?

Odpowiedziałem na fragment, w którym literalnie pisałeś właśnie o następstwie istnienia.

Pisałem o następstwie w sensie ontycznych konsekwencji istnienia.
Na przykład: jeśli coś istnieje zawiera w sobie też prawdę.
Na przykład: jeśli coś istnieje zawiera w sobie też dobro.
Następstwem istnienia jest też w dalszej konsekwencji bycie jakimś.

Nie pisałem o pośmiertnych skutkach dobrego czy złego życia: o niebie czy piekle!

Od strony czysto ludzkiej, to faktycznie bycie złym można uznać za ułomność, która często może takiemu człowiekowi przeszkadzać.
Ale z Bogiem jest przecież inaczej, w końcu jemu zło nie zaszkodzi.
No i tak odnosząc to wszystko do Boga chrześcijańskiego, to jakim sposobem nie mając w sobie odrobiny zła, stworzył świat w którym miliony ludzi rocznie umierają z głodu?



Już tutaj było trochę gadania o tym, że Bóg stworzył kamień którego nie jest w stanie podnieść, a później jednak go podniósł
Więc z Bogiem i jego logiką może być różnie.



Była tu kiedyś dyskusja nad tym czy Bóg podlega logice.
I z tego co pamiętam, to chyba jednak podlega.


Skąd pomysł że skoro Bóg istnieje, to od razu musi być czymś dobrym?
Kto ustalił że pochodną istnienia jest dobro?

Nie chce mi się po raz kolejny odpowiadać na pytanie, w którym zawarte jest tylko jedno rozumienie dobra, inne niż to, o którym piszę.
Może najpierw zdefiniuj, co rozumiesz przez "dobro"?

Ja też. Pisałem o samej konsekwencji istnienia istoty potępionej: takie istnienie nie zawiera żadnego dobra.

Mam do ciebie takie samo pytanie jak do Robka: jak definiujesz "dobro"?

Może być po sokratejsku - to, co pożyteczne.

Natomiast argumentacja użyta przez @neekt w pierwszym wpisie opiera się na dwóch pojęciach dobra.

• Wychodzi z pojęcia "dobra" , jakie obecne jest w realistycznej koncepcji dobra św. Tomasza:
  
  Cytuj:

  Każda rzecz zwie się dobrą z racji formy, którą zawiera, przez wszczepione w siebie podobieństwo do Dobra najwyższego, a następnie przez dobroć pierwszą jako przez wzór i przyczynę sprawczą wszelkiej dobroci stworzonej [...]. Tak więc twierdzimy (zgodnie z powszechną opinią), ze wszystko jest dobre dobrocią stworzoną jako formą zawartą w rzeczy, dobrocią zaś nie stworzoną jest forma wzorcza
  
  (De bono, w: De veritate, q. 21, a4 resp)
  Wg Tomasza każdy byt, jako istniejący jest według tej filozofii dobrem w podwójnym znaczeniu: przez fakt że istnieje, oraz przez to, że jest nośnikiem woli Stwórcy, która została zapisana w bytach pod postacią celu.
  
• Przechodzi bezzasadnie do koncepcji dobra jako oceny moralnej

Oznacza to i tego chciałem dowieść, że argumentacja @neekta z pierwszego wpisu jest pomieszaniem pojęć i koncepcji, a więc dowodzenie w ten sposób, że Bóg może być zły, jest obarczone błędem wypaczonej argumentacji.
Dodatkowo zgadzam się z tezą @neekta, że wartość poznawcza przypisywania absolutowi jakichkolwiek elementów z filozofii moralnej jest zerowa.
O Bogu można mówić, że jest zły czy dobry moralnie czy utylitarne tylko poprzez analogię.

A co to jest? Bo nie chce mi się szukać, skoro wiesz.

No i nie rozumiem, dlaczego przekładasz prawidłowości fizyki naszego świata na Boga.


Jeśli Bóg nie podlegałby logice, wtedy możliwe byłyby wszelkie sprzeczności, więc w ogóle nie dałoby się o nim rozmawiać.

