Jezeli przodek wciela sie we wnuka (roboczo), to czyim wcieleniem jest pozostale 10 wnuczat? Zakladam w uproszczeniu wnuki od jednego syna z jedna zona, ktora ma 2 rodzicow.


Tak naprawde hipotetyczna reinkarnacja mi snu z powiek nie spedza. Nawet gdyby byla faktem, to zawsze moje aktualne wcielenie moze byc tym decydujacym.

W takim razie co jest początkiem? W takim razie kim jest ta osoba jeśli nie pamięta poprzednich wcieleń, za każdym razem jest to już inna osoba, z zupełnie inną tożsamością i świadomością. Załóżmy że to odbywa się w tym kręgu rodziny. I po śmierci taka dusza jest pozbawiona świadomości i oczekuje na czas wcielenia, w sumie to oznacza że jest w nicości i niebycie, ponieważ nie ma żadnej świadomości.

Następnie wciela się w kogoś z rodziny w chwili poczęcia i zaczyna żyć ale już jako zupełnie inna osoba. To nie jest już ten ktoś do kogo ta dusza należała poprzednio. Ale ok, i tak sobie te dusze krążą w rodzinnym kręgu a co jeśli klan wymrze? W takim razie gdzie idą potem te dusze? W nicość i niebyt dlatego to jest porównywalne z ateizmem pod względem braku tej kontynuacji życia po śmierci.

Cóż z tego że mógłbym wcielić się w kogoś innego jak to nie będę już ja i to nie będzie moje życie. Nawet nie będę pamiętał siebie samego.

Nie mam bladego pojęcia. Wiem tylko, że imiona powtarzały się w rodzie z tego powodu; jeśli dziecku nadawano imię przodka, to dlatego, że dusza owego przodka powróciła właśnie w nim.


Własnie za "bajeczki" masz iść do kąta. Nie szanujesz obcych wyznań, klasyczny xian i tyle.


Jakąś kontynuację ci nasi przodkowie widać widzieli; może charakter? Cechy osobowości? Generalnie sugeruję poczekać na religijnego.


Ale ja nie o tym. Chodzi mi o to, że pytanie jest o stan umysłu, w dodatku z mistycznym smaczkiem (spodziewana odpowiedź brzmi przecież: "diabeł ogonem nakrywa"), a odpowiedź jest matematyczna do bólu. I co najgorsze, jest prawdziwa.

Co do Twojego pytania, najwyraźniej religijny znalazł w reinkarnacji to, czego szukał. Że szukał czego innego niż Ty, jest raczej oczywiste. Dlaczego uważasz, że jesteś otoczony kopiami swojej duszy, które tęsknią do tego samego, co Twoja?


Odwróć akcenty. Nie chodzi o to, że Ty wrócisz do klanu, ale że Twój przodek wrócił do Ciebie.


Mhm, na razie jedziesz tropem Andy'ego. Z innego powodu wprawdzie, ale tyle samo masz Boga w sercu. A wiesz, co On Ci za to zrobi?


Prawdopodobnie niczyim, bocian przyniósł z Wyraju pierwszy raz.

Chdzi o to, że w jakim stanie się pozostawi otoczenie, świat, wszechświat, w takim odrodzą się dusze te którym przyjdzie kolej. Czyli wpływamy na kształt tego w jakich warunkach odrodzi się również i nasza dusza.

Czyli gotujemy i im i sobie raj bądź piekło. Tu więc bardzo ważnym punktem jest interakcja nasza z rodziną, bo rzeczywistość ta jest to niejako formowana gromadnie. Przez nich mogą do 'nas' przejść w 'naszym' kolejnym wcieleniu owoce, bądź pomonożone, bądź też zostaną one po drodze zaprzepaszczone, zagubione i tak dalej.

I jak już pisałem nie odrzucam, że pewna część "jaźni" może sie odrodzić wraz z duszą. Jakkolwiek nie mam tu na myśli, że jaki "poszedłem spać", taki się potem "budzę". Tak swoją drogą to tu dochodzimy do kwestii wierzeń, że człowiek w wymiarze duchowym składa się z więcej niż jednej części. Tu najbardziej chyba znanym przykładm będą wierzenia starożytnego Egiptu. I w Europie też były kocepty podobne.



Tak nawiasem, że pozwolę sobie wtrącić etnograficzną wstawkę w ścisłym znaczeniem terminu"Raj" - to jest to słowiańska nazwa jednej z krain przez jakie wędruje dusza. Inne formy to "Wyraj", "Irij" i pewnie jeszce kilka innych. Tam też miały zimować ptaki. Stamtąd u Słowian miały ptaki przynosić dusze ( np. na wiosną gdy wracały, acz nie tylko "wiosennych" ptaków się to tyczyło ).



