Pytanie jest może banalne , bo albo się coś uznaje albo nie. Jednak zastanawia mnie czy grzechem jest mówienie "Nie uznaję tego św.XXXX za osobę godną bycia świętym" np. chodzi mi o Św. Tomasza z Akwinu (jest ich więcej ) to czy to jest grzech ?

Czy ja powinnam się do nich jakoś przekonać, czy może mam prawo do takiej postawy?

Nie rozchodzi mi się o analizę , po co ?, dlaczego? tylko, czy tak można? Czy raczej powinnam nie osądzać, a co za tym idzie wystrzegać się logicznego myślenia o danych osobach i nie analizować ich słów które w moim odczuciu są bredniami i nie są zgodne z tym co czytam w Piśmie Świętym (w moim odczuciu i tylko moim) ... No bo Kościół uznaje to ja też chyba powinnam ...

jeśli takie pytanie się pojawiło to przepraszam , szukałam nie znalazłam ...

Staraj się nie robić niczego wbrew swoim przekonaniom, masz prawo do takiej postawy, dlaczego nie miałabyś mieć?
Nie będziesz się różnić od większości, mało kto bezkrytycznie podchodzi do czegokolwiek.
Wystrzeganie się logicznego myślenia to moim skromnym zdaniem jedna z najgorszych rzeczy.
Odpowiedz sobie na pytanie, czy jest dla ciebie ważniejsze jest twoje własne zdanie, czy zdanie Kościoła?
Prawdziwi katolicy, nie tacy jak ja, najprawdopodobniej polecą ci się zdać na mądrość Kościoła.

A co Ci zrobił św. Tomasz z Akwinu, że masz do niego awersję ?

W KK o ile wiem, to trzeba wierzyć w świętych obcowanie, ale w świętość każdego ogłoszonego świętym już nie.
Święci mają być przykładem dla żyjących.
Święty to nie znaczy bez-grzeszny. Nie chodzi o życie w nieustannej, absolutnej czystości. Święty - to osoba posiadająca liczne cnoty, pracująca nad sobą, z silnie rozwiniętą miłością Boga, bliźniego. Święci to zwykli ludzie starający się uczciwie realizować życiowe powołanie.

Moja opinia, bo wiedzy pewnej nie posiadam, jest taka że nie powinniśmy być bezmyślni, ale zarazem nie możemy wpadać w przekonanie że sami sobie ocenimy kto jest święty, a kto nie. W tym momencie zaczynamy też podważać trochę autorytet Kościoła. Trzeba się zastanowić zatem nad konsekwencjami tego co się twierdzi. No i bardzo ważne to pytanie na ile dobrze rozumiesz pojęcie świętości, oraz jakie masz kryteria oceny. Na koniec pytanie na ile Twoja analiza danego przypadku jest dokładna. Przykładowo św. Tomasz to człowiek z innej epoki, innych czasów, a także innej sytuacji w jakiej funkcjonował Kościół. Za 1000 lat od dziś może ludzie będą nas wyśmiewać, lub będą się oburzać bo my dziś żyliśmy i bynajmniej nie walczyliśmy przeciw kapitalizmowi - ustrojowi gospodarczemu nie wolnemu od wad. Może za 1000 lat będzie uznany za tak samo zły, jak dziś myślimy o niewolnictwie. Chodzi tutaj nie tyle nawet o dogmatyczne pojmowanie roli świętych, czyli Kościół uznał to trzeba pod karą piekła się podporządkować, co raczej o traktowanie ich uczciwie.

"Jednomyślna opinia teologów katolickich głosi, że kanonizacja jest aktem nieomylnym.
Zdanie przeciwne wielu wybitnych teologów uważa za heretyckie (tak np. Valentia, Ariaga).
Papież Benedykt XIV wyraża na temat takiego zapatrywania następujący osąd:
"Jeżeli nie jest herezją, to w każdym razie jest to zdanie nierozważne,
które gorszy cały Kościół, krzywdę wyrządza Świętym, trąci herezją;
i ten zasługuje na najcięższe kary, kto by śmiał twierdzić,
że Papież zbłądził w tej lub owej kanonizacji".
(De Servorum Dei canonisatione et beatificatione, L. 1, c. 42, n. 10. 12)."
http://www.ultramontes.pl/Nieomylnosc_kanonizacji.htm
(Opracowano na podstawie: ks. J. Tylka, Dogmatyka katolicka, Tarnów 1900 (a);
ks. M. Sieniatycki, Apologetyka czyli Dogmatyka fundamentalna, Kraków 1932)

Czy tak jest i w nowszych publikacjach, a także wedle serwisów katolickich (a nie Sedewakantystów)?