Mógłby nawet istnieć i nie istnieć jednocześnie.

Poza tym logika i matematyka są tworzone tylko w pewnym stopniu. Nie całkowicie. Np. przy standardowo dobieranych przez nas aksjomatach 2+2=4 i nie może być inaczej.


Nie odnoszę się do prawidłowości świata, tylko do wynikania logicznego.



Aby ludzie mogli być wolni i sami decydować.

W takim razie wystarczy uznać że Bóg nie jest pożyteczny, i wtedy już jest Bogiem złym.
A ja sam mogę uznać że istnienie Boga jest czymś niepotrzebnym, w końcu kto mi tego zabroni.



Trzeba było od razu mi powiedzieć, że wszystko co istnieje jest dobre, wtedy bym nie zaczynał gadania w tym temacie, bo niby po co?
W końcu skoro Bóg istnieje to musi być dobry

Znaczy, dyslokacje i tak najlepiej widać na obrazku, a obrazki są w góglu. : PPP

Generalnie chodzi o to, że jeśli struktura kryształu jest idealnie doskonała, to jeśli gdzieś pod naciskiem pęknie jedno wiązanie, sąsiednie wiązania zostaną obciążone dodatkową siłą i cały kryształ się rozleci równo wzdłuż linii siatki krystalicznej, bo rosnące pęknięcia-rozdarcia nie będą miały się na czym zatrzymać. Dyslokacja, to znaczy "błąd" w doskonałej strukturze, takie zwichrowanie siatki, blokuje rozrost pęknięcia, jeśli ono na dyslokację natrafi.

Mam filozofię, że wszystko, co istnieje, trzyma się na takich właśnie "brudach". : )

To ciekawa filozofia Można jednak zauważyć, że np. im prostszy atom, tym bardziej wytrzymały. Metale też są bardziej trwałe niż inne substancje składające się z różnorodnych pierwiastków, jak choćby cegły, czy drewno. Pomimo większych nieregularności, które w tych drugich występują.

Wygląda na to, że ani skrajna doskonałość, ani skrajna niedoskonałość nie stanowią najmocniejszego tworzywa. Aczkolwiek to też nie jest jakaś bezwzględna prawda.

Czy jednak w jakiś sposób nie łączy się to z Twoją tezą?

No widzisz – a ja odnoszę się do ewentualnej Istoty Wyższej, niekoniecznie Istoty Najwyższej powiadającej wszystkie wydumane przymioty z przedrostkiem "naj". Ów Istota wyższa może owszem być wszechwiedząca, ale nie wszechmogąca.



Zatem rezygnuje zupełnie z terminu Absolut w kontekście Błażeja i przechodzę wyłącznie na Istotę Wyższą (nie "Najwyższą"). Zadowolony?

P.S. Oczywiście że wiem, że to tylko moja słowna zabawa. Dumanie o Absolucie, Istocie Wyższej i innych dziwnych sprawach pozostają, moim zdaniem, wyłącznie w kontekście słownych zabaw i intelektualnych akrobacji.
Wszak jedyne co nas ogranicza to wyobraźnia.



Co z tego, że nie dałoby się o nim rozmawiać? Jakkolwiek zmienia to jego ewentualną możliwość istnienia?

To w tej sytuacji, temat nie odnosi się do Boga.
Bo co to za Bóg który mógłby mieć nad sobą jeszcze jakieś inne Istoty, silniejsze od niego?



Jeśli Bóg nie podlega prawom logiki, to wtedy żaden człowiek tego Boga sowim rozumem nie ogarnie.
Ale w sumie jest wiele rzeczy których ludzie nie są w stanie ogarnąć, więc Bóg może być jedną z nich.

To zależy już od tego jak ludzie sobie "zdefiniują" abstrakcyjny termin bóg.



A skąd Ci przyszło do głowy, że Boga można "ogarnąć rozumem" (cokolwiek to znaczy)?
Poza tym, co z tego, że nie będzie można go tym rozumem ogarnąć?