WIST nie mam pojecia co inni rodzice.
Moze masz racje ze wymagam od Was zbyt wiele lecz sam nie mam pojecia co mam robic,
wiem ze nie moge przystac na tym aby nadal pił ale z drugiej strony nie che byc samotny i stracic całkowicie przyjaciół. Wiem ze powinienem wybrac Boga. Wiec gdy Go wybieram powinienem nie zgadzac sie na zachowanie brata. Ale w jaki sposób mam działac ? Przecierz to co robiłem to chyba nie tedyk droga, że non stop sie wtrącałem, trułem wokół siebie ze maja mu nie dawac alkoholu to przeciez takim zachowaniem napewno sie odwrócom odemnie.
Szukam jakiegos innego rozwiazania, lub moze zostawic tak jak jest, wie co ja o tym mysle, jesli bedzie mu zalerzało sam przestanie pic.

Jest to trudne, bo na to wychodzi ze jesli chce byc fer według Boga to innej drogi nie ma, jak strata przyjacioł, bo dojdzie ze nie beda sie ze mna spotykac.

Zacznijmy od tego, że przyjaciele to ludzie wierni, którzy szanują Ciebie i Twoje słowa. Nie muszą się zgadzać, ale powinni zrozumieć troskę o brata. Więc warto nazwać ludzi wedle tego kim są dla Ciebie. To wielka różnica, a i ludzi tutaj może niekiedy wprowadzać w błąd. Rozumiem że masz z tym problem. Sam nie wiem co lepsze. Możliwe że w tej sytuacji nie ma rozwiązań dobrych. Trzeba poczekać, a do czasu gdy się coś nie zmieni, robić swoje. Czy cokolwiek z tego co ja pisałem Ci przemyślałeś, lub wdrożyłeś w życie?

Chyba nie wdrożyłem to co mi napisałeś
,,Nie leć od razu na hurra, bo wydaje Ci się że dostałeś świetne porady.,,

bo odrazu na hurra poleciałem i bratu powiedziałem o wszytkim co mysle i nawet sam mu mówiłem zeby juz wyjoł to piwo i pił a nie chował, musze sie przyznac ze zrobiłem bład, wielki:

powidziałem sobie, tak jak wczesniej pisałem, ze jak chce pic to niech pije przed 18, ale ja nie podam mu alkoholu, ani mu nie kupie, ostatnio gdy piłem z kolegami to sam zaproponowałem zeby mu dali.
Szukam pomocy a sam wszytko psuje, ale to był ostatni raz.

Bije od Ciebie poczucie wielkiej odpowiedzialności za brata. I chciało by się powiedzieć, że to jest coś dobrego, choć wydaje się że trochę burzy Ci to zdolność do normalnego życia, bo może myślisz o tym ciągle i może ciągle siebie obwiniasz za niepowodzenie. Mnie wtedy chodzi o szczerą rozmowę, w tym właśnie powiedzieć bratu co się myśli, ale nie jako informacja, lecz wyraz troski, zainteresowania itd. Ale nie znam waszych relacji, więc nie wiem na ile taka chwila szczerości została by doceniona. Może jednak uspokój się nieco, bo nie zawaliłeś nic. Twój brat może i do 20-stki robić dziwne rzeczy. To nie Twoja wina i nie jest to powód aby rozpaczać bo nie zmieniłeś go w ciągu jednego tygodnia.

mysle ze tu nie chodzi o odpowiedzialnosc, jesli mam byc szczery to pisząc ten temat nie miałem na mysli odpowiedzialnosci za brata tylko czy ja zgadzajac sie na to zachowuje sie wobec Boga ,,fer,, -- mówiac najprostrzej czy nie grzesze.

dobrze zamknijmy ten temat, mysle ze bedzie dobrze (przynajmniej tak bym chcial aby było) niech robi co chce, chyba ze przegnie ,,pałke,, to wtedy wkrocze i zainterweniuje

dziekuje wszytkim za pomoc nie tylko dzisiejsza ale ta co dostaje od Was moze od paru lat.