gaazkamm
"Być na świeczniku";"być w centrum uwagi" to nie są homonimy

Co z tego, skoro mechanizm jest ten sam.

W obu wypadkach mamy identyczny problem niejednoznaczności języka naturalnego. Czy jeden przykład objawiania się tej niejednoznaczności nazwiemy homonimem a inny nie to nie ma znaczenia.

Ma znaczenie tylko to, że owa niejednoznaczność nie implikuje kłamstwa u każdego, w wypowiedzi kogo ta niejednoznaczność się objawia.

Każdy, kto zrozumiał inne znaczenie niż to, co dana osoba miała do powiedzenia, myli się.
Każdy, kto myli się z czyjegoś powodu, został przez tę osobę (w takim przypadku, nieintencjonalnie) wprowadzony w błąd. Wprowadzenie innych w błąd to kłamstwo. Kłamanie w intencji wprowadzenia w błąd to oszustwo.

Niejednoznaczność implikuje kłamstwo, ale nie implikuje kłamstwa z intencją oszustwa. Po prostu świadczy, że osoba popełniająca niejednoznaczność nie potrafi wypowiedzieć się tak, by prawidłowo została zrozumiana.
Nie sposób ocenić, czy niejednoznaczność wypowiedzi jest intencjonalna, czy spowodowana została brakiem umiejętności wypowiedzenia się bez możliwości błędnej interpretacji.

Wedle twojej definicji.

Aha, czyli jeśli student spieszy się na egzamin, więc jest w garniturze, a przechodzień na ulicy go zobaczy i pomyśli: "pewnie biznesmen, skoro chodzi w garniturze", to wtedy ów przechodzień został wprowadzony w błąd ubiorem i w zw z tym student jest kłamcą?

W każdym razie tak, jeśli Kalart się upiera, by nazywać jabłka pomarańczami, to Biblia rzeczywiście kłamie. Tak samo jakby Kalart zaczął twierdzić, że od tej pory słowo "Arab" oznacza Izraelitę, to myśl Kalartowej nomenklatury Jezus byłby Arabem. Nie znaczy to, że byłby Arabem w myśl zwyczajnej, powszechnie przyjętej nomenklatury.

W każdym razie gdy Kościół potępia kłamstwo, to posługuje się inną niż Kalartową definicją kłamstwa:

KKK 2482 http://www.katechizm.opoka.org.pl/kkkIII-2-2.htm

Tym samym Kalart, forsując własną definicję kłamstwa, sprzeczną z powszechnie przyjętą i sprzeczną z tą, którą posługuje się Kościół, sam wprowadza dodatkowe niejednoznaczności i mota sprawę.



Czasem jednak prawdopodobieństwo jest bardzo bliskie pewności. Inaczej procesy sądowe o oszustwo powinny zawsze zakańczać się uniewinnnieniem w myśl zasady in dubio pro reo.

Albo czyjś problem z interpretacją.

To byłoby coś takiego, jak niezdolność rozumienia żartów. Nie ma sensu winić żartujących.

Oczywiście nazwanie biblijnych opisów powstania świata kłamstwem jest błędem, bo odzwierciedlają te opisy wiedzę o świecie jaką mieli Izraelici kilka tysięcy lat temu. Oni wierzyli, że świat tak własnie został stworzony.
Takie opowieści to po prostu mitologia .
Problem jest tylko , że spora część ludzkości uważa tę mitologię za "Słowo Boże".
A wykorzystuje to pewna organizacja sprzedając tym naiwnym obietnicę życia wiecznego, bogacąc się nieprzyzwoicie na ludzkiej naiwności.

