Ciekawe zagadnienie ilościowo -jakościowe. Bo przykładowo z bardzo wczesnego dzieciństwa prawie każdy nic nie pamięta, zatem...

Skąd takie przekonanie, zostało ci to objawione? Nie sądzisz że to zakrawa na manipulację?




Oczywiście ze w pewnym sensie to tak jak przestać istnieć, bo ja to także moja świadomość. Poza tym nie wydaje mi się żeby Bóg ingerował w taki sposób bo jak wcześniej wspomniałem jest to rodzaj manipulacji, a to już nie jest czymś uczciwym.

Sportowiec, który podejmuje olbrzymi i bolesny wysiłek, aby osiągnąć sukces, po zwycięstwie nadal pamięta trudy i wyrzeczenia, ale pamięć ta jest dopełniona poczuciem tryumfu i przekonaniem, że zrobiłby jeszcze raz to samo, a nawet więcej.
Nie wymaga to jakiejś ingerencji w ludzką psychikę. To jest w nas. Będziemy szczęśliwi nawet pamiętając ból i cierpienia, bo będzie nas przepełniała świadomość, że doprowadziły nas one do obecnego, szczęśliwego stanu. Z tej perspektywy, każdy zbawiony będzie mógł powiedzieć, że całe życie był w niebie i że cieszy się z każdego nieszczęścia, które go spotkało, bo wszystko to doprowadziło go do obecnego, jakże wspaniałego rezultatu. Toteż nie zamieniłby dowolnej przeżytej chwili na żadną inną.

I odwrotnie, każdy potępiony, będzie przeklinał każdą, nawet najpiękniejszą chwilę swojego życia. A już szczególnie taką, o której kiedyś mówił, że dla jej jednej warto się znaleźć w piekle. Bo gorycz potępienia zaciąży na całym jego życiu i nie będzie już znajdował w nim nic dobrego. Dlatego, świadom, że wszystko to doprowadziło go do obecnego, jakże fatalnego stanu, będzie pewien, że całe życie był w piekle.

Tak więc zarówno potępiony jak i zbawiony będą ten sam świat widzieli w perspektywie wieczności i choć byli na tym samym świecie, a nawet często doświadczali zupełnie tego samego (por. Mt 24,40n), będą o nim mówili całkim co innego. I, co najważniejsze, obydwaj będą mieli rację.

Swojego życia jakoś nie chce pamiętać, w sumie tu nie ma nic wartego zapamiętania

Jestem przeciwny czemuś takiemu, nie mam ochoty niczego wspominać.

Być może tam będziesz w stanie spojrzeć na swoje życie z nieco innej perspektywy. Być może wtedy Twoje istnienie nabierze prawdzwego znaczenia i kontynuacji tego czego tutaj zabrakło w Twoim życiu, a może dopiero tam będziesz mógł żyć naprawdę.

Ponieważ to o czym pisałeś, takie coś jak ingerencja w ludzką psychikę może być możliwe już tutaj na tej planecie, być może ktoś kiedyś wpadnie na ten genialny pomysł usuwania złych wspomnień z życia i zbije na tym fortunę. Tylko czy ziemia zamieni się wtedy w raj? Czy też będzie miejscem istnienia ludzi którym zafundowano życie w Matrixie. Czyli taki efektywniejszy rodzaj pigułki Prozac.

Skoro odrzucasz historię swojego życia, które jest darem od Boga, to dajesz tym samym świadectwo swojej niewdzięczności i nie nawrócenia. Ale spokojnie. Nawet jeżeli nie w doczesności, to w czyśćcu ci się odmieni.

A czy wiesz, że są takie miejsca na ziemi, które można nazwać rajem?

Tak długo sie nie odzywałeś equuleuss. Myślałam że jesteś na rekolekcjach ignacjańskich.
Na nich obowiązuje totalne milczenie.

W zgiełku i halsie współczesnego świata, cisza i milczenie może stać się rajem.
Pomyśl o tym.

Nie ma miejsca na ziemi, gdzie jest raj. Raj możena ziemi może być w człowieku, w ludziach. To nie jest związane z miejscem, tylko z naszą wolą i chęciami.
Gdyż kochajacą wśród kochających jesteś w raju.

