Witam,

Jestem osobą wierzącą, jednakże nie wierzę w ogniste i wieczne piekło ale nie o tym chciałem dyskutować. Proszę wytłumaczcie mi takową sytuację.

Dobry człowiek trafia do Nieba. Wiemy, ze odczuwa tam ogromne szczęście z bliskości samego Boga, a może również szczęście innego rodzaju - spokój, czysta euforia itp. itd.

Okej ale w jaki sposób on ma odczuwać szczęście skoro w piekle (jeżeli by istniało) smalą się jego najbliżsi, żona lub córka. Jak taka osoba ma być szczęśliwa ? A jeżeli będzie z jakiegokolwiek powodu, no to jest w tym momencie troszkę marionetką.

Jedyną odpowiedź jaką widzę w tym temacie to przyrównanie relacji:
|Człowiek w niebie -> osoba w piekle| do
|Bóg -> osoba w piekle|.
Czyli, że jest to identyczna sytuacja (której nie rozumiem to dziś), nieskończona miłość Boga (czyli nawet większa miłość niż relacja Człowieka w niebie do osoby w piekle (np. córki).
Okej tylko, że osoba w niebie nie jest Bogiem którego charakter i myśli są nie do ogarnięcia. Osoba w niebie powinna być dalej tą osobą na Ziemi która tylko jest szczęśliwa z bycia z Bogiem.
Czyż charakter tej osoby nagle się zmienia, czyż osoba w niebie tak jest szczęśliwa relacją z Bogiem, że już nie dostrzega swojej bliskiej osoby z Ziemi ? Otóż Nie.

Dlaczego.
Z logicznego punktu widzenia Zło nie istnieje. Zło to stan bez dobra, zło to stan bez Boga. Tak samo jak zimno nie istnieje, zimno to brak ciepła z fizyki (nie ma niższej temperatury niż -273). Ciemność nie istnieje, ciemność to brak światła. W związku z tym domyślnie, naturalnie istnieje zło a dzięki Bogu mamy dobro. Wysuwa się z tego wniosek, ze Bój nie stworzył zła, Bóg stworzył dobro. Więc dzięki Bogu mamy dobro, zmierzamy do niego dzięki własnej wolnej woli więc nie jesteśmy marionetkami sterowanymi przez Boga. Więc końcowy wniosek.
Różnimy się od Boga, Bóg nie chce robić z nas marionetek i tacy też powinniśmy być w niebie.
Niestety tutaj jest sprzeczność logiczna, bo osoba w niebie nie byłaby szczęśliwa (będąc sobą) w Niebie z piekła.

Witaj

Kiedy byłem katolikiem to przy spowiedzi powiedziałem księdzu, że nie wierzę w wieczne piekło, straszne męki itd. Rozgrzeszenie dostałem i miałem odczucie, że mój spowiednik też w takie piekło nie wierzył.



Co ludziom w głowie się nie mieści dla Boga jest pewnie możliwe. Jeżeli Bóg mógłby współistnieć równocześnie z milionami cierpiących potępieńców, to ja nie widziałbym problemu. Jednak nie wydaje mi się żeby tak było.

Proszę skorzystaj z wyszukiwarki, gdyż to zagadnienie było już poruszane na tym forum.