Babcia miała urojenia, ale to nie znaczy, że nie było z nią kontaktu i że nie rozumiała otaczającego ją świata. Np. doskonale orientowała się w których krajach eutanazja jest legalna - dowiedziała się z radia, interneta wówczas nie było. O eutanazji mówiła (prosiła) przez lata! I przez lata się męczyła. Cierpienie nie uszlachetnia.

Co nie znaczy, że jej naprawdę chciała

No, raczej wolałaby powrót do lat młodzieńczych, kiedy była piękną i zgrabną panną, za którą szaleli wszyscy kawalerowie (przynajmniej tak się sama opisywała). A że na starość kawalerów i ich zainteresowania zabrakło, to i życie zbrzydło. Ja się w sumie nie dziwię.

A czy ktokolwiek może naprawdę chcieć własnej śmierci, Twoim zdaniem, czy też nie dopuszczasz takiej możliwości?

Oczywiście, człowiek może nawet tęsknić do śmierci, w kontekście tego, co czeka na niego po drugiej stronie.

Babcia była niewierzącą komunistką

I może też tęsknić w kontekście tego, co dzieje się z nim aktualnie. Wydaje mi sie, że problemem chrześcijan w zrozumieniu tego jest dogłębne przeświedczenie, że życie jest z zasady sprawiedliwe. Otóż - nie jest, a dla niektórych ludzi w pewnym momencie życie zaczyna być niejako niezasłużoną niczym karą, która nie doczeka się nigdy zrównoważenia. Cierpienie tego człowieka nie ma żadnego sensu. Być może mógłby mu je nadać, ale... nie musi - może nie ma na to ochoty, może sił. Nie jest też prawdą , że każdy dostaje krzyż na swoją miarę. Nie. Ludzie cierpią bardziej niż mogą znieść i to cierpienie wcale ich nie uszlachetnia, a często wręcz zabija w nich pozytywne wartości.

Odmawianie takim ludziom prawa do godnej śmierci, gdy są jeszcze sobą, a nie wypalonymi przez cierpienie skorupami, jest zwykłym okrucieństwem, niezależnie od Waszych pięknych wyobrażeń jakie za tym stoją.

W tym co piszesz jest sporo żalu i goryczy, z którymi trudno dyskutować. Szanuję to, chociaż mam inne zdanie. Trochę w życiu widziałam,także byłam świadkiem cierpienia.

Dla jasności: nie neguję nadawania sensu cierpieniu w ogóle, po to jesteśmy ludźmi, by nadawać go różnym swoim sprawom, także najtrudniejszym i ostatecznym. Uważam natomiast, że nie można go nikomu narzucić.

Jeden Post - mam wrażenie, że życie narzuca. Takie jest, że cierpienie w nim się zdarza. Można go do pewnego stopnia unikać, ale w 100% się zwyczajnie nie da.

Podstawowe pytanie brzmi: jaka jest jego cena? To znaczy: dla jakiego dobra cierpię.

A może jest?

Nie jest. Przynajmniej na tym swiecie.

Chyba ze ktos wymysli taka definicje sprawiedliwosci zeby zrownac zycie nedzarza ze slamsow w Bangladeszu, zalewanego rok w rok powodziami, ktorego dzieci umieraja z braku opieki medycznej i zywnosci a jak pezezyja to pracuja od rana do wieczora z przecietnym mieszkancem socjalnej Europy. O posiadaczach milionow nie wspominajac.

Miałem na myśli, że nie można narzucać nikomu doszukiwania się we własnym cierpieniu sensu/wartości/powinności.

"Po dwunastu latach opieki nad niepełnosprawną dziewczynką jej rodzice wystąpili o eutanazję córki. - Światło w jej oczach zgasło. Chciałam, by miała godną śmierć - argumentowała matka. Decyzja brytyjskiego sądu była precedensowa: wymiar sprawiedliwości przychylił się do wniosku rodziców Nancy."

http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/ ... BoxWiadTxt

Współczuję, ale popieram.

https://translate.google.de/translate?s ... t=&act=url

(mam nadzieję, że tłumacz zafunkcjonuje)

"Niedługo po ślubie u Brittany Maynard wykryto agresywnego, śmiertelnego raka mózgu. 29-letnia kobieta opublikowała w sieci film, na którym zapowiedziała, że 1 listopada 2014 r. sama podda się eutanazji, by to rak nie decydował za nią o tym, jak umrze. Błyskawicznie stała się stroną debaty o prawie do godnej śmierci. Jak informuje "Telegraph", kobieta wykonała swój plan."

http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/ ... xSlotI3img

Współczuję choroby i gratuluję odwagi. Dowiedzieć się niedługo po ślubie, w wieku 29 lat że ma się 6 miesięcy życia, to musiał być dramat. Dziewczyna zaplanowała sobie swoje ostatnie chwile, zrealizowała marzenia i w święto zmarłych dokonała eutanazji! Przeżyła świadomie i szczęśliwie 10 miesięcy. Uciekła przed bezsensownym cierpieniem, które jednak nie uszlachetnia. Zadbała także, aby lekarzowi i bliskim, którzy mogli być wplątani w "pomocnictwo" nic nie groziło - przeprowadziła się w tym celu do stanu, gdzie eutanazja jest prawnie dopuszczalna.
Straszna, ale i piękna historia.