Ach, o to chodzi! Bardzo mi przyjemnie w takim razie. To znaczy, że się udało. Celowo pisałem w taki sposób, żeby czytający miał odczucia zbliżone do tego, jakbym przedstawiał własne poglądy. Prosty zabieg skrócenia dystansu między odbiorcą, którym w tym przypadku był proszący o wyjaśnienia Jajko, a prezentowanym sposobem myślenia. Prezentowanie wierzeń zdaniami oznajmującymi, bez zewnętrznych uwag wobec nich, tak jakby były prawdziwe i moje własne, ułatwia odbiorcy ich zrozumienie. Ma bliżej "wczucia się" w dany punkt widzenia niż kiedy miałby do czynienia z opisem przekazanym przez obserwatora. Objaśnianie z "drugiej ręki", z wtrącanymi co rusz dystansującymi uwagami typu "ich zdaniem", "dawne społeczeństwa", działa słabiej niż "przykład na żywo", bez pośrednictwa rzeczywistego akruka. Z kontekstu całej rozmowy wynikają moje rzeczywiste poglądy i to że faktycznie relacjonuję, choć na to nie wygląda.


Pozwala, pozwala Nie bez powodu znajduje się w nim ta wymiana zdań:Odpowiedział pytaniem, a imienia mu nie wyjawił...

No, cóż. Zatem najmocniej przepraszam. Nie zrozumiałem tego zabiegu retorycznego.

Na upartego można. Chociaż nie musi być to ta właśnie przyczyna, bo Jakub mógł jeszcze wtedy nie zasługiwać na to, aby poznać imię Boga. (Anioł [posłaniec] w imieniu Boga z Jakubem się zmagał).

Ale zgodzę się, mógłby ktoś tak to zinterpretować, chociaż reszta tekstu Biblijnego nie dopuszcza tego poglądu, aby to człowiek, poznając kogoś imię (to właściwe) mógł z tą istotą robić co chce.

"Poznać czyjeś imię oznacza posiadać pewien rodzaj władzy nad osobą.
Imię w mentalności biblijnej nosi w sobie najbardziej głęboką rzeczywistość dotyczącą osoby, odkrywa jej tajemnicę i przeznaczenie.
Znać imię oznacza poznanie prawdy o drugim człowieku, co pozwala na dominowanie nad nim. "
(Benedykt XVI, 25 maja 2011 r.)
http://www.radiomaryja.pl/kosciol/srodowa-audiencja-generalna-59/

Z tekstu wynika wyraźnie, że to był Bóg we własnej osobie. Interpretacje, jakoby był to anioł idą wbrew tekstowi:
/viewtopic.php?f=1&t=33368 - "O tym jak Jakub walczył z Bogiem"

Alebo, traktujesz, zdaje się, w tym momencie Biblię jak jeden spójny utwór, który interpretujesz według współczesnych poglądów teologicznych. A nawet Księga Rodzaju nie jest tego rodzaju utworem. Stanowi kompilację materiału z różnych czasów.

Tak przy okazji, co do roli, znaczenia imion nawet w bardziej rozwiniętych społeczeństwach, to uwaga Frazera, choć pełna poczucia wyższości, jawi się jako przenikliwa:Dawne sposoby myślenia często trwają długo po tym, jak wyłoni się "nowe", powodujące, że "powinny" stać się nieaktualne.

Nie widzę sprzeczności między moim zdaniem a wypowiedzą Benedykta XVI. Mi chodzi o to, że samo poznanie imienia, (nawet tego ukrytego związanego z istotą osoby) nie może pozbawić go wolności woli. Taki człowiek nie może go wezwaniami typu: "Teofilu, zrób to" zmusić do niczego. Pewien rodzaj władzy ok. Ale nie władzę absolutną o którą mi chodzi. Ja was bardzo proszę, nie nie wysuwajcie wniosków ponad to co napisałem. A nie napisałem, że znajomość imienia nic nam nie da w stosunku do danej osoby, rzeczy. Nie trzeba mi mówić np., że nadawanie imion przez Adama zwierzętom symbolizuje władzę człowieka nad zwierzętami. Mi chodzi o to twierdzenie: Znając prawdziwe imię (nazwę) lwa możesz nakazać mu, żeby się podniósł, skoczył, zasnął. Cokolwiek. Czy pod tym podpisze się Benedykt XVI?



Tego nas uczy katolicka interpretacja Pisma Świętego. Musi ono być interpretowane KANONICZNIE. Polecam dokument: http://biblia.wiara.pl/doc/423153.INTER ... W-KOSCIELE (PAPIESKA KOMISJA BIBLIJNA: INTERPRETACJA PISMA ŚWIĘTEGO W KOŚCIELE). Nie można interpretować Biblii w ten sposób, że wnioski nasuwające się z jednej księgi przeczą wnioskom interpretacyjnym z innej księgi. Zupełnie nic nie szkodzi, że jedna część Pisma Świętego jest starsza a inna młodsza, ponieważ cała jest słowem Bożym. Oczywiście podana w sposób ludzki, nie wykluczamy też udziału człowieka w tym wszystkim, niemniej nie można patrzeć na jeden fragment w oderwaniu od całości.

Możesz się nie zgadzać z takim podejściem, niemniej ja go nie zmienię, ponieważ tego nas uczy Kościół, a zakładając, iż autorem Biblii nie jest Bóg i jedne fragmenty mogą przeczyć innym, (tak swobodna i szeroka interpretacja) dokonujesz nieuzasadnionego zawężenia, które przesłoni prawdziwy sens. Ponieważ nie da się udowodnić iż Biblia nie ma jednego autora (Bóg a wiele skrybów) nie da się też obalić zasadności takiego podejścia. Ja też nie jestem w stanie udowodnić iż tak właśnie jest, zatem każde stanowisko wydaje się prawdopodobne.

Jednak jeżeli będziemy stali na różnych stanowiskach, nigdy się nie dogadamy, każdy w inny sposób będzie rozumiał Słowo Boże. Jeden Kanonicznie (Od Kanonu Ksiąg) drugi - nie wiem jak, - niekanonicznie. (Każda księga, każdy fragment dla siebie).

Jeśli tu się nie dogadamy, nie widzę sensu dalszej dyskusji.

Skoro dla mnie Biblia to nie Słowo Boże, to trudno, żebym usilnie starał się "kanonicznie" ją traktować. Jest po prostu starożytną literaturą religijną, zbiorem utworów, podlegających regułom analizy krytycznej tekstów, jak każde inne utwory. Jedno z wielu źródeł historycznych. Epos o Gilgameszu, Iliada, Edda, Biblia...

Przypomnę ci reguły dotyczące dyskusji w tym dziale forum:

Zatem tu muszę zakończyć dyskusję, gdyż nie mogę nie traktować Pisma Świętego jako księgi natchnionej, Bosko-Ludzkiej, którą winno się interpretować w świetle całości. Życzę zatem owocnej dyskusji pozostałym forumowiczom.