E tam. Średniowieczni chrześcijańscy rycerze tłukli kogo popadnie, a potem opłacali specjalistów od modlitwy, żeby jakoś to załatwili. W imię wiary popełniano zbrodnie, których normalnie by nie popełniono, bo nie byłoby powodu/pretekstu.



Taaak, z pewnością ateizm był najistotniejszym składnikiem tych ideologii. Zresztą - czy przed I WŚ największą masową rzeźnią w historii ludzkości nie było przypadkiem powstanie tajpingów, na czele którego stał facet podający się za brata Jezusa Chrystusa?

Religie dharmiczne również opisują to podobnie jak katolicy - choć moniści kładą większy nacisk na zjednoczenie z Bogiem. Z kolei w Islamie mamy do czynienia z przenośnią.


Ale o co dokładnie chodzi z tą łaską? Człowiek "zbawia się sam" - choćby dostał nie wiadomo ile łaski, to on ma wolną wolę i sam wybiera dokąd zmierza.

Czlowiek nie zbawia sie sam w chrzescijanstwie, tylko zbawienie przyjmuje, albo odrzuca.
Ma za darmo, za nic, bez zaslug, jak lotr na krzyzu.

To, ze po spotkaniu z Jezusem i przyjeciu Jego milosci zmienia zycie, to jest owoc nawrocenia. Tak jak, jezeli sie zakochasz, to stajesz sie lepszy dlatego, ze kochasz, a nie dlatego, ze ktos ciebie do tego zmusza.

Ale z tego wynika, że nie liczą się nasze czyny, tylko to co przyjmiemy bądź odrzucimy.

Czyny licza sie jako potwierdzenie szczerosci wyboru. Jezeli mowisz do rodzicow: kocham was, ale nie masz dla nich czasu, nie pomagasz im i moze jeszcze od nich pieniadze wyciagasz, to jaka to milosc?

Podobnie ze zbawieniem: to zycie z Bogiem, ktore On nam oferuje dlatego, ze nas kocha. Bez warunkow wstepnych, jak ilosc cwiczen jogi, czy odmowionych rozancow. Jezeli jednak mowisz: tak, chce byc z Toba, bo wiem, ze tam bedzie milo, a jednoczesnie zyjesz dalej krzywdzac innych, to po prostu do nieba nie wejdziesz, bo nie bedziesz tam pasowal. Sam zrezygnujesz, bo sie okaze, ze to nie raj muzulmanow, nie wieczna impreza, w ktorej ci inni usluguja, ale spolecznosc ludzi, ktorzy zyja miloscia i z Milosci.
Ktos, kto zyl zawsze tylko dla siebie nie uwierzy w momencie smierci, ze zycie dla innych moze byc rajem.

No ale przecież w innych religiach też liczy się właśnie życie z Bogiem, bez warunków wstępnych. Ilość różańców i godziny asan będą raczej odpowiednikiem mówienia rodzicom-Bogu "kocham was", zaś szlachetne czyny będą tego potwierdzeniem.

Naprawde?
I tak za darmo maja zycie z Bogiem PO smierci i za zycia? Nic nie musza robic?

Bo w chrzescijanstwie masz zycie z Bogiem juz tu, a tak naprawde to pozwalasz Jemu siebie przemienic. Bog jest Miloscia i wlasnie wiara w to, ze On nas kocha za nic, ze nie musimy sie Go bac, i przebywanie z nim na modlitwie przemienia nas. Tak naprawde my nie musimy nic "robic", tylko pozwolic Jemu dzialac. Byc przy Nim, sluchac Jego slow, ufac Mu. Chrzescijanin wie, ze sam z siebie to on niewiele moze. Sam wiesz, ze mozna chciec dobrze, a wyjdzie ... jak zawsze.
Pan Bog na koncu nie patrzy na perfekcyjnosc naszych osiagniec, ale na nasza milosc w naszych czynach. Dlaczego robilismy tak, a nie inaczej.

