Wielu ludzi dotykają życiowe tragedia śmierć bliskich osób itp:) wielu z nich z czasem wątpi w istnienie Boga po przeżyciu takich ciężkich tragedii. Czy tacy ludzie mają grzech?? Czy jest on wybaczalny??

Samo zwątpienie chyba za grzech bym nie uznał (największym świętym się zdarzało), ale jeżeli pociąga za sobą czyny, które faktycznie oddzielają nas od Boga (np. obwinianie Boga), to już tak. Oczywiście jest to możliwe do wybaczenia - można żałować chwili zwątpienia i nawrócić się, więc przebaczenie w naturalny sposób jest dostępne.

Myślę nawet, że jeśli ktoś głębiej by się zastanowił nad przyczynami swojego zwątpienia, szukając ich przede wszystkim w sobie, to z takiego doświadczenia może wyjść z umocnioną wiarą.

Niezawinione wątpienie nie jest grzechem. Natomiast, z tego co wiem, Kościół zabrania wątpienia " zawinionego " ( np. odejścia od Kościoła w celu sprawdzenia " czy gdzie indziej nie byłoby fajniej " ).

A czy grzechem jest niezawinione wątpienie skutkujące utratą wiary?

Nie istnieje niezawiniona utrata wiary. Nie można utracić wiary, jeśli się samemu nie wyrazi na to zgody.

Ale niezawinione wątpienie jest możliwe?

Tak.

A co byś powiedział o takim scenariuszu:
- pojawiają się wątpliwości
- mimo starań by je przezwyciężyć wątpliwości się utrzymują
- długo utrzymujące się i pogłębiające wątpliwości prowadzą do utraty wiary.

W którym miejscu dostrzegasz winę?

Wiara jest ciągłym przezwyciężaniem wątpliwości.

Nie da się tak po prostu " utracić wiary ", bez żadnej inicjatywy ze strony człowieka. Tak się wydaje tym, którzy wiarę utożsamiają z jakimś " odczuwaniem ", nad którym człowiek nie ma kontroli. Załóżmy, że kiedyś, gdy przychodziłem do kościoła " czułem " obecność Boga, a teraz już jej nie " czuję ". Czy " straciłem wiarę " ? Nie mogę przecież powiedzieć o sobie czegoś takiego tak, jakby utrata wiary była tożsama np. z utratą włosów. Jeżeli wiara jest zwróceniem całej egzystencji ku Bogu, to ten zwrot nie może ode mnie " sam odpaść " ( nie wiem nawet, jakiego wyrazu tu użyć ). Mogę się tylko sam od Boga odwrócić. I tu jest właśnie moja wina, ponieważ nie powinienem tego robić. Powinienem cały czas być zwróconym ku Bogu, niezależnie od tego, jak się dzisiaj w związku z tym " czuję ", ponieważ moje odczucia nie są mną, a ja mam obowiązek nad nimi panować.

Moje odczucia nie są mną? A to zwrócenie ku Bogu czym jest?

Zwrócenie się jest aktem, w którym decyduję o całości mojej egzystencji, która nie sprowadza się do " odczuć ".

Niezłe, jak trwasz w wierze to łaska boża, jak tracisz wiarę - to twoja wina. Swoją drogą, świetne psychotechniczne zabezpieczenie. Zawsze delikwent ląduje z wyrzutami sumienia i poczuciem własnej znikomości (ja biedny, wiary nie ustrzegłem )
To mam pytanie, a co jeśli tą własną inicjatywą jest szczere i maksymalnie uczciwe szukanie prawdy jesli doprowadzi ono do utraty "wiary"? Czy taka własna inicjatywna jest dozwolona z chrześcijańskiego punktu widzenia? A co jeśli się okaże, że powiedzenie Galilejczyka "prawda was wyzwoli" ma zastosowanie także do jego samego?
Mnie zastanawia, dlaczego ludzie w takich sytuacjach wątpią w istnienie Boga, a nie w jego dobro? Może problem nie w tym, czy Bóg istnieje, czy nie, ale czy faktycznie jest dobry? Czy ten Bóg jest dobry?

I znowu trzeba będzie powtarzać milion razy to samo.. wątpliwości nie zawsze są zawinione. Odejście od wiary jest zawinione, ponieważ wymagana jest do niego wolna decyzja odejścia od wiary.

Ale czy uczicwe wobec siebie jest trwać w wierze, jeśli masz wątpliwości, czyli zmuszać się siłą swej woli w wyznawanie poglądów, których nie jesteś pewien, a może nawet podejrzewasz, że są nieprawdziwe? Czy takie wewnętrzne zakłamanie, to nie jest dopiero grzech?
Arbitralnie oddzielasz sobie odejście od wiary od wątpliwości w wierze, jedno jest dla ciebie wyłącznie aktem woli, drugie - jeszcze nie wiadomo czym. Tymczasem jedno wynika z drugiego - jakim prawem każesz człowiekowi trwać siłą woli w przekonaniach, które nieprzymuszony groźbą kary nie uznawałby dobrowolnie!?
Nawet w świetle nauczania kościoła - jeśli ktoś uczciwie poszukując prawdy dojdzie do wiosków sprzecznych z wiarą, to powinien podążyć za swoim sumieniem. Nie arbitralnym widzi-misię, ale za głosem własnego rozumu.

Mamy obecnie modę na gloryfikowanie " uczciwości wobec siebie ", i walkę z " wewnętrznym zakłamaniem ". Po pierwsze: nie ma w ogóle wiary bez wątpliwości. Jeżeli ktoś jest pewien, to już nie wierzy, tylko wie. Kto wierzy, ten nie jest pewien, tylko wierzy. I to też piszę już któryś raz. Po drugie: oczywiście, ważna jest uczciwość wobec siebie. Ale musi być właściwie rozumiana ! Wiele razy nie mamy twardych dowodów na coś, ale wierzymy w to, bo np. mamy zaufanie do osoby, od której się tego dowiadujemy. Czy to jest nieuczciwość ? Nie, to jest relacja zaufania. Bardzo często nie robię czegoś, na co wewnętrznie mam straszną ochotę, bo wiem, że nie powinienem. To jest wewnętrzne zakłamanie ? Nie, to wolność.



Przecież chyba napisałem wyraźnie, jaka jest różnica między wątpliwościami a odejściem ? Mam jeszcze raz to powtórzyć ?



Ale o co chodzi ? Sam napisałeś, że chodzi o dobrowolność. Dokładnie - chodzi o dobrowolność ! Masz możliwość dobrowolnego zadecydowania, czy trwasz w wierze ( mimo wszelkich wątpliwości, trudności, kryzysów itd. które zawsze nadejdą - człowiek zresztą zmaga się z najróżniejszymi kryzysami innymi od kryzysów wiary, i musi podejmować analogiczne decyzje ), czy " dajesz sobie spokój ". I ponieważ Ty podejmujesz taką decyzję ( i dopóki masz taką możliwość - przy czym utrata tej możliwości również może być zawiniona lub niezawiniona ), odpowiadasz za nią. Tak jest także w wielu innych sytuacjach. Nie rozumiem, dlaczego zdajesz się to demonizować.