Komunia Święta buduje relację z Bogiem. Im częściej i im dłużej, tym lepsza relacja z Bogiem. Wtedy Bóg może Cię prowadzić za rękę. Jeśli nie szukasz relacji z Bogiem to robisz co chcesz a to co Bóg od Ciebie chce wcale Ciebie nie interesuje. Wtedy twoje wybory mogą być przyczyną twojej zguby.

Nie przypominam sobie, żeby ktoś wyróżniał tutaj Komunię codzienną albo niecodzienną, ale niech będzie, doprecyzujmy że chodzi o codzienną. Pytanie w zasadzie jest takie samo:

Kto z piszących tutaj twierdzi, że nie chce przystępować do codziennej Komunii, czy też kwestionuje codzienną Komunię Świętą albo Jezusa jako nadzieję?

Cześć. Chcę odpowiedzieć na pytanie: ,,Czy ofiara Pana Jezusa to Eucharystia?". W tym poście właściwie zawarte jest drugie pytanie: czy my możemy Eucharystię uważać za ofiarę dziękczynną, skoro ofiara Pana Jezusa w zamyśle Boga jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy. Odpowiedzi na te pytania trzeba szukać w Piśmie świętym (szczególnie Nowy Testament) i w nauczaniu Kościoła (np. Katechizm Kościoła Katolickiego). We wszystkich Ewangeliach są opisy ustanowienia sakramentu Eucharystii (i jednocześnie sakramentu kapłaństwa) przez Pana Jezusa. Może zacytuję św. Łukasza: ,,Następnie wziął (Pan Jezus-przyp.aut) chleb, odmówiwszy dziękczynienie połamał go i podał mówiąc:<< To jest Ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na moją pamiątkę>>. Tak samo i kielich po wieczerzy, mówiąc: <<Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana>>"(Łk 22, 19n). Święty Jan nieco inaczej spojrzał na wydarzenie ustanowienia Eucharystii i kapłaństwa. O ile w trzech Ewangeliach: św. Mateusza, św.Marka i św. Łukasza mamy opisy ustanowienia tych sakramentów, o tyle św. Jan pogłębia naukę o Eucharystii i kapłaństwie (por. J6, 22nn; 13, 1-15). Także w innych pismach Nowego Testamentu jest mowa o Eucharystii. Dzieje Apostolskie posługują się sformułowaniem ,,łamanie chleba", ale w języku biblijnym oznacza ono przeważnie Eucharystię (por. Dz 2, 42; 20, 7). Najpełniejszy opis ustanowienia Eucharystii zawiera Pierwszy List św. Pawła Apostoła do Koryntian: ,, (por. 1 Kor 11, 23-25). Najstarsza Tradycja chrześcijańska potwierdza sprawowanie Eucharystii w pierwszych wiekach (zob. Didache, nauka dwunastu Apostołów, IX-X-dzieło w całości jest dostępne w internecie na stronach www.apologetyka.katolik.pl/odnowa-kosci ... cijanstwa; św. Justyn męczennik, Apologia I, 65-67, w: Justyn Męczennik, 1 i 2 Apologia, Dialog z Żydem Tryfonem, Warszawa 2012). Także Katechizm Kościoła Katolickiego i inne współczesne dokumenty Kościoła (np. encyklika św. Jana Pawła II Eclessia de Eucharistia) zawierają pogłębioną naukę o tym sakramencie. Cytat z Katechizmu-Katechizm wymienia wszystkie okreslenia Eucharysti, m.in Eucharystia jest dziękczynieniem składanym Bogu( por.KKK, 1328).

Ofiary są składane aby uzyskać coś za coś> Bóg , który jest miłością daje dary które są nazywane łaskami.
Eucharystia jest darem i jest łaską a Bóg daje nam swojego Syna. Natomiast ofiara na krzyżu jest właśnie daniem życia Jezusa za nas i dlatego jest ofiarą. Jednak dla Boga to właśnie dar eucharystii jest takim darem jaki jest zgodny z Królestwem Niebieskim. Czy widzimy, że pojawiają się tu dwie "ofiary"? I bez względu na to czy jest to ofiara czy dar jeżeli coś dajemy to otrzymujemy to z powrotem.

NIEEEEEE!
A przynajmniej nie, jesli idzie o żydowską czy chrześcijańską ofiarę.

Owszem, współczesna kalka językowa związana ze słowem „ofiara” często prowadzi do niewłaściwego rozumienia tego słowa. W efekcie pokutuje niewłaściwe pojmowanie ofiary jako czegoś co „trzeba stracić”, gdy tymczasem pojęcie „ofiara” w swoim pierwotnym, biblijnym znaczeniu to pewien sposób praktykowania relacji, połączenia z kimś. Stąd np. w ST sporo ofiar pokarmowych, które ofiarujący... zjadał (trudno to uznać za „stratę”).

