Nie rozumiem pytania ale postaram się odpowiedzieć.
Logika tworzy języki sformalizowane w istocie algebra czy geometria robi to samo. Jaka jest ontologia bytów matematyczno-logicznych? Przeważa koncepcja platońska, byty te istnieją niezależnie od świata materialnego. Matematycy odkrywają je tak jak astronomowie odkrywają nowe planety. Przyczyną odkrycia planety jest fakt jej istnienia, a nie bezsenność astronoma.
Jeżeli istnieją światy równoległe a nich istnieją istoty rozumne to ich matematyka i logika musi być taka jak nasza, nawet jeżeli w ich wszechświecie panowałyby inne prawa fizyki.

Uważam, ze nie dokrywają ale tworza je, w oparciu o wcześniejsze reguły.
Planete odkrywa sie dlatego, ze ona wcześniej juz była. A "byty metamatyczne" wcześniej były? Znów pytanie: gdzie? W ogóle zreszta nie wiem co rozumiesz pod pojeciem bytu matematycznego (logiczne na razie zostawiam na boku); przydałyby się jakieś przykłady.

1. Za byt matematyczny – można bu uznać poszczególne twierdzenie (np. pitagorasa) lub teorię (np. geometria euklidesowa), nie jestem pewien ale intuicja podpowiada mi, że to drugie.
2. Gdyby matematycy tworzyli matematykę to byłaby zależna od ich świadomości, a skoro nie jest to musiała istnieć wcześniej. Twierdzenie Pitagorasa wyraża abstrakcyjne stosunki pomiędzy bokami prostokąta, byłoby słuszne nawet gdyby nie zostało odkryte przez nikogo. W jaki sposób zostało Stworzone?
3. Kategoria „gdzie” do tych bytów się po prostu nie odnosi

Dowód na istnienie Boga?

Jeżeli zostaje zadane to pytanie, to dowód nr 1.
Jeżeli pada na nie odpowiedź to dowód nr 2

Wszystko jest dowodem a sam dowód też jest Bogiem.
Wszystko jest Bogiem, który spogląda sam na siebie. Po za tym co Jest nie ma nic innego. Jest tylko To.

Tak mi się właśnie zawsze wydawało, że jakiś ten Wszechświat jakby trochę zezowaty...

Jeśli twierdzenie lub teorię zaliczymy do bytow, to - jak sie zdaje_ wszystko na takiej zasadzie możemy zaliczyc do bytów, przez co pojecie bytu traci sens.
Każde pojecie musi byc wyodrębnione i oddzielone od innych pojęć.

U samych podstaw matematyki lezy dodawanie i to ma zakotwiczenie w świecie materialnym (jedno jabłko i jeszcze jedno to są dwa jabłka i tego nie mozemy zdefiniowac dowolnie). Ale mozna nie tylko dodać ale i odjac, można dodawac seryjnie, czyli mnozyć. Na jakimś kolejnym etapie pojawiają się podziały na coraz mniejsze odcinki aż do "nieskończenie małych" (wysoka abstrakcja) czyli limes oraz rachunek różniczkowo-całkowy. Wszystko po to aby dało sie liczyc precyzyjnie i szybko.
W taki mniej wiecej sposób tworzono matematykę jako narzędzie.
Rózne nauki szczegółowe mają nawet swoje własne matematyki, jako narzędzia, które tworzy sie do specjalnych celów.
Matematyk "X" nie moze zmienic reguł jakie tworzono przez wieki i w tym sensie to od niego nie zależy.
Gdyby matematyka "istniałą wcześniej", to kiedy wcześniej? Niż człowiek?

Między bokami a przekątną. Stworzony został prostokąt, jako twór abstrakcyjny. Skoro prostokąt jest tworem stałym (nie zmienia sie jak od podmuchu wiatru) to trudno oczekiwać aby relacje między jego elementami były zmienne.Też muszą byc stałe. A jeśli tak, to pozostaje tylko wyrazic je w postaci wzoru. A dlaczego taki wzór a nie inny? Dlatego, ze moze byc tylko jeden, a prostokat został wcześniej zdefiniowany. Trudno to uznać za odkrycie czegos "zapisanego na krańcach wszechświata", jak to niektórzy określaja.

Czy mozemy sobie tak dowolnie zakładać, ze sie nie odnosi? To naturalne pytanie- skoro jest, to gdzie jest?

Problem semantyczny. Możne zamiast „bytu” użyć „Idei” i powiedzieć: idee matematyczne istnieją niezależnie od świata materii.


