Tu nie ma żadnej kwestii postrzegania ,niezależnie od wyznawanych poglądów nicość po śmierci wraz z jej nastąpieniem prowadzi nieuchronnie do wymazania naszego żywota niezależnie od tego jaki on był ,czy byliśmy arcybiskupem o dobrym sercu czy seryjnym mordercą nie ma to żadnego nawet najmniejszego znaczenia ,po prostu rozpadamy się i nas już nie ma i nigdy więcej nie będzie ,na szczęście mamy wiarę w Boga i ona nas trzyma przy życiu

Mnie wiara wzbogaca, rozwija, popycha do poznawania nowego. Nie tracę czasu na modlitwę. Tak jak nie tracę na jedzenie, picie i sen. Uważam, że Objawienie ma szeroki sens społeczny.

A 'nicość' traktuję matematycznie. Istnienie w Bogu jest wieczne i ciągłe. Śmierć jest zmianą stanu jedynie. Dla wierzących i niewierzących, bowiem rzeczywistość jest jedna.

Nihilistów podających się za nihilistów - nie, ale nihilistów, podajacych się za chrześcijan - owszem. Jesli ktoś deklaruje, jak ważne są dla niego miłośc i dobro, a za chwilę wyłazi spod tego nihilizm... to owszem, moim zdaniem jest do dziwactwo.

Aha, dla jasności - post był skierowany do Hufce, nie autora tematu.

To i dobrze. Skoro nie jesteś fanatykiem, nic wielkiego Ci nie grozi. (Taka np. św. Faustyna najbardziej pragnęła smierci, co w jej swiatopogladzie było jak najbardziej logiczne).
Ostatecznie ludzie wierzyli w rózne rzeczy, w tym w płaskość Ziemi i nie przeszkadzało im to w codziennym życiu.

mówią że jest niebo lub piekło lecz mi się wydaje, że Bóg każdego weźmie do siebie

Nawet tego, który będzie się bronił wszelkimi sposobami?

Choć to nie pytanie do mnie to osobiście uważam, że nawet tego
Nadzieja na apokatastazę to piękna myśl w chrześcijaństwie. To koncepcja, która w moim prywatnym wyobrażeniu Boga, Kościoła, teologii daje mniej więcej najbardziej spójny obraz rzeczywistości .

Apokatastaza to piękna myśl. Ale czy nie sprzeczna z istnieniem wolnej woli?

A w jaki mianowicie sposób?

Nie do końca... tzn. szczerze mówiąc trudno mi w tej kwestii osądzać. Myślę, że w ludziach jest ogólnie pociąg do dobrego (ja wiem, że różni ludzie inaczej rozumieją słowo "dobro" i nieraz przez dobro rozumieją mordowanie ludzi, nie chcę tu robić offtopu na ten temat). Myślę, że natura ludzka nawet na poziomie czystej biologii dąży do spraw powiedzmy neutralnych (nie chcę używać wartości dobry/zły dla świata biologii). Jak chrześcijanin wierzę, że Bóg jest Dobrem i prawdziwą miłością, być może moment śmierci będzie tym wydarzeniem w którym człowiek spotka prawdziwe dobro i to wystarczy do tego by w swojej wolności ostatecznie wybrał dobro. Czy mimo poznania Boga będzie mógł wybrać zło? Myślę, że tak, podobnie jak aniołowie od momentu stworzenia są w ciągłej potencji do tego by grzeszyć (ta potencja oczywiście nie będzie trwała wiecznie), ale z niej nie korzystają.
Pytanie o apokatastazę, wolność stworzeń mocno wiąże się z rozumieniem natury stworzenia i ostatecznie prowadzi do pytania: na czym miałaby polegać przemiana po Zmartwychwstaniu? Pismo Święte daje przesłanki do tego jak to będzie, ale to tylko pewien ułamek.
Ja po prostu nie wyobrażam sobie jak Jedyna Prawdziwa Miłość może istnieć kiedy choćby jedno z jej dzieci jest na wieki potępione (ale to z kolei jest pytanie na poziomie logiki i tego jaka jest zależność między byciem w pełni Absolutem o kreślonych przymiotach a np. potępionymi i zbawionymi, inny temat do dyskusji)

Też tego nie mogę pojąć. W moich oczach wieczne istnienie potępionych to ostateczny tryumf zła, po prostu.

Jestem tego samego zdania. To oznacza niewiele więcej, że plan na zbawienie stworzenia zakończył się fiaskiem, a w związku z tym cała koncepcja chrześcijańska (Bóg, Kościół, teologia etc.) była pomyłką.

Bóg nie dopuści by jakikolwiek żywot uległ zakończeniu na zawsze ,to jest odzew jego miłości do człowieka bez znaczenia jakie kto prowadzi życie ,i bardzo dobrze ,nawet największy zbrodniarz zasługuje na to żeby żyć wiecznie ,bo być może pobłądził .To jest jak najbardziej słuszne ,sam gdybym był Bogiem tak bym postąpił ,dał wieczne życie poprzez nieśmiertelną dusze dla każdego ,to jest słuszne ,sprawiedliwe i przede wszystkim mądre

Zgadzam się z Hufce, ale nie w 100%. Tzn. rozumiem dobre intencje i pobożne życzenia (moje pewnie brzmią podobnie) myślę jednak, że należy unikać myślenia: "ja gdybym był Bogiem to bym tak zrobił". Logika ludzka nie zawsze odpowiada boskiej. Mi bardziej chodzi o pewien w miarę spójny schemat teologiczny (biblijno-dogmatyczny) nie oparty jedynie na naszych dobrych intencjach i pobożnych planach na przyszłość dla siebie i innych.
Zastanawiam się na ile jesteśmy w stanie stworzyć (chyba, że już jest) taki schemat wewnątrz teologii, który mógłby zamykać koło: Wszechmocnego Boga ograniczonego ludzką wolnością z której człowiek od początku do końca swojego istnienia może korzystać jak chce w 100% (no chyba, że nie może tego zrobić za życia na ziemi). Do tego dochodzi jeszcze kwestia zbawionych i potępionych, piekła, szatana i ostatecznego przemienia stworzenia. To wymaga solidnych podstaw logiki, filozofii i na końcu teologii.
Chociaż istnieje koncepcja, która mówi, że całkowicie domknięte systemy (szczególnie w teologii) nie istnieją, chyba bym się pod nią podpisał.

Według mnie piekło jest wieczne w tym sensie ,że nigdy się nie rozpadnie ,zawsze będzie ono miejscem dla ludzi którzy nie chcą obcować z Bogiem np z tego względu że obwiniają go za marne życie na Ziemi .Szatan istnieje jest demonem i zostanie według Apokalipsy jej treści ,uwięziony na 1000 lat ,Zbawiony to innaczej uratowany ,człowiek zbawiony za życia np gdyby teraz na Ziemie zszedł Jezus i przeprowadził Sąd Ostateczny ,to taki człowiek który trafia od razu do Nieba i tam już żyje na wieczność no chyba ,że Bóg przygotował jakieś dalsze tranformacje dla ludzi.
Człowiek potępiony to człowiek pozbawiony tymczasowo lub nawet na stałe życia w bezgrzesznej rzeczywistości Nieba.