@Biniu, pozwolę sobie zacytować:

@gaazkamm
Dokładnie. Kłamstwo traktuję jako synonim pojęcia "wprowadzić w błąd", zaś oszustwo "wprowadzić kogoś w błąd dokładnie z taką intencją". Bardzo łatwo wprowadzić kogoś w błąd swoim wyglądem, zachowaniem. Nawet śpiesząc się na egzamin. Zaczynasz rozumieć, że można na wiele sposobów wprowadzać w błąd, często nieświadomie.
Ta definicja nie jest sprzeczna z powszechnie przyjętą. Jest to logiczna definicja, która uwzględnia to, że nie można nigdy, z całkowitą pewnością wiedzieć jakie kto ma intencje.
Ja mogę wiedzieć, jakie JA mam intencje. Ale ocenienie intencji innych...

@Soul33 Oba w zasadzie.
Niezrozumienie żartu to żaden problem. Niezrozumienie Biblii, to palenie heretyków na stosach. Istotna różnica. Z powodu niezrozumienia Biblii ginęło... setki tysięcy ludzi? Powiedziałbym, że autorzy mogliby postarać się napisać ją na tyle prosto, by nikt nie został wprowadzony w błąd.
Nie tylko opis stworzenia świata. W całej Biblii jest wiele kwestii, które łatwo mogą zmylić nieobeznanego. Biblia to księga, którą by zrozumieć trzeba być wybitnym specjalistą, który zręcznie lawiruje wśród różnych sprzeczności, niejasności, kłamstw i innych utrudnień, które w praktyce uniemożliwiają pojęcie Biblii normalnemu człowiekowi.
Gdyby interpretacja Biblii była łatwa, czy powstawałoby tyle odłamów chrześcijaństwa?
Naprawdę. W przypadku świętych ksiąg trzeba dopisek "To metafora". Bo inaczej dzieją się straszne rzeczy, gdy wierzący biorą wszystko dosłownie.

Przecież to jest oczywiste. Chociaż w wielu wypadkach to osoba, która się myli, sama się wprowadziła w błąd.

Nieprawda, tak jak ci wykazano, jest ona sprzeczna zarówno z definicją słownikową, jak i katechizmową.

Dlatego interpretacja Biblii pozostaje w gestii wzmiankowanych przez Cb specjalistów, posiadających nadprzyrodzoną łaskę, zwanych dalej Urzędem Nauczycielskim Kościoła. Ale polemika z tym to już nie ze mną, tylko z Markiem Piotrowskim.

Już parokrotnie spotkałem się z argumentem mądrych teologów i księży (w odróżnieniu od "mędrków", także księży, którzy prezentują prymitywne poglądy i się ich uparcie trzymają), że metaforyczność opowieści biblijnych była oczywista dla ludzi starożytnego Wschodu.

Co prowadziłoby do wymogu dokładnego definiowania wszystkiego.
Zgadza się?

Czy dla Boga może być cokolwiek niemożliwe?
On sam jest Światłością i Życiem, którym obdarza swoje stworzenia, więc nie widzę żadnego problemu.
Napisano że kiedyś nie będziemy potrzebować słońca, bądź lampy w ciemności, On sam dla nas tym będzie.

Patrząc na to co pisze Kalart, to jest albo... kimś niezbyt mądrym, albo prowokatorem (stawiam na to drugie).
Czy naprawdę tak prymitywna zaczepka jest warta 3 stron dyskusji?

Mówi to ktoś, kto twierdzi że sprzeczność nie jest sprzecznością, bo Biblia nie może zawierać błędów... nawet gdy błędy są oczywiste.
Powstrzymaj się od zaczepek personalnych, bo nie widać byłbyś był mądrzejszy.
@gaazkamm
Metaforyczność opowieści biblijnych była oczywista dla ludzi starożytnego Wschodu.. Czy równie oczywiste było to, że Bóg jest metaforą?

Hm... Jak ma być metaforą ktoś, kto istnieje?

Jak pierwszy rozdział Ksiegi Rodzaju miałby być metaforą, jak wszystko wydarzyło się naprawdę tak, jak zostało to opisane?
Nie widzę powodu, by metaforyczna opowieść nie miałaby mieć metaforycznych uczestników.