W rodzimowierstwie tak Słowiańskim, jak Germańskim, Greckim itp. są oczywiście różne postawy. Zdaje się jednak dominować postawa która mit traktuje jako nośnik pewnych wartości i przesłań dla kolejnych pokoleń, które były przekazywane z pokolenia na pokolenie w atrakcyjnej dla słuchacza formie. Poruszającej wyobraźnię. Takie poetyckie rozważania co jest czym, i skąd się coś w świecie wzieło - gwiazdy, zoraza, tęcza itp. Z tych rozważań miała narodzić się filozofia.
Co do mnie to tam gdzie jest to możliwe to odowłuję się do analizy rozumowej faktów. Mit na swój sposób wypełniał człowiekowi lukę tam gdzie brak mu było wiedzy o przyczynach/skutkach czegoś. Człowiek zdaje się nie lubić posiadania luk w swej wiedzy o świecie. Woli w lukę włożyć mit, czyli swego rodzaju dywagacje i teorie, gdy nie jest mu dostępny fakt. Co do wiary - to u mnie strfa wiary zaczyna się tam gdzie rozum nie sięga, czyli niejako poza świat matrialny. Aczkolwiek trudno mi wydzielić wyraźne granice - bo zresztą dla mnie materialne i niematerialne jest ściśle ze sobą splecione. Mam silnie panteistyczne podejście w tej kwestii.



Tak w zasadzie dobrze opisałeś moje podejście i przesłanki.

Innych przodków, przodków krewnych, których linia wygasła i tak dalej. Dusza nie musi się wcielać "po kolei".

Reinkarnacja to szatańska nauka

Żeby sie zniżyć do moje poziomu, to by musiał odpowiedzieć na to pytanie co mu zadałem, a jakoś tego nie widać.
Niech by "religijny" w kolejnym wcieleniu urodził sie w Japonii, powiedzmy nawet w Tokio, był sobie takim małym japońskim dzieckiem, by miał nowy charakter, osobowość, może by był dziewczyną, która nawet by nie wiewiedziała że taki kraj jak Polska istnieje!!!
No i co? to takie fajne? z tego sie tak "religijny" cieszy?

To jest mnożenie bytów ponad potrzebe, najpierw wypadało by udowodnić ze takie coś jak reinkarnacja, w ogóle istnieje, dopiero potem sie zastanawiać czy mój dziadek został moim wnuczkiem.

No dobrze, poniosło mnie. W takim razie do kąta, a czy mogę wziąć coś do czytania?



Geny?



I tego nie mogę zrozumieć w reinkarnacji, moja dusza to jest moja dusza, dusza konkretnej osoby, a w kolejnym wcieleniu odradza się już jako inna osoba, jak można zatem powiedzieć że to jest nadal moja dusza?

A ogólnie czy ja mam wpływ na Wszechświat? Na pewno nie bo nie jesteśmy kolonizatorami Wszechświata, ale mamy wpływ na ten świat w którym żyjemy. I to przesłanie jest pozytywne, ale nadal to nie wyjaśnia istoty reinkarnacji.




I cały czas staram się powiedzieć że nie będzie już Ciebie, i nic nie przejdzie ani na Ciebie ani do Ciebie bo nie będziesz istniał. To będzie już ktoś inny.




Część jaźni bez świadomości? To i tak nic nie daje, bo nie pamietasz siebie samego, tego kim byłeś. To już są inne byty, które nie są Tobą. One mają inną, swoją świadomość która nie jest już Twoją świadomością.

Kiedyś czytałem różne publikacje na temat reinkarnacji, i nawet zastanawiałem się czy ta koncepcja mogłaby być prawdziwa, ale potem rozważyłem to głębiej i doszedłem do pewnych wniosków.

Nie zawsze porozumienie jest możliwe między rozmówcami, ale po prostu dyskusja.

Co dosyć ładnie komponuje z tym, co pamiętam o ostatecznym losie junaków z serbskiej epiki, którzy karmiąc się poczuciem własnej junackiej siły rzucają w końcu wyzwanie w stylu Belerofonta i giną na skutek tego. Weź na przykład globalne ocieplenie: skądinąd wiadomo przecież, że pogody przewidzieć nie sposób, a zatem jaką mamy gwarancję, że próbując klimat naprawić nie "naprawimy" go terminalnie? (Terminalnie oczywiście dla naszej cywilizacji, może gatunku, ale nie dla biosfery.)


Jest to koncepcja wątpliwa politycznie. Jeśli religia wspiera tylko rodzinę, a wyższych struktur już nie, to państwa rozpadają nam się na półniezależne struktury rodowe, a wtedy tylko czekać zaborców czy innego Brzetysława. Opole, pola wokół opola, a dalej ściana głuchej puszczy wyznaczająca nasze horyzonty. Jak pokonać tę przeszkodę?