A jeżeli matematykę zaczęli uprawiać przed człowiekiem dwugłowi matematycy z gwiazdozbioru Vega to matematyka istniała przed człowiekiem czy nie?
Można założyć, że dziecko dodając 2 jabłka do 2 odkrywa , ze ma 4. Ja jednak sądzę, ze dziecko wcześniej musi zrozumieć, ideę liczy 4, żeby zrozumieć że jak doda 2 jabłka do 2 jabłek to będzie mieć 4 jabłka. To nie jest tak, że fizycy tworzą matematyczne narzędzia dla swoich celów (czasami tak się dzieje ale rzadziej) to matematycy odkrywają jakieś idee matematyczne a następnie naukowcy znajdują dla nich zastosowanie. Rachunek różniczkowy został odkryty przed mechaniką newtonowska a geometrie nieuklidesowe przed teorią względności (właściwie to bez wcześniejszych odkryć matematycznych te teorie w fizyce nie powstałyby). Można wyobrazić sobie że matematycy odkrywają matematyczne wszechświaty np. fraktale. Od czasu do czasu jakieś elementy owych wszechświatów dają się zastosować do opisu wszechświata materialnego, ale wiele obszarów matematyki nigdy nie znajdzie praktycznego zastosowania. Matematyka nie wywodzi się z świata materialnego – odwrotnie to raczej świat materialny okazuję być w tajemniczy sposób matematyczny

PS. Twierdzenie Gödla dhttps://pl.wikipedia.org/wiki/Twierdzenie_G%C3%B6 można by zinterpretować tak: istnieją teorie matematyczne, tak bogate że nie dają się „domknąć”, gdyż są właściwie nieskończone.

Z definicji kawalera wynika że jest nieżonaty. Pojęcie kawaler funkcjonuje chyba w każdym języku bo jesteśmy gatunkiem tworzącym monogamiczne pary. Ale można sobie wyobrazić cywilizację na odległej planecie dla której pojęcie kawaler będzie niezrozumiałe bo np. rozmnażają się bezpłciowo. Ale jezli mają rozwiniętą cywilizację to z a całą pewnością znają definicję trójkąta prostokątnego, albowiem definicja ta nie jest umowna.


Możemy

To całkiem zmienia postać rzeczy ale i z tym sie nie zgadzam. Niezależnie od materii, to znaczy gdzie istnieją?

Nie chodziło mi o takie szczegóły ale o fakt zakotwiczenia matematyki w przyrodzie, czyli ze jej podstawy nie są zdefiniowane dowolnie.
Natomiast gdy chodzi o dziecko, to ono nie zna i nie potrzebuje matematyki, po prostu obserwuje i porównuje. Udowodniono, że niemowlęta potrafia liczyć, no nie w tym sensie co dorośli, ale odróżniaja rożną ilosć przedmiotów.

Da sie to udowodnić?

Wysoce prawdopodobne ale bywaja różne zadziwiające wyjatki. Indianie mieli niezła cywilizację, ale nie stosowali koła.
W każdym razie domniemania nie mogą byc argumentami.


To jak sie można dobrać do czegoś co niby jest ale nie wiadomo gdzie?
Ludzie ucza się matematyki w szkole. A czy jakis odizolowany, dziki człowiek tez bedzie ja znał? Skąd?

Pojęcia i słowa są nieistotne, bo wszystko jest tym a poza tym nie ma nic innego.
Jest tylko to.

Zabawny offtop. Matematyki jako języka do wyrażania pewnych intuicji trzeba się oczywiście uczyć, jak każdego języka (ponieważ zaś język przezwaja mózg, mamy tu pewne sprzężenie zwrotne, z pewnych nieznanych chyba bliżej przyczyn prowadzące do mądrości i sukcesów życiowych). W tym sensie matematyki przed człowiekiem nie było.

Jeśli jednak stwierdzić, że przed człowiekiem jeden atom i jeden atom nie dawało dwóch atomów... no, jest to stwierdzenie co najmniej dziwne, a przy tym kładące z marszu wszelkie próby docieczenia przeszłości Wszechświata. Przyjmując takie orzeczenie za prawdę dopuszczamy do rozważań dosłownie wszystko, od czystego chaosu poprzez Pana Boga aż do solipsystycznej autokreacji.

