Nie ma nicości? no to co takiego jest? nie daje rady sie połapać w tym co mówisz.

No tak, bo z tego co Ty mówisz wynika jasno, że "nic jest". Według Twojej logiki, zamykasz oczy i jest nic, jak o czymś nie myślisz to tego nie ma, jak czegoś nie widzisz to tego nie ma. Wiesz... gdybyś to dobrze opisał filozoficznie i logicznie to mógłbyś to jakoś próbować wybronić (jeśli chcesz w to brnąć to zapoznaj się z filozofią Georga Berkeleya, albo dużo starszego Gorgiasza).

Parmenides mówił - "byt jest a niebytu nie ma". Popatrz, jeżeli słowo "byt" jest związane z czasownikiem "być"/istnieć" to słowo, które jest zaprzeczeniem bytu nie może być opisywane tym samym czasownikiem.

Inaczej rzecz ujmując:
a - byt / -a - niebyt
b - być

Jeśli mówimy, "że byt jest równoznaczny z być", czyli a=b (oceniamy to jako zdanie prawdziwe: 1), a według Twojej logiki funkcjonuje powyższa zasada i obok niej spokojnie funkcjonuje inna, że skoro a=b jest prawdziwe, to również -a=b też jest twierdzeniem prawdziwym. Z perspektywy logiki, nie ma takiej możliwości.

A jak było przed tym jak się urodziłeś/powstałeś?

To tak samo będzie po śmierci.

Oczywiście nie ma żadnej nicości, pisałem tak, bo miałem problemy z wiarą

Nie. Zdecydowanie inaczej. Taka różnica jak miedzy pustym a pełnym opakowaniem. Po, wracasz z całym bagażem doświadczeń, czynów i myśli. Wracasz z ukształtowaną świadomością.

Zaraz, zaraz, czy to znaczy że istnieliśmy przed narodzeniem się w ciele?

Nie wiem, czy w świetle tej wypowiedzi Twoje problemy z wiarą są mniejsze.

W pewnym sensie, tak. Życie ludzkie zaczyna się w momencie połączenie się nowopowstałej komórki z nieśmiertelnym pierwiastkiem duchowym. Tak to rozumiem.
Ale zaznaczam, że nie sprawdzałem. Nie przeprowadzałem autopsji, ani wizji.

Przyznam, że pytałem gdyż wspólnika znaleźć chciałem dlatego, że rozumiem to podobnie.
Problemem jednak może być sprecyzowanie co mielibyśmy nazywać „pierwiastkiem duchowym” człowieka? Czy jego – i tu pojawia się trudność – stworzoną a więc mającą początek duszę, czy udzielonego nam, wiecznego ducha bożego?

Zanim się człowiek narodzi (dla uproszczenia nie wdając się w to kiedy zaczyna się życie) NIE ISTNIEJE.
Gdy umiera wraca do stanu sprzed narodzin - NIE ISTNIEJE
Jak to powiedział ktoś mądry:
"z prochu powstałeś i do prochu wrócisz"

Coś co nie istnieje nie może posiadać świadomości.

Ścisle rzecz biorac: tak zakladasz. Słusznie zauważasz, ze nie zweryfikowane. Zauważyłem nawet różnorodność pogladów na ten tamat, w szczegolności że dusza powstaje wraz z ciałem, co chyba nakleżałoby rozumiec jako jego wyposażenie. Tak czy owak, dokładnie nikt nie wie jak to jest, co mnie wcale nie dziwi, choć dziwi mnie zakładanie istnienie czegos co nie wiadomo czym jest.

Z prochu czyli z czego? Potrafisz pokazać... zdefiniować lub choć w przybliżeniu określić elementarne 'ziarnko' prochu? A jeśli nie, bo raczej nie potrafisz w tak zwanym potocznym rozumieniu tego słowa, to czy przystaniesz na to, że wszystko co się we Wszechświecie zawiera to... informacja? To, odnosząc rzecz do Biblii, po prostu Słowo wypowiedziane przez Tego, który słowem stwarzając wszystko*, wszystko wszelkimi sposobami napełnia**.
Który również, przed założeniem świata, wybiera tych którzy będą święci i nieskalani przed Jego obliczem***

*Przez wiarę poznajemy, że słowem Boga światy zostały tak stworzone, iż to, co widzimy, powstało nie z rzeczy widzialnych. Hebr. 11:3
**[...]Tego, który napełnia wszystko wszelkimi sposobami. Efezjan 1:23
***Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa; który napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich - w Chrystusie.
W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Efezjan 1:3,4