Zresztą podkreśla to symbolika ołtarza - stołu ofiarnego (posiłek od zawsze był symbolem kultywowania więzi). Dzielimy się po to by odczuć że jesteśmy jednością, rodziną, a nie po to by „dać coś Bogu w zamian”.

Biblijne pojęcie ofiary jest nierozerwalnie związane z pojęciem przymierza. W jaki
sposób?

Ofiara to akt, w którym przymierze wyraża się, odnawia, odświeża i umacnia

Dla przymierza małżeńskiego takim aktem jest zbliżenie seksualne. W ścisłym sensie, jest to ofiara (choć chyba mało który małżonek tak by rzecz nazwał…), gdyż wyraża, odnawia, odświeża i niewątpliwie umacnia związek. Małżonkowie nie wymieniają się rzeczami czy usługami – oddają raczej siebie sobie nawzajem, co tworzy między nimi więzy pokrewieństwa silniejsze od tych wynikających z urodzenia. Pismo Święte posuwa się do stwierdzenia, że małżonkowie tworzą ze sobą „jedno ciało”.

W przypadku Eucharystii owo budowanie pokrewieństwa widać jeszcze wyraźniej. Jezus ukształtował swe ciało z ciała kobiety, członkini ludzkiej społeczności – zaś my, karmieni Jego Ciałem i Krwią, które stają się częścią naszego ciała – składamy się po części z Ciała i Krwi Boga, stając się Jego krewnymi.
Temu rozumieniu ofiary sekunduje Pismo, łącząc ofiarę Jezusa z takimi słowami jak „pojednanie lub „połączenie”:
„Tak i wy, bracia moi, dzięki ciału Chrystusa umarliście dla Prawa, by złączyć się z innym - z Tym, który powstał z martwych, byśmy zaczęli przynosić owoc Bogu” (Rz 7,4).
[color=blue] „Wszystko zaś to pochodzi od Boga, który pojednał nas z sobą przez Chrystusa i zlecił na posługę jednania” (2 Kor 5,18).
„i [w ten sposób] jednych, jak i drugich znów pojednać z Bogiem w jednym Ciele przez krzyż, w sobie zadawszy śmierć wrogości” (Ef 2,16).
„Zechciał bowiem /Bóg/, aby w Nim zamieszkała cała Pełnia, i aby przez Niego znów pojednać wszystko z sobą: przez Niego – i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża. I was, którzy byliście niegdyś obcymi /dla Boga/ i /Jego/ wrogami przez sposób myślenia i wasze złe czyny, teraz znów pojednał w doczesnym Jego ciele przez śmierć, by stawić was wobec siebie jako świętych i nieskalanych, i nienagannych” (Kol 1,19–22).
Chrystus w liturgii eucharystycznej kontynuuje swoje Wcielenie – wierni spożywając Postacie Eucharystyczne coraz bardziej wcielają się w Kościół – Ciało Chrystusa, jednocząc się z Nim i w Nim. Aby to uczynić Jezus musiał przyjść na ziemię w postaci ludzkiej (materialnej) gdyż owo zjednoczenie nie byłoby pełne gdyby pozostało jedynie na poziomie „ducha” nie angażując „ciała” .( Jezus odkupił nie tylko naszą duszę, ale i ciało!)
Dlatego właśnie – dla wyrażenia, odnowienia, odświeżenia i umocnienia naszego pokrewieństwa z Bogiem na każdej Mszy Św. jest składana (ale nie „powtarzana”!) ta sama Ofiara. Gdyby był to wyłącznie „okup” byłoby to zbędne i niepotrzebne.

Może wesprę tę moją pisaninę Duchem liturgii, Josepha Ratzingera:
Niemal we wszystkich światowych religiach właściwym centrum kultu jest ofiara. To ostatnie pojęcie obrosło jednak mnóstwem nieporozumień. Powszechnie przyjmuje się, że ofiara ma coś wspólnego z niszczeniem. […] W tym miejscu jednak trzeba od razu zapytać o to, jaką właściwie radość Bóg miałby czerpać ze zniszczenia. Czy wskutek zniszczenia On coś zyskuje? Często powiada się, że w zniszczeniu kryje się akt uznania zwierzchności Boga nad wszystkimi rzeczami. Ale czy taki formalny akt może rzeczywiście służyć chwale Bożej? Z pewnością nie. Prawdziwe przekazanie Bogu rzeczywistości musi wyglądać zupełnie inaczej. Musi ono polegać, jak sądzą Ojcowie Kościoła odwołujący się do myślenia biblijnego, na zjednoczeniu człowieka i stworzenia z Bogiem. Zjednoczenie z Bogiem nie ma nic wspólnego ze zniszczeniem bądź niebytem, lecz związane jest z pewnym sposobem bycia. Oznacza ono porzucenie sytuacji oddzielenia, pozornej autonomii, bycia tylko dla siebie i w sobie. Oznacza ono ową „utratę siebie”, która jest jedynym sposobem „zachowania siebie”. Dlatego św. Augustyn mógł powiedzieć, że prawdziwą ofiarą jest civitas Dei, to znaczy ludzkość, która stała się miłością, która przebóstwia stworzenie i która jest oddaniem Bogu wszechświata na własność. Bóg będący wszystkim we wszystkich – oto cel świata, istota „ofiary” i kultu.

