Cesarz, jako polityk, potrzebuje narzędzi. Narzędzie, które jest słabe i przez to nie tylko że nieprzydatne, ale jeszcze nie do końca wiadomo, w którym momencie pęknie, jest narzędziem gorzej niż bezużytecznym.

Znaczy, jako polityk. Mówi się, że Cesarz stoi ponad polityką. Niemniej wciąż jest bodaj największym właścicielem ziemskim na Archipelagu.

Also, nie mam do końca rozeznania, na jakie nice wywróciliście to pojęcie. : P Słabość to jest słabość. Konsekwentnie praktykowana prowadzi do wyuczonej bezradności i to niezależnie od własnego dobrego (zapewne...) samopoczucia.

Koncepcja zbawienia nie ma nic do rzeczy powiadasz? To może przeczytaj jeszcze raz cytowany przeze mnie post i sprawdź kto jest jego autorem.

Uważasz, że o doskonałości świadczy brak interwencji boskiej w projekt, uzasadniasz swoje stanowisko zestawiając złożoność konstrukcji świata z schematem idealnego silnika. Jednak silnik w trakcie użytkowania może się z różnych przyczyn zepsuć i to niezależnie od starań, jakie ktoś włożył, by uzyskać doskonały pod każdym względem produkt. Czy doskonały silnik może się zepsuć? Wymagać wymiany części składowych? Wspomniałeś o czasie, a ten pokazuje, że wszystko ulega zmianom, rozkładowi, wymaga poprawek i wymiany. Jeżeli zatem bierzesz pod uwagę użytkowanie silnika na co dzień, musisz się liczyć z koniecznością uwzględniania przeglądów i napraw w zależności od intensywności eksploatacji sprzętu. Czy wraz z koniecznością wymiany jakiejś części składowej silnika, której czas zdatności do użytku przeminął sprzęt nie był doskonały zgodnie z Twoimi założeniami, że interwencja wyklucza doskonałość?

Mrs_Hadley, nie widzę związku.

Doskonały silnik nie psuje się, ponieważ przeczyłoby to jego doskonałości. To tak, jakbyśmy mówili o perpetuum mobile, które trzeba by było co jakiś czas doładować.

Zgodnie z moimi założeniami interwencja wyklucza doskonałość, ponieważ świadczy o jej braku. Byt doskonały nie wymaga interwencji. Jednakże biorę pod uwagę fakt, że z boskiej perspektywy może to wyglądać inaczej.

Tak więc nic nie rozumiesz, lub rozumiałeś jak rozumieć nie należy.
Tym samym praktykowałeś "to" nie tak jak należało.

Czyli zero odpowiedzialności, bo jeśli adept wydaje dobre owoce, jest to zasługą Mistrza, a jeśli złe, jest to winą adepta.

A przecież Mistrz był człowiekiem. Człowiekowi zdarza się pomylić, nieprawdaż? A w ogóle to sprawa rozbijała się o honor, pojęcie w czasach okołojezusowych, w Jego niewolniczej cywilizacji jeszcze nieznane. Otóż praktykowane honoru wymaga pielęgnowania sprytu i siły. Słabość natomiast faktycznie przystoi niewolnikom, którymi każdy orze, bo może; "Niewolnik" zaś sobie ten fakt przykry otłumacza i uzasadnia samodzielnie, bo w końcu zwierzęciem nie jest i głowę od czegoś ma.

W takim razie mój osąd był poprawny.



Mistrz był wysłannikiem "pełnym mocy", mylić może się adept, który otrzymał zaledwie jej zadatek.
Adept w słabości- pod bacznym okiem Mistrza- doskonali ją w sobie, powodując tym samym jej wzrost.



Każdy orze nie dlatego że może, lecz z tejże racji iż niewolnik tak chce, a chce bo "jest na służbie mocy".

Nie wchodząc w detale, przez osiem lat miałem prorokować, który mnie znieważył. Taki krzyż.


Mistrz był wysłannikiem uniżonym do pełni człowieczeństwa, a w tej zawiera się również omylność. To, że Stworzenie chciało się Jego słuchać, to już była sprawa Stworzenia, że rozpoznawało w nim (niekiedy) także Króla, zamiast jednego z rozlicznych doczesnych królewiątek. To był dramat stricte polityczny; żadnej "mocy" w nim nie było.


Adept w słabości niczego nie doskonali, tylko liczy na wysluzenie łaski u Króla. Owszem, może w Oriencie jest tak, jak piszesz, bo tam płynie qi, *) a władza sług Jahwego niekoniecznie sięga.


No więc właśnie – niewolnik sobie otłumaczy.

_______________________
* A w każdym razie ludzie w to wierzą i to wystarcza.

Niestety, nie: 6 On to, istniejąc w postaci Bożej,
nie skorzystał ze sposobności,
aby na równi być z Bogiem,
7 lecz ogołocił samego siebie,
przyjąwszy postać sługi,
stając się podobnym do ludzi.
A w zewnętrznej postaci uznany za człowieka,
8 uniżył samego siebie,
stając się posłusznym aż do śmierci –
i to śmierci krzyżowej.(Flp 2,6-8)

Tak to może się przedstawiać tylko z pozoru. W rzeczywistości obrona honoru jest oznaką słabości.

@Małgosiaa
Nie rozumiem. Bóg był Bogiem, tylko ludziom się zdawało? To nie jest monofizytyzm aby?

Also, przytoczony urywek nie dotyka orzeczenia, że w ludzkiej naturze zawiera się omylność, co w połączeniu daje mieszaninę piorunującą: otóż Bóg jest zdolny do rozmyślnego kłamstwa, żeby wprowadzić człowieka w błąd.

A jaka jest nauka katolicka w tej materii?

On to dla nas grzechem* uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą.(2Kor 5,21)
Skoro nie znał grzechu, w sensie był bez grzechu, nie mógł rozmyślnie kłamać.

No to popatrzmy. W naturze człowieka leży omylność, natura Jezusa była podwójna, boża i ludzka, rozmyślnie kłamać o swojej omylności nie potrafił. To znaczy, że kiedy natura ludzka wiodła Go do omyłki, natura boża nie rodziła w Nim sprzeciwu.

Dalej mieszanina piorunująca: otóż bywa, że Bóg się myli.

Ale kombinujesz!!!! Jak koń pod górę

Sugerujesz tu, że natura ludzka miała przewagę nad boską.
To może znaczyć, że gdy natura ludzka wiodła Go do omyłki, natura boska prostowała ewentualną omyłkę.
Zaznaczam, że są to cysto ludzkie dywagacje, nie mające nic wspólnego z prawdą. Skoro był bez grzechu, a kłamstwo jest grzechem.

Nie, tego akurat sugeruję. Sugeruję, że żadna z natur nie miała przewagi, ale że były jakimś trafem w pełni ze sobą zgodne. Dlaczego więc Bóg się myli? Ponieważ nie ma ludzi nieomylnych. Wcielając się w nieomylnego, byłby skłamał o swoim człowieczeństwie.

Also, właśnie Ci wyszło, że dla Boga mimowolna omyłka ma wagę rozmyślnego kłamstwa. Owszem, to tłumaczy to przeklęte drzewo figowe. Ale taki Bóg nie jest Królem – to jest Tyran, Despota.