Kołacze mi się słówko "ka" oznaczające, OIDP, cień człowieka stający przed sądem Ozyrysa i ewentualnie wkraczający potem w zaświaty... i tyle tylko w zasadzie. : ( Coś zostawało w mumii? Ale dla biednego equuleussa uparcie poszukującego własnej, substancjalnej kontynuacji to i tak już będzie za dużo.


O. To Irina jest od Iriju?


Która kona niestety na naszych oczach. I tu chciałbym zapytać, jaka robota jest możliwa do wykonania na niwie rodzimowierczej. Bo przecież wiara naszych przodków była żywa, to znaczy: ewoluowała, szczególnie pod presją chrześcijan. Asymilowała nowe elementy, przyjmowała nowe formy. Jeśli rodzimowierstwo sprowadza się do rekonstrukcji, do muzealnej konserwacji nieszczęsnych szczątków tej duchowości, czarno widzę jego przyszłość.

Dana jest na przykład sytuacja: poganie-Słowianie znaleźli się na orbicie (jak konkretnie, to nas chwilowo nie obchodzi; w każdym razie nikt wobec nich Bogów nie odgrywał). Oczywiście kiedy człowiek naocznie może się przekonać, co się dokoła czego kręci, większa połowa mitologii idzie się kochać, a z nią załamuje się i wynaturza kultura, względnie mamy szybką asymilację do gwiazdoludów. Ażeby więc zachować swoją odrębność, należy przepisać mitologię na nowo, choć w tym samym duchu; panteizm dodaje dodatkowego smaczku, że musi być to mitologia zgodna z fizyką Wszechświata. Co dostaniemy w wyniku?


Hm, osobiście lubię takie luki, bo zostawiają one pole do swobodnej - choć ujętej w pewne ramy - twórczości. Tkania kultury.


Jak więc wygląda sprawa z reinkarnacją? Z dywagacji z equuleussem wyszła nam zwyczajna genetyka. Ale gen stanowi własność komórki, nie organizmu; istnieją organizmy genetycznie łaciate - chimery. Zdaje mi się wobec tego, że organizmy, a w tej liczbie i ludzie, stanowią egregory kolonii wyspecjalizowanych pierwotniaków, przy czym genetyka opisuje ciało, a duszę już niekoniecznie. W czym więc ta dusza tkwi, co ogarnia, jak się dzieli i jakim kanałem przepływa przez pokolenia?

Rozważmy zatem peceta, w którym wymienić można dosłownie wszystko, od obudowy po procesor. Co stanowi substancję peceta, jego esencję, jego duszę, bez której nie ma peceta? Nic; nie ma niczego takiego. Pecet jest złudzeniem, mayą, pecet "nie istnieje". Jeśli starego peceta rozmontujesz i niektóre części przeniesiesz do nowego, dostaniesz kulawy model reinkarnacji o jakiej rozmawiamy.


Oho. A może to dusza ma Ciebie, a nie Ty - duszę?


Masz wziąć zestaw młodego plastyka; jak mi namalujesz alegorię reinkarnacji, to Cię wypuszczę. : P

Ale moje wnioski nie sprowadzają się do genetyki tylko do istnienia świadomości. Dusza to byt świadomy. Inaczej nie jest żadną duszą. Bo dusza to istota, esencja bytu, rdzeń, true self.

W takim razie, gdybyś zachował świadomość za każdym razem kiedy dostepujesz wcielenia to co byś zrobił także z tą świadomością posiadania w przeszłości milionów żon, mężów, dzieci, różnorakich matek, ojców...etc...

I kim w końcu byś był? Gdzie miałbyś swój początek a co w razie końca? Ponieważ ród może skończyć się, wymierać i co wtedy? Gdzie wtedy idzie taka dusza? Dusza bez świadomości? Czym byłaby taka dusza?

Gdzie przebywa dusza oczekująca na wcielenie? Kto steruje tym procesem? Kto decyduje gdzie i w kogo ma wcielić się dana dusza? To ważne pytania.




Ale pecet to przedmiot, natomiast człowiek jest istotą cielesno-duchową. Dusza zachowuje swoje istnienie wraz ze świadomością. W przeciwnym razie byłaby niczym. Dusza nie jest rzeczą/materią ale jest świadomym i inteligentym bytem, nie innym niż ja, w jakimś oderwaniu, ale to jest dokładnie ja.



Ja to również dusza, więc dusza jest także dokładnie mną. Wierzę że po śmierci ciała będę nadal sobą, wraz z pełną świadomością siebie samego, zachowując moją własną tożsamość, wspomnienia z życia i świadomość istnienia mojego życia.



Myślę ze to byłby nawet interesujący projekt.