Myślę, że tu pojawiły się dwie różne kwestie.
I ja nie do końca już wiem, o którą chodzi autorowi.

Pierwsza, to ta poruszona przez Elbrusa, czyli zakwestionowanie świętości pewnej osoby. Akt kanonizacji jest nieomylną decyzją papieża i definitywnie stwierdza, że dana osoba osiągnęła chwałę nieba.
Druga, to sprawa kultu świętych. Tzn. wyłączenie z osobistej pobożności kultu pewnych świętych (np. Tomasza z Akwinu).
Czy nieuznanie kogoś za godnego bycia świętym, jak napisał autor jest równoznaczne z tym, że uznaje decyzję papieża o kanonizacji za błędną?
Wówczas taka sytuacja nie jest możliwa do przyjęcia dla katolika. Każdy święty Kościoła Katolickiego jest z pewnością uczestnikiem chwały Bożej i negacje tego faktu jest złą drogą.

@WIST
Współczesne serwisy katolickie takimi opracowaniami się raczej nie zajmują.
Tutaj jest tekst po łacinie:
http://books.google.pl/books?id=1JsuAAA ... et&f=false
(Benedicti XIV. Pont. Opt. Max. opera omnia in tomos XVII. distributa:
De servorum Dei beatificatione et beatorum canonizatione)
i wyjaśnienie redakcji Ultra montes odnośnie różnych tłumaczeń:
http://www.legitymizm.org/nieomylnosc-kanonizacji
(Nieomylność kanonizacji – błędne cytowanie Benedykta XIV)

No to macie problem, bo niektórzy święci zostali nimi ginąc przy "nawracaniu" mieczem, w tym także np. prawosławnych.

Ja tam za źródło prawdy uznaję Biblię, a cała reszta moim zdaniem to ludzkie wymysły (tradycja). Jak Jezus odnosił się do tradycji Żydów, to chyba każdy wie. Oczywiście Katolicy będą twierdzić, że ich tradycja wcale nie jest wroga Bogu, ale podobnie uważali i Żydzi.

To ja mam lepiej. Bo ani Biblii za nieomylną nie uważam, ani papieża, tradycji i wszystkich świętych takoż. Chociaż bardzo lubię św.Augustyna.

A w czym tkwi ten problem, jeśli mogę zapytać?

Może w wątpliwej moralności owych "świętych"? Co z kolei podważa koncepcję nieomylności kanonizacji.

A jaka jest wątpliwa moralność? Czy rycerz walczący w obronie swoich ideałów ma wątpliwą moralność?

Przypominam, że błędem metodologicznym jest oceniać wydarzenia z innej epoki w kontekście czasów współczesnych (tzn. nie godzi się mówić źle o wiekach średnich, bo dziś wiemy, że można było działać inaczej).

Wtedy też wiadomo było, że można inaczej. Nie przekonuje mnie tego rodzaju relatywizm moralny, ponieważ wiadomo, że w każdej epoce żyli ludzie, którzy jakoś mimo wszystko zdawali sobie sprawę, że masowe zniewalanie i zabijanie ludzi jest złe. Być może robili użytek z sumienia?

Ci "święci" nie szli za Chrystusem, tylko za wytycznymi biskupów, przy czym w moim przekonaniu nawet to, że zostali przez nich oszukani, nie czyni ich czynów czystymi, czy tym bardziej godnymi wywyższenia.

Jeszcze inaczej: święty to w moim rozumieniu ktoś, kto daje świadectwo Miłości i rzeczywistości boskiej właśnie przez wyrośnięcie ponad schematy epoki, kulturowy determinizm miejsca i czasu.