Witam wszystkich. Jakiś czas tutaj nie zaglądałem. Lecz niestety albo i stety chciałbym napisać tutaj o moich problemach. Nie wiem co się ze mną dzieje, od jakiegoś czasu mam poczucie że zgubiłem się w wierze. Od jakiegoś czasu nie chodzę do Kościoła, aczkolwiek nie wiem jak to opisać, ale nie czuje w tym swojej dobrowolności, tak jakby coś mnie zmuszało do tego żebym nie szedł. Żałuje tego co robie, nie wiem czy szczerze do końca, ale napewno nie jestem dumny ze swoich poczynań. Staram się szukać Boga. Boje się że to może być grzech przeciwko Duchowi Świętemu chociaż wcale bym tego nie chciał:( skrupuły niestety nie odpuszczają, każdą czynność jaką wykonuję to widzę w tym grzech:( Chciałbym wrócić do wiary w pełni, chodzić na Msze Św. Lecz nie wiem jak zrobić żeby nie męczyły mnie złe myśli. Od jakiegoś czasu dość często zdarzają mi się bluźniercze myśli lecz nie są one dobrowolne. Oczywiście odrzucam je, choć czasem nie jest łatwo. Chciałbym się zmienić naprawdę. Czasami zdarza mi się również płakać z tego powodu. Oczywiście staram się nie tracić nadziei. Często też nie zauważam u siebie dobrych cech, ponieważ skrupuły w jakimś stopniu przysłaniają mi to. Chciałem skorzystać z wizyty u psychologa aczkolwiek nie wiem jaki mieć do tego stosunek, bo chciałbym aby natręctwa ustąpiły, bo bardzo często mimowolnie jak np ktoś mi powie, że zgrzeszył to zaczynam się automatycznie źle czuć pod kątem psychicznym. Czy jest dla mnie jeszcze wg was szansa na to aby było dobrze?:( Chciałbym abyście pomodlili się za mnie oczywiście w miarę swoich możliwości.

Pozdrawiam. Patryk

Jak najbardziej jest! Bóg nas kocha i stara się nas wspierać, nawet jeśli tego nie zauważamy, nawet jeśli jest bardzo źle.

Pójście i porozmawianie o tym z dwoma rodzajami specjalistów z dziedziny, w której masz problem (psycholog, mądry duchowny) może być bardzo dobrym pomysłem, może pomóc. Jeżeli mógłbym pomóc szukać psychologa lub duchownego w internecie, to mogę pomóc. Jeśli w Warszawie, to mogę wskazać jakieś miejsca.

Nie odkładaj tego na później. Jak się jest chorym, to idzie się do lekarza. Jak się ma problemy takie jak Ty to idzie się do psychologa i duchownego.

Postaraj się też nie zapominać o podstawach, bez których fundamenty wiary, relacji z Bogiem są bardzo osłabione: codzienna modlitwa (choćby była trudna) - najlepiej też własnymi słowami, oraz niedzielna msza św.



Oczywiście pomodlę się. Trzymaj się i idź za głosem bożym!

Jeśli potrzebujesz jeszcze więcej modlitwy innych, zobacz: "Potrzebujesz czyjejś modlitwy? - skrzynki intencji w necie".

Dzięki za odpowiedź. Rozważam coraz poważniej nad pójściem do psychologa, niestety nie jestem z Warszawy (zachodnia polska). Ale szczerze mówiąc wcześniej nie myślałem że w wieku 19 lat można mieć problemy tego typu. Postaram się rozwiązać jakoś te kwestie i będę prosić Boga o wsparcie. Niech Bóg będzie z Tobą.

Jak najbardziej można mieć takie problemy w wieku 19 lat, a nawet znacznie wcześniej. W dodatku bardzo wiele osób ma podobne. Ostatnio tutaj była rozmowa nt. skrupulanctwa: viewtopic.php?f=3&t=31146

Możesz liczyć z mojej strony na modlitwę. Również sam módl się za siebie, by cię Bóg jakoś poprowadził w życiu. Bóg cię kocha. Nawet jeśli w życiu będziesz bardzo błądził to on ciągle będzie próbował w różny sposób docierać do ciebie. Wierzę, że jakoś sobie poradzisz. Oczywiście również radzę ci porozmawiać z jakąś mądrą osobą.

Patryk, złe myśli, bluźniercze itd, często przychodzą ku naszemu oczyszczeniu.
Jeśli będziesz je odrzucał to w końcu odejdą. To sprawa znana w duchowości.
O skrupułach możesz dużo poczytać, także na tym forum. Nie jesteś z tymi problemami sam.
Wzrastasz w wierze i przechodzisz trudności, może kryzysy...
Moim zdaniem nie ma tu roboty dla psychologa, ale dla dobrego kierownika duchowego,
o którego możesz się postarać np. w jakimś klasztorze, jeżeli nie lubisz księży z parafii.

Poza tym widać, ze chyba mało czytasz na temat duchowości, bo już byś wiedział to co ci tu napisałam.

No i oczywiście MODLITWA do której czasem ciężko się zabrać,
ale trzeba chociażby czasami postarać się o to "sam na sam z Panem Bogiem".

Powodzenia! Nie jest źle.