Szkoda, że nie ma wątku: śmiech to zdrowie.
Albo Bóg też lubi dowcipy o sobie.

Z czego to wynika?
Czy jest może psycholog, który potrafił mi to wyjaśnić?

Teopsychologa szukasz?

Jest:
http://forum.wiara.pl/viewtopic.php?f=43&t=288 - Czy Bog sie usmiecha?

Chciałbym zrozumieć, im mniej poważna dziedzina nauki tym mniej humoru. Do tego stopnia, że dowcip może przerodzić się w obrazę uczuć. Kiedyś jeden z mi bliskich profesorów powiedział, że im więcej wiesz tym większy dystans masz siebie i do innych, bo widzisz po sobie ile km musisz przejść, by dojść gdzie się jest i nadal nie widzieć celu ostatecznego, to taka droga w nieskończoność.

Widzę, to także po sobie, bo nie potrafię się wyzbyć uszczypliwości, choć mam świadomość, że mój cytowany wcześniej profesor w rozmowie ze mną miał wiele okazji do uszczypliwości podczas moich prób obalenia jego argumentacji.

Inna rzecz, to kwestia obrazy uczuć religijnych. Widać kiepskie są fundamenty wiary gdy tak łatwo je urazić. Inny wujaszek z mojego hobby, jakim są sztuki walki powiadał, że w sparingu nie ma czasu tracić na dowcipy i obelgi kierowane przez przeciwnika - jakiekolwiek reagowanie na to to wiedza dla ciebie że ze stanem swojego umysłu można pracować w nieskończoność, pod warunkiem, że na nauczyciela swego szanujesz a nie stawiasz mu pomników.

O i przypomniało mi się, jak to już wcześniej wspomniany przeze mnie profesor powiedział, że szacunek może być jedynie okazywany komuś, a tylko bufon domaga się go od innych.

Czy bazując na tej generalizacji uważasz, że prawo nie jest poważną dziedziną?

Być może nie dokładnie się wysłowiłem.
Pisząc:


mam na myśli człowieka, który tą dziedziną się zajmuje.
Poznałem dowcipy negujące zasady fizyki i fizyków, którzy się z tego śmiali.
Prokuratora który sam sypał z rękawa dowcipami negującymi to czego sam broni na sali sądowej.
Natomiast mój ulubiony dowcip wśród księży zawsze budził grymas na twarzy, nigdy uśmiech, o śmiechu nie mam co wspominać nawet.

Szedł Jezus z apostołami przez pole marchwi, wtem przewrócił się i powstał tuman kurzu zakrywający Jezusa. Wszyscy apostołowie zamarli w bezruch, z niepokojem oczekujący co mogło się przydarzyć ich nauczycielowi. A gdy tuman kurzu opadł i zobaczyli, że nic mu się nie stało, jeden z apostołów rzekł z przejęciem: Jezus zmarchwiwstał.

Czy zarechotałeś?

Albo nie zrozumiałem głębi tego dowcipu albo nie jest on śmieszny.

Większość prawników tak ma, ale dowcipy prawnicze polegają na tym, że prawnik występując publicznie nie będzie ich uznawał za śmieszne, a nieprawnik nie uzna ich za dowcipy, ale za prawdę.

A kto mówi o formie publicznej?

W takim razie globalne ocieplenie nie jest niczym poważnym, bo naukowcy kompletnie zatracili poczucie humoru w tej dziedzinie.



Nie widzę związku. To nie jest dowcip, tylko kpina z osoby, która dla każdego chrześcijanina jest bardzo bliska i z tego, z powodu czego jest właśnie tak bliska. Pomijając już to, że w ogóle nie jest śmieszny (słyszałem znacznie lepsze dowcipy o Jezusie). No i to nie ma związku z tematem, bo ten jest o śmianiu się Z SAMEGO SIEBIE, a nie z kogoś innego. Łatwiej pozwolić komuś śmiać się z siebie, niż z czegoś/kogoś, co jest dla tego kogoś ważne.

Forum jest na temat wiary a Jezus należy do zbioru wiara.
Wątek tego forum, który założyłem jest w formie pytania?
Skąd wiesz czy Jezus nie śmiałby się z tego dowcipu?

Einstein, Platon, Sokrates itd., też są bliscy dla kogoś i wiele innych postaci historycznych.
A jednak powstające o nich dowcipy nie są kpinami a jedynie żartami.
Takim probierzami dystansu do siebie samego.

Zazwyczaj jednak nie jest to tego rodzaju bliskość, jaką odczuwają chrześcijanie wobec Jezusa. Więcej ma ona wspólnego z bliskością odczuwaną np. w stosunku do rodziców. I ja wcale nie chcę w tym momencie pytać, czy rechotałbyś, gdyby ktoś opowiadał dowcip wyśmiewający twoją matkę akurat w tym aspekcie, w którym zasługuje ona na szacunek. Ja mówię, że to jest co innego, niż kwestia umiejętności śmiania się z SAMEGO SIEBIE. Podobnie (choć to drastyczny przykład) jest różnica między samobójstwem a zabiciem innego człowieka.



To ja może odpowiem podobnie, jak jeden z twoich rozmówców: należy oczekiwać od samego siebie dystansu, natomiast nie należy testować go u innych za pomocą kpin.

Tak..., chrześcijanie są wyjątkowi na tym łez padole.


Żywych rodziców czy martwych?
I co, mam ci zazdrościć? A może współczuć, że do martwego od 2000 lat faceta masz stosunek zbliżony do rodziców? Faceta na oczy nie widziałeś, nie wiesz czy byłby dobrym rodzicem a może - jak większość współczesnych gury - stworzył sektę dla swych uciech i zaspokajania potrzeb.


Ojej, chłopczyk z kółka różańcowego, co nigdy nie słyszał dowcipu, który dotyczyłby matki, czy mojej czy twojej - ups, przepraszam, ty za pewne zatykasz uszy na takie dowcipy. Pewnie, że rechotałem. A szacunek można mieć a zarazem nie negując inteligentnego spostrzeżenia zawartego w dowcipie.


Właśnie to jest kwestia dystansu, patrzenia na życie nie tylko przez pryzmat hermetycznych zakazów lub nakazów.


Drastyczny, cóż w tym drastycznego. Śmierć jest etapem życia nie ma się czym podniecać.


Chyba nie zrozumiałeś, opowiadając dowcip nikt niczego nie oczekuje, nikt nikogo nie testuje. To wniosek ze spostrzeżeń. To taki termometr twojej temperatury a ja nie jestem lekarzem by się interesować co ty zrobisz z tą swoją temperaturą.

A tak swoją drogą, kto powiedział, że nie należy?
I skąd taka etykieta, że to kpina?

Ja nie potrafię śmiać się z siebie samego, no chyba, że byłbym jakimś przygłupem. Śmiać się z siebie samego to oznacza zaakcptowanie swojej gafy, błędu, głupoty.

To co Bóg lubi a czego nie lubi, to rzebabyłoby sobie wymyślić. Nikt przecież nie wie nawet czy istnieje, jak wygląda, gdzie siedzi, a co dopiero... czy lubi polewać z kawałów?

Ja całymi dniami śmieje się z siebie, z innych i generalnie jestem zdania, że śmiechu nigdy dosyć. Naprawdę, nawet nie muszę nic popalać.