Zdecydowanie tak. Ciało ludzkie jest w całości złożone z "prochu", czyli materii występującen a Ziemi. Materia ulega różnym przetworzeniom, zmienia formy, związki i postać. Ale cały czas, od powstanie pierwszej komórki ludzkiej, jest zbudowana z materii istniejącej już wcześniej na naszej planecie. Dopiero połączenie materii i duszą jest początkiem człowieka. Dusza jest nieśmiertelna. Jest wieczna. Jeśli nie ma końca, to i początku brak. Albo inaczej: zarówno początek, jak i koniec jest jeno w BOGU. I tylko ON może i potrafi objawić tę wiedzę.
Wierzę, że dusza pochodzi od Boga. Wierzę, że dusza jest tym, co sprawia, że jesteśmy stworzeni na obraz i podobieństwo. Jestem przekonany, że ludzi rozum, dzięki duszy, ma zdolność do kreatywności, wolnej woli, które to cechy, są także utworzone na obraz i podobieństwo.

Panie andej, oczywiście masz świadomość, że nauka o wiecznie istniejącej duszy jest niezgodna z nauką KK? I glosisz w ten sposób jakieś indywidualne wyobrażenie - jeśli tak to spoko. Co nie zmienia faktu, że dowodzenie wieczności duszy z przesłanki o jej nieśmiertelności to marna próba. Bóg nie ma problemu z tym by móc coś stworzyć i nadać temu cechę nieśmiertelności co nie znosi prawdy, że dusza ma swój początek, ergo nie jest wieczna. Niemożność umierania dotyczy punktu koncowego istnienia. Brak tego punktu nie dowodzi wieczności tego bytu. Gdyby tak bylo to pan andej musi założyć także to, że dusza jest niestworzona, a to oczywiście prowadzi go do sytuacji ze zdania pierwszego. Czekam na rozwinięcie myśli o wieczności duszy bo póki co to na poziomie logiki i teologii wygląda to marnie. Chyba, że p. andej mówi jedynie o swoich pomyslach, zyczeniach itp. odcinając się od nauki KK to wtedy błąd teologiczny można wybaczyć

Uważasz, że jest niezgodna? A ja nie. Uważam, że może nie jest zgodna, ale na pewn nie jest niezgodna.

Skąd wziął się pomysł, że wypowiadam się jako przedstawiciel Kościoła? Należę do niego, jestem jego elementem, ale nie mam żadnych uprawnien do reprezenacji. Ani nie uzurpuję sobie tego prawa. Wyrażam jeno to, co wynika z literatury, katechez i logiki. A także z tego, czym czas jest. I tu, i tam.

Wystarczy przeczytać ten fragment, żeby zorientować się, że logika autora (a właściwie jej brak) wymaga sporej pracy. Może nie jest zgoda, ale jednocześnie na pewno nie jest niezgodna...


"Logiki" p. andej ciąg dalszy... Dla Twojej informacji wypowiadanie się jako przedstawiciel Kościoła nie jest równoznaczne z posiadaniem uprawnień do reprezentowania KK. Nie trzeba być delegowanym reprezentantem, żeby swoimi wypowiedziami świadczyć o sobie. Oczywistym jest, że to co tu wyrażasz jest jedynie Twoim wymysłem i nie reprezentujesz tu stanowiska katolika (żeby była jasność, mi to zupełnie nie przeszkadza , sam o pewnych sprawach KK myślę na różne sposoby, niektóre tezy sa przeze mnie odrzucane, negowane, dyskutowane. W związku z tym muszę się liczyć, że sam o sobie mogę mówić per "katolik" natomiast z perspektywy obiektywnej kiedy neguję jakąś naukę już wychodzę poza KK i zaczyna powstawać coś quasi-katolickiego. Tak jest teraz w Twoim przypadku).


Ooo Panie tu już przesadziłeś, ale spoko, trzeba dać szansę się wybronić. W takim razie proszę konkrety, w jakiej to literaturze katolickiej, w których katechezach i czyjej (poza swoją własną) logice mogę poczytać o wiecznie istniejących duszach?
Podpowiem Ci, możesz próbować powołać się na Orygenesa i koncepcji preegzystencji dusz, chociaż dla Twojej tezy to i tak kulawy argument, bo nawet u Orygenesa dusze są stwarzane to raz. A dwa ten koncept został potępiony w VI wieku .


To też może być ciekawe, czym w takim razie jest czas "tam"?