Wszystkie autentyczne religie na świecie opierają się na czterech podstawowych aksjomatach a mianowicie:
Istnieje Bóg, istnieje świat duchowy, istnieje świat materialny i istnieje dusza indywidualna.

Wiemy, że na świecie jest wiele religii i wiele pism objawionych, wskazujących na istnienie Absolutnego Bytu, praprzyczyny wszystkich przyczyn, czyli Boga.
Jaką więc rolę odgrywają pisma święte w życiu człowieka?
Znanym faktem psychologicznym jest to, że do pewnego wieku dzieci nie są w stanie zobaczyć oddalonych obiektów, lecz samoistnie skupiają potencję swego postrzegania na obiektach bardziej bliskich. Z tego też względu, kiedy ojciec pragnie pokazać dziecku księżyc, często pokazuje mu gałęzie drzewa, by nakierować jego uwagę na obiekt, który jest daleko poza nimi i który wymaga szczególnego wykorzystania zdolności widzenia dziecka.
Taką właśnie rolę w nakierowywaniu ludzkiej świadomości na sprawy transcendencji odgrywają w życiu człowieka objawione pisma święte takie jak Biblia, Koran, Talmud, Vedy i inne. Wszystkie one przepojone są ideą miłości, podporządkowania i oddania Bogu.

Wyznawcy określonych religii żarliwie wierzą w swoją ścieżkę emancypacji duchowej i z reguły popadają w skrajności uznając swój proces duchowy jako jedyny i właściwy. Postawa taka nie jest zbytnio dojrzała i niestety bywa przyczyną wielu niepokojów na świecie, o czym świadczą niechlubne i niestety splamione krwią karty historii naszej cywilizacji.
Z pewnością wszechmiłujący Bóg nie jest z tego powodu zadowolony.

Z tego też względu, można by sprecyzować pytanie dotyczące celowości misterium Boskiego zamysłu w stworzeniu tak wielu objawionych Pism Świętych i w zróżnicowaniu idei w nich zawartych.
Odpowiedź nie jest łatwa, ale w moim zrozumieniu wiąże się ona ze zjawiskiem zbiorowej karmy określonych nacji ludzi w danym historycznym przedziale czasowym, geograficznym i kulturowym.
Poza tym w stworzeniu bożym istnieje nieskończona ilość żywych istot, które wielbią Boga w różnych miłosnych nastrojach i związkach, zwanych rasami i właśnie te przymioty mają swoje odbicie, czy też wyrażenie w objawionych pismach świętych różnych religii.

A więc dostosowanie słowa bożego, do potencji poznawczej uwarunkowanych żywych istot, jest niewątpliwie zaletą nie tylko Boga, ale także Jego reprezentantów pojawiających się od niepamiętnych czasów na naszej planecie i nauczających słowo boże w zależności od miejsca, czasu i okoliczności.
Z tego też względu błędem byłoby wprowadzanie wartościowania Pism Świętych opartego na bazie stopnia uwarunkowania adresatów boskiego przekazu, bez umniejszenia chwały i geniuszu Boga, a także Jego wysłanników w tej materii.

Co się zaś tyczy nastrojów wyrażania uczuć do Boga, to nawet w obrębie jednego systemu religijnego jest wiele ich odcieni.

Dla przykładu, czy spotkaliście się może kiedyś z ludźmi gór? Czy zauważyliście jak ich kultura, sposób myślenia, zachowania, poczucia piękna, wyrażania radości, rozumienia dobra i zła nierozerwalnie wiąże się ze środowiskiem, w którym żyją?
Czy może dane było Wam zasmakować nastrój surowości, prostoty i poczucia piękna, w jaki wyrażają swoje religijne uczucia? Jeśli nie, to gorąco polecam. Rzecz naprawdę godna uwagi.

Podobnie różne autoryzowane przekazy objawione wykorzystując naturalne, inspirowane zewnętrznymi i wewnętrznymi czynnikami skłonności ludzi do odczuwania wyższych wartości życia, wskazują na Ostateczne Źródło tych wartości.

Podobne nastroje wyrażania religijnych uczuć można spotkać i smakować w różnych tradycjach religijnych.

I tak Islam przepojony jest poczuciem niepodważalnego piękna, monumentalności i niepojętości Stwórcy.
Ich religijne pieśni są niezwykle piękne, surowe, pełne wręcz rozdzierającej tęsknoty i oddania.
Chrześcijaństwo niesie ze sobą ideę kochającego Boga Ojca i Jego nieskończonej miłości, a literatura wedyjska wskazuje na wszechatrakcyjność Boga jako Najwyższej Osoby i systematyzuje w sposób wręcz zdumiewający najprzeróżniejsze procesy zbliżania się do Jego majestatu w różnych nastrojach i smakach zwanych rasami.

jedyna autentyczna religia twierdzi że to wszystko powyżej to maya i taplanie się w tym nie jest naszym największym nieszczęściem.

a poza tym dorwała Cię straszna biegunka słów. jakiś laremid dla głowy powinieneś przyjąć.
polecam obejrzeć:
http://pl.youtube.com/watch?v=RiV_ue-PbL4

Buddyzm nie opiera się na tych aksjomatach.

filipiaż...
popsułeś moją niespodziankę...

Biblia nie jest pismem objawionym

W sferze religii, buddyzm to osobna kategoria.
Wyjaśniłem to w:
viewtopic.php?p=333074#333074

Tak? A to ciekawe. Masz na to jakieś argumenty?

Biblia jest natchniona przez Boga, ale nie objawiona. Została spisana przez ludzi, w ludzkim języku, w konkretnej kulturze, poszczególne Jej księgi powstawały nierzadko niezależnie od siebie, w dużych odległościach tak przestrzennych, jak i czasowych. Biblia nie została objawiona, nie została nam dana przez boga w dosłownym rozumieniu, żaden anioł Jej nikomu nie podarował - stąd nie jest Ona objawiona.

Dzięki za doprecyzowanie. Jest to kwestia dziedziny pojęć.

kamyk.
racz nie ściemniać.

bóg powiedział ludziom co ma być w biblii czy sami na to wpadli...?

tak albo nie, jak pewien cieśla radził mówić.

@idiota - dlatego jest to Pismo natchnione, ale nie jest objawione

natchnione czyli co?
DYKTOWAŁ CZY NIE?????




tak lub nie!



proszę mnie nie denerwować w tak ważnej sprawie.


dziękuję

Natchnął czyli zrobił coś takiego że człowiek poczuł, że ma napisać coś co by świadczyło o tym, że każdy kto odejdzie od Boga i będzie chciał wrócić będzie miał taką możliwość. A sposób w jaki to napisze pozostawił do wyboru człowiekowi.

Tzn tu podałem przykład Jezusa kiedy mówił o synu marnotrawnym.
Nie miał na celu przekazać faktu historycznego, ale myśl, która mówiła właśnie to co napisałem wyżej.

Nie, nie dyktował. Natchnął

trucie w bucie.

TAK lub NIE.

inna odpowiedź odpada.
to zbyt ważna sprawa na tak wiele słów.