyby na pozycji swojego własnego przyjaciela, a nie oskarżyciela.
wyznaje grzechy, ale siebie nie oskarżam, nie potępiam.
...jakoś tak

Też tak to rozumiem. Próbuję patrzeć na siebie z boku oczami Boga. Chyba idzie do mnie właściwą ścieżką, stawia coraz pewniej kroki rozpoznając teren jako znajomy. Nie dojrzała tej kałuży i weszła w nią. Będzie musiała popracować by nauczyć się dostrzegać to niebezpieczeństwo zanim w to wejdzie po raz kolejny (nasza wada główna). Drobniejszych kałuż nie zauważamy. Jak opanujemy umiejętność omijania jednego niebezpieczeństwa to odsłoni się nam następne. Końca nie będzie.

Być może chodziło mu o to, że człowiek, który buduje osąd siebie samego zaraz potrzebuje punktu odniesienia - drugiego człowiek, którego tym samym osądza, nawet jeśli na jego korzyść.

Jeszcze inaczej: czy oceniając siebie człowiek nie zgaduje w pewnym sensie swej oceny w oczach Boga, czy czasem wręcz nie kłóci się z nią?

Znać i otworzyć swoje serce a zważyć je to - jak sądzę - dwie różne rzeczy.

to jest chyba najbliżej prawdy

Ja to rozumiem tak, że możesz osądzać swoje czyny, stwierdzając, że one były złe. Może księdzu chodziło o to, że my nie mamy siebie samych osądzać, bo kierują nami różne motywy, a tylko Pan Bóg zna nas i nasze serca 'na wylot'. Osądzenie swoich uczynków, a nie siebie - to chyba dobry rachunek sumienia?