Jeśli Bóg jest, jak twierdzi nauka Kościoła, nieskończoną miłością, to w sumie nic ciekawego się o Nim już nie dowiemy poprzez poznawanie Go. Coraz głębiej będą po prostu kolejne warstwy miłości - to jak te miejsca po kropce w liczbie Pi

Gdyby przynajmniej miał jakiś ciekawy charakter albo poglądy...

motto1:
"Przeze mnie droga w miasto utrapienia,
Przeze mnie droga w wiekuiste męki,
Przeze mnie droga w naród zatracenia.
Jam dzieło wielkiej, sprawiedliwej ręki.
Wzniosła mię z gruntu Potęga wszechwłodna,
Mądrość najwyższa, Miłość pierworodna;
Starsze ode mnie twory nie istniają;
Chyba wieczyste - a jam niepożyta!
Ty, który wchodzisz, żegnaj się z nadzieją..."
Dante, Boska Komedia, Piekło, Pieśń III, 1-11

motto2:
"Ja nie zapomnę o Tobie!"
(Iz 49,15)


Paschalis,

Witaj,

Co do przypomnienia, że sprzeczność oznacza nielogiczność, to wybacz, że to zrobiłem, ale jest to przeciwstawienie się z jednej strony opcji, że o Boga można rozmawiać wyłącznie metaforycznie, a z drugiej strony opcji, która twierdzi, że istnieje wiele, różnych, prawd równorzędnych, czy też że każdy ma swoją prawdę. Po prostu przypomniałem jak funkcjonuje tzw. "rozum".



Wszechmocna Miłość stworzyła ex-nihilo świat ewolucyjny, gdyż -- jak przypuszczam -- chciała by istoty obdarzone świadomością pojęciową i wolą, wybrały w sposób wolny Miłość i aby przez nieskończoność (lub poza czasem) z Nią istniały. Świat jest ewolucyjny, bo tylko w takim świecie istota może wybierać. Zakładam przeto, że Bóg nie jest partaczem i że ostatecznie każda z istot, które wchodzą w ramy nam nie znanego równania, ostatecznie zdoła dojrzeć świadomie do wyboru Miłości.
Nie sztuką jest bowiem stworzyć świat chaosu, w którym losowo istoty świadome będą wybierały dobro lub zło. Sztuką jest stworzyć takie warunki, by istoty ludzkie mogły wzrastać z miłości, dojrzewać do niej i ostatecznie aby Boga odnalazły. Wolna wola to wolność wyboru życia z Bogiem, lub bez Boga, ale wolna wola operuje na naturze. Każdy człowiek jest zanurzony w świat mu narzucony. Ostatecznie - tak mi się wydaje - to na Bogu ciąży odpowiedzialność za Jego dzieło. I ostatecznie Bóg, który jest i Miłością i Wszechmocą doprowadzi nas do pełni miłości.

Tak więc uważam, że czasowe zło jest zrozumiałe. Istota mogąca wolnie odrzucić Najwyższą Miłość jest zdolna do zła, a że ma się uczyć komunii z innymi osobami, przeto musi koegzystować w świecie w jakimś społeczeństwie, które przez to jest narażone na zło przez nią uczynione. Dlatego też nie dziwi mnie zło tymczasowe i uważam, że istnieje sprzeczność między Wszechmocną Miłością i wiecznym potępieniem.

Ale czy aby na pewno stworzenie takiego świata jest możliwe. To, że wolna wola "operuje na naturze", nie ulega wątpliwości, ale czy to znaczy, że ją warunkuje? Nie sądzę. Wolna wola może działać wbrew naturze,a chyba jedyne co ją ogranicza to ludzka świadomość. Bo to na jej bazie człowiek podejmuje zwykle najważniejsze decyzje.