Kłócimy się o słowa. Ty sobie tak duszę definiujesz, a potem chcesz zmusić drugą stronę do uznania Twojej definicji botak i dziwisz się, że dostajesz w odpowiedzi opieprz i olewkę. A czego byś chciał?

Skoro jednak koniecznie musisz: dusza umiera razem z ciałem, a reinkarnacja dotyczy ducha. Pasuje?


Dlatego własnie rozważając reinkarnację bierze się na warsztat ducha, a nie duszę.


Ale tutaj chodzi o wiedzę, nie o moje widzimisię. Jeżeli dusza umiera, a tylko duch się reinkarnuje, należy sprawę dogłębnie zbadać, a po zbadaniu - zaproponować, przetestować i wdrożyć techniczne rozwiązanie przesyłania duszy razem z duchem; inaczej będziemy ginąć aż po zgaśnięcie gwiazd.

Inna sprawa, czy pogląd poganosłowiański daje się obronić w świecie naszej wiedzy, ale tak samo można pytać o bronienie się Twojego poglądu.


Ty pamiętasz swój początek?


Nie wiem, ile frakcji ducha wyróżniali poganie-Słowianie, więc Ci nie odpowiem, ale zdaje się, że zaświatów mieli co najmniej dwoje: Wyraj, o którym była już mowa i Podziemie Nyji Welesa.


W Wyraju Ptasim.


Pytaj się mnie, a ja Ciebie.


Duch wypoczywa jakiś czas w Wyraju, a jak jest już wypoczęty, prosi bociana o podrzucenie z powrotem. Może tak być? Nie może?


To przede wszystkim są chrześcijańskie pytania, a reinkarnacja jest niechrześcijańska, więc podejrzewam, że równie dobrze mógłbyś pytac o czworoboczne trójkąty. Litwini na przykład mają Boga najwyższego, który scedował całą swoją władzę na Bogów potomnych, a sam zaprzestał aktywności w świecie usuwając się z widoku.

Mnie osobiście uśmiecha się myśl, że nie ma żadnego sternika, jest tylko świat sporządzony tak, a nie inaczej, i w tym świecie przejawiają się różne siły i Siły, niekiedy współpracujące, niekiedy koegzystujące bez żadnych interakcji, a niekiedy zmagające się ze sobą, zależnie od tego, jak wypadnie, przy czym konstrukcja świata uniemożliwia rozpirzenie go w drebiezgi.


Padło już w tym wątku hasło "panteizm". My o chlebie, a ten o Niebie.


Dusza umiera każdego wieczora, a rankiem zmartwychwstaje? Pogląd dosyć karkołomny.


Heretyku - dusza jest formą ciała. Czy ja Ci już kiedyś nie kładłem do głowy, że relacje między ciałem i duszą bytu są jak między kolorem i konturem kreski na papierze?


Wierzyć możemy w różne rzeczy. Natomiast gra polega na tym, aby z kształtu świata materialnego wydedukować, kto sporządził ten pasztet, w miarę możliwości nie dewastując przy tym kultury i razem z nią cywilizacji.

Jak mawia jeden z moich reistycznych przyjaciół, TO JEST SMACZNE.

No tak. Nasze zdolności osiągania różnych celów są ograniczone. Ponadto jak mawia stare przysłowie "nic nie trwa wiecznie". Ponadto można coś konkretnie zniszczyć - przekształcić w coś. W przyrodzie nic nie ginie i zwykle ktoś lub coś znajduje zastosowanie dla resztek.


Przecież ród wpływa też na inne. Oraz inne na niego. Ród nie istnieje w próżni.
Ponadto:
Jak dbasz o naród to nie dbasz też o rodzinę w jakimś sensie?
Czy jednoczenie się rodów w większe związki rodowe nie jest korzystne? Wszak z rodzin, rodów wszystko się zaczynało jak spojrzeć na historię.




Nie wypowiem się na ten temat bo nie uważam się za kompetentego.


Możliwe jest tyle ile ludzie mogą zrobić. Nie widzi mój wzrok tu w zasadzie żadnych ścian. Acz zrobione będzie tyle ile się w to włoży pracy. To chyba w zasadzie pytanie retoryczne poniekąd.


Niejako w wielu aspektach to co mamy obecnie?





Dzielić rzecz to ( mania, obsesja? ) ludzka.
Przepływa? Czym jest przepływ? Zmarszczką, falą, ruchem.
Jak dzielić fale na morzu? Co jeszcze jest jedną falą, a co już inną?
https://www.youtube.com/watch?v=9yHiQGWDEc0

Kiedyś ludzie widzieli Bogów co w trakcie burzy rzucali piorunami, dzisiaj nikt tego już nie widzi.
Ty widzisz wędrujące nieśmiertelne dusze, pomyśl czy aby nie widzisz czegoś co w ogóle nie istnieje?