dziewczyn

Ja się boje nie tyle smierci co umierania i boję się zastrzyków i spowiedzi - o tego to się boje najbardziej

A ja boje sie ze strace ludzi ktorych kocham lub ze oni straca mnie... cytujac Romka Kostrzewskiego:nie chce, by ktoś po mnie płakał.

Crosis

Ja się boję ciasnych przestrzeni. Klaustrofobia to to, na co cierpię. Można mnie strasznie ukarać zamknąwszy w ciasnym pomieszczeniu bez klamek.

ja mam podobny problem co Anqua
boje sie iść np na pocztę i płacic za cokolwiek bo mam taka myśl która mnie normalnie "dobija"
mianowicie boje się że ktos mnie nie zrozumie kiedy robie coś pierwszy raz lub w niepewności i zażąda poprzez pytanie :"a o co panu chodzi" mojej odpowiedzi
no po prostu "nie wiem" i tyle
dla mnie to horror
co do piesków to nie lubie za bardzo ich bo mam obrzydzenie jak do pajaków
ale czy boje?
piesków mozna się wystraszyć a ze względu na decybele czuc "niewygode" i dyskomfort jakis
za to mrówki lubie i zieloną mrówke też
śmierci raczej sie nie boje pod warunkiem że nie jestem w dołku emocjonalnym i psychicznym dnem w danej chwili
klaustrofobii nie mam ale jak pomyslę że jest sie unieruchomionym i brakuje powietrza i traci orientacje pion-poziom...
to cos jak byłem mały i nieraz zaplątałem sie w pościel i spadłem na ziemię i jeszcze sen do tego jakiś "topiacy"...błee

co do przestrzeni to tego jedynie jestem pewien że się nie boję
uwielbiam przestrzeń
i gryza mnie nerwy i złość na to, że pokolenia nasze tak mało pracowały nad podróżami miedzygwiezdnymi...
i zostaje nam tylko science fiction które apetyt podostrza tylko....

Szkoda, że nie można kilku rzeczy zaznaczyć...
Przede wszystkim boję się stracić bliskich. Mogę stracić wszystko inne, ale jesli oni przy mnie będą to będzie dobrze.
Druga rzecz to pająki. Nienawidze ich i mimo, że zazwyczaj unikam kontaktów, to czasem musze je zabić, a robie to tak, że twórcy horrorów mogą się na mnie wzorować;](a to dlatego, że nie może dojść do kontaktu bliższego niż 20 cm-> wiadomo, mogą skoczyć i mnie zabić).
Boje się też odejść zapomniany, tak, że mój grób kiedyś zarośnie i zapomną o nim.
Całą reszte jakoś się przezwyciężyć

Wiesz A. dałeś mi podpowiedź, jak wielu jeszcze rzeczy ja się boję.
Pająków, tak. Myszy, jak każda kobieta, skoczyłabym przed myszą na najwyzsze drzewo!
I też, podobnie, jak ty nie chciałabym być zapomniana po śmierci. Żeby ktoś pamiętał, że żyłam, że byłam, żeby po prostu pochylił głowę nad moim grobem.
Nie wiem, czy na taką pamięć trzeba sobie czymś szczególnym zasłużyć?!
Chyba nie, bo, jak każdy żyjący człowiek, egzystujący tu na ziemi pozostawia po sobie ślad, choćby swoją tu bytnością.

Myszy może się nie boję, ale szczur z nienacka to może wystraszyć, a nic nie wspomne o pająkach z rozstawem osi 50 cm
Heh, bardziej mi chodziło nie o to, żeby ktoś "potykał" się o mój nagrobek, choć oczywiście, mam nadzieje, że bliscy od czasu doc zasu zapalą jakąś świeczke, ale tak fajnie by było gdyby np. na historii się o mnie uczyli;) ale to marzenia ściętej głowy. Z drugiej strony się nie martwie- kiedyś jakiś archeolog pewnie mnie wykopie i napisze o mnie długą prace i też przejde do historii;)

Oj, dlaczego wątpisz? Może jeszcze sobie zasłużysz czymś i pokolenia będą się o tobie uczyć. A i pracę naukową można napisać o tobie, czemu nie?! Są tak przedziwne tematy prac, że mnie czasem głowa boli, jak widzę te dziwne tematy. Sama treść może nie taka, jak te właśnie tytuły prac.
Pomagam czasem koledze, bo jest wykładowcą na jednej z uczelni. To mówię ci, zawrót głowy, choć przecież to promotorzy wymyślają w większości tematy prac.
Może tak to odbieram, bo sporadycznie pomagam w tej kwestii.
Ale wracając do twoich życzeń, to badź zapisany na kartach historii.
Ale... zrób zastrzeżenie, żeby nie wpomniano o twoich lękach, ...fobiach.

Heh, o tematach coś wiem i o pojęciach naukowych, jak np metoda lewaluaska jednobiegunowa debitażu predeterminowanego;)

Heh dzięki i w sumie wzajemnie

O takich rzeczach się raczej zapomina w historii zazwyczaj;)

Nie znoszę publicznych występów nawet typu jak "u cioci na imieninach" mam wznieść jakiś toast....brrrrr, wredna sprawa jak nic , w zasadzie już wyrosłam z tego, ale niechc pozostaje całe życie

ja ostatnio - nie wiem czemu
zacząłem bać się opików
niektórzy a właściwie niektóre opiki śnia mi się po nocach

widze wtedy je tak we mgle jakby gumisie
skaczą spokojnie gdzies w oddali
ale ja wiem,ze to zmyłka
i nagle uderzaja...z nienacka
...i budze się z krzykiem

To może czas zastanowić się nad odpoczynkiem od netu skoro nawet czat Ci się już śni, co?

Mieszek, tobie, podobnie, jak mojemu bratu potrzebny jest stróż nocny zwany "wonodkomputerowcem". On też w nocy zrywa się, jak ty i przez sen gada niestworzone rzeczy tupu: daj na zakładkę, to nie ten plik...
To jest chore, ale mój bracik takiego stróża nie ma, ty pewno też nie i pogrążacie w tej chorobie.
Bójcie się komputera, chociaż na parę godzin, nie dochodźcie do niego na odległośc 2 metrów.