Witajcie.
Podczytuje wasze posty i zapragnęłam napisać coś od siebie.
Też mogła bym chcieć zmazać przeszłość która nie jednokrotnie była bardzo trudna.
Pochodzę z rodziny wielodzietnej 8 osobowej.Moi rodzice byli wierzący ale nie praktykujący.
Mój tato był alkoholikiem,jak sięgnę pamięcią wstecz to widzę siebie trzylatkę stojąca na kanapie i jak tato bije mamę.Był to dla mnie częsty widok,ale momenty niektóre nie pamiętam mam luki.
Pamiętam jak miałam siedem lat i moja mamę która stara się żeby do powrotu taty do domu było wszystko porobione,dzieci pokapane i na karmione.Potem brała mnie ze sobą i obie zaglądałyśmy przez okno i jak tylko tato był na horyzoncie i zataczał się uciekałyśmy z domu.
Parę razy zdarzyło się że mama nie miała już sił aby uciekać,tato zastał ją w łóżku i zaczynał się horror
brał za siekierę i latał jak oszalały,dzięki Bogu że nic się nikomu nie stało.Zgłaszaliśmy to na milicję,ale bez skutecznie,aż znalazł się ktoś kto naradził aby zadzwonić do nich w momencie kiedy tato będzie wariował,tak tez zrobiliśmy.Zabrali go na leczenie,był dwa lata i po powrocie nie wypił już ani kieliszka.
Cieszyliśmy sie bardzo,jednak nie dało to rezultatu bo chociaż nie pił to dalej były awantury.
Nie było wigilii aby zaczęła się normalnie,zawsze z awantura.
Kiedy był ksiądz z kolędą i zapytał,dla czego nie chodzą do kościoła?
Tato powiedział że Bóg jest wszędzie,a mama że nie ma czasu i tak było długie lata.
Przy jakiejś okazji jedynie byli na Mszy Św.chrzest,I komunia czy bierzmowanie byli i mama pomagała nam w przygotowaniach,dbała o nas jak potrafiła.W domu był zawsze błysk i ugotowane,po prane zawsze.
Jak wracam pamięcią to w tym wszystkim widziałam miłość Boga,dla uwieńczenia tego wszystkiego
okazało się że moja mama ciężko zachorował,cały dom i moje rodzeństwo zostało wtedy na mojej łowie (miałam 15 lat) Podejrzenie było że ma guza na macicy.W szpitalu kiedy schodziła do mnie pękł jej wrzód na żołądku i połowę jej wycieli,a guz okazał się ciążą.Po porodzie moja siostrzyczka która się urodziła musiała leżeć dwa lata w szpitalu.Lekarze nie dawali jej szans przeżycia,a rodzice
już opadali z sił,więc na odwiedziny i po informacje chodziłam ja.Po długim czasie lekarz powiedział do mnie że siostra zrobiła nam psikusa i będzie żyła.Wszyscy dziękowaliśmy Panu Bogu za jej życie.
Nie raz pragnęłam zapomnieć te wszystkie lata,jak ktoś się żalił na swój los i jak opowiedziałam swoją historię to ludzie łapali się za głowę,mówiąc że jestem taka młoda a tak dużo przeżyłam.
Po ślubie też życie mnie nie rozpieszczało,ale to innym razem napiszę.
Widzę w tym wszystkim rękę Boga,bo On nas nigdy nie opuścił,miłość mojej mamy do nas i do taty po mimo tego co przeszła nie była zwykła.Żyli i śmierć ich rozdzieliła,jak przysięgali 'Na dobre i na złe"Moja najmłodsza siostrzyczka tez jest cudem od Boga,cudem wyszła i jest dobrym człowiekiem.Opiekuje się chorymi ludźmi.
Przepraszam że sie tak rozpisałam.

andej, pomyśl z Kim i kogo spotykam w ciszy i miczeniu.

Uznając że "Cawilian" ma racje, w niebie będziesz to wspominać przez nieskończoność.

Owszem. Zapewne razem z mamą i tatą. Którzy będą wówczas wyczyszczeni ze swoich złych uczynków, słodcy i kochani, jak zresztą i inni ludzie, którzy się tam znajdą. Choćby nawet tutaj byli niemal potworni. Jak to jest napisane:

Oto przybytek Boga z ludźmi:
i zamieszka wraz z nimi,
i będą oni Jego ludem,
a On będzie "BOGIEM Z NIMI".
I otrze z ich oczu wszelką łzę,
a śmierci już odtąd nie będzie.
Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu
już odtąd nie będzie,
bo pierwsze rzeczy przeminęły
[Ap 21,3n]

Żeby się tylko Bogu ta szczotka do czyszczenia nie ułamała.

To nie szczotka, tylko ogień (por. 1Kor 3,11-15). Ogień bożej miłości. Który dla zbawionych jest ożywczym pokarmem. Dla potępionych zaś wieczystym cierpieniem.

Ogień czy szczotka, czy to aż tak wielka różnica?