A warto wziąć pod uwagę, że zło zawsze owocuje zafałszowanym obrazem świata, czyli jeśli ktoś dużo i stale grzeszy to jego obraz rzeczywistości i Boga staje się wykrzywiony. A skoro tak to im więcej człowiek grzeszy tym bardziej oddala się od Boga, i tym mniej staje się zdolny do dobrowolnego Jego wybrania. Innymi słowy, trwałość w grzechu, jest odwrotnie proporcjonalna do zdolności przyjęcia Boga i zaakceptowania Go.

Wyobraźmy więc sobie sytuację, w której człowiek grzeszy w swoim życiu, nie liczy się z Bogiem. Po śmierci odrzuca Boga, bo uważa, że bez Niego będzie mu lepiej. Trafia do piekła, czyli miejsca gdzie Boga nie ma w ogóle. A skoro nie ma Boga, to żyje tak jakby On nie był potrzebny i dalej grzeszy i czyni zło. A skoro coraz dłużej trwa w złu to (zgodnie z ww proporcjonalnością) coraz bardziej staje się niezdolny do dobrowolnej komunii z Bogiem. Piekło staje się więc miejscem nieskończonego oddalania się od Boga, a ludzie, którzy się w nim znajdują stają się coraz mniej zdolni do wybrania Nieskończonej Miłości. Dlatego bo taka jest natura zła, że zawsze niesie z sobą zafałszowany obraz Boga i rzeczywistości. Żeby to naturę zlikwidować Bóg musiałby zlikwidować zło, a żeby zlikwidować zło musiałby zlikwidować ludzką wolność. A to oznaczałoby koniec człowieczeństwa.

Człowiek, który znajduje się w piekle nigdy nie podejmie więc decyzji o nawróceniu się bo nie będzie miał czym tego nawrócenia umotywować. Nie ma doświadczenia życia w niebie, więc Go nie wybierze, zwłaszcze, że jedyne co o nim wie to fakt, że jest to miejsce pełnej komunii z Bogiem. A to dla osoby, która ma zafałszowany obraz Boga, jest fakt, który zawsze będzie paraliżował. Innej alternatywy natomiast nie ma więc będzie tkwił i coraz bardziej się pogrążał w życiu bez Boga.

Mnie się w sumie podoba to co pisze Parshalis, tym bardziej, że taka nieskończona miłość kojarzy mi się z zaborczością i bezdyskusyjnością.

A dobrowolne nie przyjęcie Boga (nie ze strachu oczywiście) nie jest w sumie niczym niezwykłym. Wystarczy jakiś nonsensowny z punktu widzenia bezbożnika dogmat, chociażby ten z tym potępianiem homoseksualizmu, z jednoczesną niechęcią Boga do wyjaśnienia tego, aby wzbudzić moją niechęć. I w tym momencie wybrałbym piekło z możliwością realizacji takiego dobra, jakie uznamy za słuszne, a nie jakiegoś dziwnego (z mojego punktu widzenia), którego nawet wytłumaczyć nie idzie...

Skąd to przekonanie?

ale zdajecie sobie sprawę, że to co piszecie to jedynie niczym nie poparte dywagacje? Bo jak wierzycie w to wszystko to w sumie szkoda trochę

Ojoj, teraz rozumiem ten ostracyzm i nieufność silnie wierzących do inaczej myślących. Taki radykalny wierzący musi założyć z góry, że bezbożnik/poganin jest z gruntu nieuczciwy, bo inaczej wali się cała religijna koncepcja jak sam pokazujesz. Dobrze rozumuje?

Bo ja tu widze inne jeszcze możliwości niż moje zakłamanie.
Mogę się przecież zwyczajnie uczciwie mylić co do tego zapalanie lampy w sobotę. Mogłem nie mieć intuicji co do tego, a nawet gdybym miał, uznałbym to za jakieś idiotyczne uprzedzenie gdybym nie znalazł jakiś sensownych argumentów za niezapalaniem lampy w sobotę. A Bóg mógłby po śmierci nie raczyć mi pokazać, gdzie się myliłem. Co więcej, mógłby olać mnie na tyle, że nawet nie pokazałby, że jest Bogiem a nie jakimś przedśmiertnym omamem. No i jak tu uznać kogoś takiego za uczciwego i wartego wiecznego przebywania? Wybieram piekło nie chcąc się jednać na wieczność z kimś, kto ewidentnie kpi sobie ze mnie...