Całe średniowiecze nie pochłonęło tyle ofiar co te dwa ateistyczne systemy w XX wieku.
Proszę o przykład zbrodni popełnionej w imię wiary. Jeśli chodzi o "Inkwizycję" i "Krucjaty", to polecam zrobić sobie rewizję historii, ponieważ to nie były żadne zbrodnie, polecam zajżeć do odpowiednich tematów.



No proszę, proszę! Czysty pelagianizm. Człowiek nie potrzebuje łaski, aby wybrać dobo, sam się zbawia, poprzez właściwy wybór dzięki wolnej woli. A więc tak to wygląda? To Bóg już nic nie ma do powiedzenia? Bóg musi gościa wpuścić do nieba, bo sobie na to "zapracował". To po co takiemu jeszcze Bóg? Jeśli człowiek sam jest zdolny się zbawić to w ukryty sposób religia taka zakłada, iż człowiek jest Bogiem. Bo jest w stanie swoją naturę przenieść do transcendencji. Taka religia jest sama w sobie sprzeczna.

No przecież właśnie piszę o tym, że muszą i że to zależy właśnie od czynów.


No ale to jest tylko wyłączenie minusa przed nawias - jedni stwierdzą, że nad czymś pracują, inni, że "pozwalają działać Bogu". W sanatana dharmie również masz "życie z Bogiem już tu".


A to nie jest kwestia zasięgu i technlologii?


Eee, to może zdefiniuj tą "łaskę", bo chyba myślimy o czymś innym.

No, właśnie. A więc błąd samozbawienia. A czyny? Ludzie sami są do nich zdolni? Łaski już im Bóg nie udziela, aby mogli być dobrzy? Leży to w ich naturze? Jeśli tak, to mamy jeszcze bardziej interesujący wytwór, mianowicie bajanizm. Mówi Ci to coś?


A na czym ono polega?

Przecież księża i w średniowieczu byli w każdym państwie. A nie podburzali, do mordowania się na skalę całej europy i świata. A naziści bardziej gorliwie poszukiwali żydów. Ale, zostawmy może to.



Łaska, to miłość, siła, poruszenie serca, przynaglające człowieka do czynienia dobra. Bez niej, człowiek nie byłby w stanie uczynić nic dobrego. Człowiek ma jednak wolę i może owe poruszenie przyjąć albo się mu oprzeć idąc za egoistycznymi zachciankami, najróżniejszymi. To jest grzech.
Łaska nie determinuje człowieka, ale jest koniecznym wsparciem, aby człowiek czynił dobro.

Proszę o połączenie postów

20 mln ofiar powstania tajpingów wystarczy?

Ale to są muzumanie, u nich to norma. Dla mnie jest to przykład właśnie fałszywości ich religii. Myślałem że podacie coś z chrześcijaństwa. Wiecie, religie nie są sobie równe... To, że muzumanie gwałcą podstawowe prawa człowieka, nie znaczy, że wszystkie religie są złe, ale co najwyżej islam. Polecam przeczytać jeszcze raz temat. Oto przykład w czym nasza wiara jest lepsza od innych religii. U nas - czegoś takiego nie ma.

Jacy muzułmanie?

No ale przecież to człowiek popełnia czyny.


Dążymy do tego, by zjednoczyć się z Bogiem. Im jesteśmy bliżej Boga, tym jesteśmy szczęśliwsi. Bóg ze swej łaski stworzył prawo karmy, aby umożliwić nam samorealizację, której pełnia jest jednoznaczna z wyzwoleniem, będącym także zjednoczeniem z Bogiem.


A to nie jest kwestia zasięgu i technologii?


Ale coś takiego występuje u wyznawców każdej religii - inaczej nie mogliby zbliżać się do Boga.

Ps:
Bajronizm – termin użyty po raz pierwszy przez XIX-wieczną krytykę literacką na określenie kilku charakterystycznych cech wczesnej twórczości angielskiego poety, George'a Gordona Byrona.

W późniejszym czasie prąd społeczno-kulturowy powstały, także pojęcie opisujące pewną postawę wewnętrzną, model zachowania. Pojęcie to odnosi się głównie do literatury i związane jest ze stworzonym przez G.G. Byrona modelem bohatera romantycznego.