Więcej na ten temat napisałem tu analizy.biz/marek1962/eucharystia.pdf

Powiedz mi Marek, czy ,,Pascha" - ofiara, którą Żydzi złożyli w Egipcie to była ofiara przebłagalna za grzechy czy nie? Czy później jak świętowali ,,Paschę" to ta ,,Pascha" stała się ofiarą dziękczynną za wyprowadzenie z Egiptu, czy też była ofiarą przebłagalną za grzechy? Widzisz, mnie się wydaje, że żeby się jednoczyć z Bogiem w Komunii Świętej to człowiek musi być bez grzechu. Po to jest spowiedź ( obmycie z grzechów) - skreślenie zapisu dłużnego. Ale sama spowiedź to jest za mało. Musimy jeszcze złożyć ofiarę przebłagalną za grzechy ( ofiara przebłagalna za grzechy obejmuje złożenie i spożycie ofiary). Po spożyciu Bóg zapomina o naszych grzechach. Jeśli nie składasz ofiary przebłagalnej za grzechy tylko ofiarę dziękczynną to Bóg nie zapomina o twoich grzechach i zjednoczenie z Bogiem jest wątpliwe. Dziękować Bogu możemy dopiero po zjednoczenia z Nim, czyli po spożyciu Jego Ciała i Krwi jako ofiary przebłagalnej za grzechy.

Paweł gdy pisał do Hebrajczyków inaczej uczył. Tłumaczył, ze nie ma składania ciągle ofiary, że to nie my, a Jezus złożył raz ofiarę, jedną na zawsze, dokonała się i siedzi teraz po prawicy Ojca.
No i jak to się ma do zbawieniem z wiary?

Pascha akurat nie - była to typowa ofiara Przymierza. Właściwie ani jedno ani drugie. Była to ofiara uaktualniająca Wyjście i aktualizująca je na grunt duchowy. Przyznam, że nie bardzo wiem, skąd taka nauka.
Pamiętajmy, że Ofiara Mszy Świętej jest własnie uobecnieniem Jedynej Ofiary Chrystusa, umożliwieniem nam uczestnictwa - zarówno w Ostatniej Wieczerzy, jak i Ofierze na Krzyżu, a także Nieustannej Ofierze jaką składa Jezus Ojcu w Światyni Niebieskiej (żeby było jasne - to wszystko jest jedna i ta sama Ofiara).
Owszem, jest to również dziękczynna i przebłagalna Ofiara - ale przede wszystkim Ofiara Pamiątki, a więc zjednoczenia.
I cały czas trzeba pamiętać, że nie jest to jakaś nowa, inna, różna od tej krzyżowej Ofiara.

No to powiedz mi teraz Marek, czy siostra Fałstyna była prorokiem - inaczej - czy to co nam przekazała to pochodziło od Boga?

Nie wiem. Prawdopodobnie tak.
Tyle że objawienie prywatne nie może wnosić nic do teologii. I nie jest zabezpieczone nieomylnością.
Dlatego dyskutujmy raczej na poziomie nauki Kościoła (Biblia, Tradycja, Magisterium).

Widzisz Marek, objawieniem prywatne uznane przez Kościół, przestają być objawieniami prywatnymi.tym samym kościół uznał, że siostra Fałstyna jest prorokiem i to co przekazała to pochodzi od Boga.

Nie przestają. Dalej pozostają objawieniami prywatnymi.


Gdybyś nie zauważył, to św. Faustyna nie przekazał niczego nowego.

Koronka do mołosierdzia Bożego została rekomendowana do publicznego odmawiania więc to nie jest prywatna modlitwa. Tekst tej modlitwy jest zatwierdzony przez Kościół. Tekst jest natchniony od Boga. Bóg chce abyśmy się w ten sposób modlili. Przypomnijcie sobie ten tekst to może uświadomicie sobie czym w oczach Boga jest jego ofiara Ciała i Krwi.

Owszem, ale nie zmienia to statusu objawień, które miała św. Faustyna Kowalska: Są to nadal objawienia prywatne i nie ma ani obowiązku wiary w nie i przekazane w ich trakcie informacje, ani odmawiania rzeczonej koronki.

No to powiedz mi Yarpen, dlaczego ksiądz daje tą modlitwę do odmówienia jako pokutę. Cze uważasz, w dalszym ciągu, że nie mam obowiązku jej odmówić?