Nie ma żadnej przeszłości i nigdy nie było.
Jest tylko to co jest jakie jest. Życie jest wiecznością, któa nigdy się nie rozpoczęła i nigdy nie skończy.
Czas, przeszłość i przyszłość został stworzony przez umysł na potrzeby można tak to nazwać organizowania sobie rzeczywistości a przy okazji permanentnego nieszczęścia

Rzecz z punktu widzenia filozoficznego nie myśli. Jako, że ja myślę; świadczy to o tym, że musiała być pierwotna przyczyna która myślała i nadała mi tą właściwość. Myślę więc Bóg istnieje.

Tzw. dowody na istnienie Boga mają pewną słabość. Polega ona na tym, że "dowody" te wychodzą od przesłanek, które już właściwie same z siebie stanowią tezę na rzecz istnienia Boga. Są równo-silne jak teza, którą mają udowodnić. Są arbitralne.

Np. klasyczne dowody (z czasów Antyku czy św. Tomasza) zakładają, że świat jest racjonalny, także i to że jest poznawalny, że jest logiczny, logicznie wyjaśnialny.

Św. Tomasz stosuje ciągi, łańcuchy logiczne: Skoro wszystko ma swoją przyczynę, to musi istnieć pierwsza przyczyna. Skoro każde istnienie jest przypadkowe, to musi istnieć to jedno, pierwsze, konieczne – które powołało wszystko do istnienia.

Mamy tu do czynienia z błędnym kołem – teza, która ma zostać udowodniona jest implicite zawarta w przesłankach (argumentach), które mają za zadanie ją udowodnić.

Co do dowodu Anzelma: w sensie Kanta jest to zdanie analityczne – orzeczenie (istnieje) jest już zawarte w podmiocie (Bóg). W pojęciu Boga zawarty jest atrybut istnienia. Zdania analityczne nie poszerzają naszej wiedzy. Jedynie inaczej ujmują to, co już wiemy.

Poza wszystkim - dlaczego istnienie uznajemy za coś doskonalszego od nie-istnienia?

Kiedyś bardzo ufałem intelektualnym drogom do Boga. Dziś wiem, że droga ku Niemu jest poza-racjonalna. Wiara jest szaleństwem, przepaścią, otchłanią. Kto ma odwagę się w nią rzucić, ma szansę spotkać Boga.

Przepraszam, że tak po czasie, ale potrzebowałem nieco oddechu od tematu. Gwoli przypomnienia: viewtopic.php?p=874758#p874758 Przedstawiłem (nieco wyżej od zacytowanego postu) zmodyfikowaną wersję dowodu ontologicznego (Hartshorne'a) i generalnie zgodziłeś się, że jest on poprawny. Szukaliśmy jednak bytu, z którym moglibyśmy zidentyfikować Absolut. Zaproponowałeś "Wszechświat", na co ja oponowałem, że nie jest to dobry przykład, bo np. wszechświat nie może stwarzać sobie czego zapragnie oraz o ile wiem nie posiada swych pragnień ani woli. Ale dobrze. Zmienię trochę taktykę i powiem": Dobrze. Jednak utożsamienie Boga ze wszechświatem, to jest Panteizm. A to nie do końca to samo co Ateizm. Ateizm, czyli pogląd, który konsekwentnie musi utrzymywać nie tylko, że Bóg nie istnieje, ale że nawet niemożliwe jest, by Bóg był (zob. przedstawiony wcześniej rachunek) zdaje się być poglądem zawierającym logiczne sprzeczności.

Ja się na coś zgodziłem, jaaa? Ja niczego nie podpisywałem, ja w totolotka tylko trójki trafiam!

Tak na szybko: Wszechświat mógłby być "Bogiem, na jakiego nas stać", przy przyjęciu konsekwentnego materializmu. Wtedy Twoje zastrzeżenia grzęzną w paradoksie "zbyt ciężkiego kamienia". Owszem, chciałbym się teraz teleportować do bazy na Marsie, ale próbując uwikłałbym się w sprzeczności wszelkiego rodzaju.

Dlaczego rozważam materializm, nie ateizm? Bo w takim szinto też nie ma Boga (Absolutu), Dlaczego więc ateiści nie garną się do tego wyznania? Bo tam są Duchy i jest ich miriada miriad. Dlatego mógłbym zaryzykować wręcz tezę, że Twoje określenie ateizmu nie ma desygnatu (tak się mówi?), bo samym ateistom chodzi o coś innego – bodaj o brak Transcendencji, zarówno ściśle odseparowanej, jak i przenikającej się z doczesnością. (Nie)istnienie Boga jest tutaj kwestią drugorzędną.