Mógłbyś założyć coś takiego? Że ja nie jestem nieuczciwy czy zakłamany, tylko po prostu się mylę, a Bóg nie raczył mnie z błędu wyprowadzić?

Co jak co, ale ja u siebie jeszcze zakłamania nie stwierdziłem...

Tego się nie wyjaśnić Skoro jest nieskończone, to nasz rozum nigdy nie będzie umiał tego pojąć w całości, bo jest za mało doskonały. A skoro nie jesteśmy w stanie zrozumieć wszystkiego to jednocześnie wiemy niewiele... Jedyne co mogę Ci powiedzieć w tej sprawie to to, że MIŁOSIERDZIE jest MIŁOŚCIĄ. Hm... Nawet więcej jak MIŁOŚCIĄ, bo nam - ludziom XXI w. miłość kojarzy się jedynie z uczuciem, które, gdy wygasa (a przecież MIŁOŚĆ jest wieczna) można zbyć słowami: "przepraszam, to nie Ty...". MIŁOSIERDZIE to element MIŁOŚCI, ale tej idealnej, nieskończonej i nieokreślonej przez żadne prawidła. MIŁOSIERDZIE składa się na MIŁOŚĆ, ono ja tworzy... Bo MIŁOŚCIĄ możemy nazwać uczucie, w którym oprócz brania - dajemy, a MIŁOSIERDZIE jednoznacznie charakteryzuje słowo DAWAĆ.

DAWANIE--->MIŁOSIERDZIE--->MIŁOŚĆ
Jedno wynik a z drugiego. Warto jeszcze zauważyć, że w przypadku BOSKIEGO MIŁOSIERDZIA, słowo to oznacza również PRZEBACZENIE. Znajdujemy więc kolejny przymiot tworzący MIŁOSIERDZIE.
Reasumując: przebaczając - DAJEMY, przebaczając - KOCHAMY.

Tyle... to jest moje zdanie.

Dokłanie nie wiem, ale jestem pewien, że jest taka interpretacja kościoła katolickiego, żeby się za dusze w czyśccu modlić, bo nie mogą już zasługiwać.
Jak rozumiem muszę poszukać w KKK o tym.

Olfiku ograniczenie problemu do intuicji, to rzeczywiście przesada. Powinien to ująć w bardziej wyszukany sposób. Generalnie Bóg będzie sądził z miłości i to będzie jedyny podjąty na tym sądzie problem.

To o czym dyskutujemy, zaczęliśmy od kwestii, że wierzymy we Wszechmocną Miłość. O sprawach bardziej podstawowych, np. że równie bezpodstawna jest wiara w materialistyczną ontologię, możemy sobie podewagować przy innym temacie. Chętnie wtedy poznam dowód na to, że Twoja ontologia jest jedynie słuszna. Chętnie też poznam, czym się kierowałeś ją wybierając.

Czym jest Miłość i Miłosierdzie bez DOBRA BOŻEGO?

Tylko emocją,......... krótkotrwałym stanem świadomości.

Czym jest Miłość i Miłosierdzie które są wyborem DOBRA BOŻEGO?

AŻ emocją, .......wieczną radością,......naszym spełnieniem.

Dobre pytanie postawił Mark Zubek .
Czym jest miłość , co to jest miłość ?

Ponieważ przez pryzmat tego pojęcia tłumaczy się [ a raczej tłumaczy PTRqwerty - co jest chyba zgodne ze stanowiskiem KK ] istnienie otaczającego nas świata w takiej a nie innej formie , zrozumienie tego kluczowego [ dla wywodu ] pojęcia jest podstawą do ocenienia tegoż.

Zatem cóż to jest miłość i dlaczego jest dobra ?