Cześć,
Mam pytanie odnośnie fragmentu z książki Petere Kreefta:
"Nie wiadomo jednak, jak Bóg „widzi”, „słyszy”, „czuje”, „smakuje” i „wącha”. Jest tu analogia, ale jaka? Przynajmniej taka — zna On to, co partykularne, nie tylko to, co uniwersalne — ten kamień, tę osobę, nie tylko gatunki177. My znamy uniwersalia dzięki umysłowi, a rzeczy poszczególne przez zmysły. To, co w nas jest rozdzielone, w Bogu jest połączone. Bóg zna rzeczy poszczególne tym samym sposobem, jakim zna uniwersalia. Może samo rozróżnienie na sprawy uniwersalne i partykularne ma sens tylko na poziomie ludzkim. Wydaje się, że to miał na myśli Duns Scotus, kiedy powiedział, że istotne treści (jak człowieczeństwo, czerwień, podwójność, sprawiedliwość) istnieją same w sobie i w Bożym poznaniu nie są ani uniwersalne, ani partykularne178. Dla nas uniwersalia to abstrakcje, a poszczególne rzeczy to konkrety, ale dla Boga może są „konkretnymi uniwersaliami"".
Pytanie moje jest takie - czy jeśli będziemy w tę boską rzeczywistość w przyszłym życiu, to będziemy poznawać jak na ludzki sposób przystało, czy tak jak Bóg - czuje kilka rzeczy naraz i poznaje kilka rzeczy naraz etc. - związane ze zmysłami - jw. w tekście. I czy zaniknie ten podział na "uniwersalne" i "partykularne" przy poznaniu w Niebie?
Pozdrawiam

https://opoka.org.pl/biblioteka/B/BS/zn ... bo_03.html
Dołączam linka ze źródłem

Wokalu, to już zależy od religii i nurtu. Są takie, w którym po śmierci postrzeganie ograniczone jest do ziemskiego ciała. Przykładem jest islam, gdzie po śmierdzi w niebie czekają w niebie stosunkowo ziemskie rozrywki jak słodkie owoce i przyjemny chłód.

Inne, jak niektóre szkoły hinduizmu zakładają zlanie się z boską świadomością ("jak mleko do mleka"), co sprawia, że staniemy się w praktyce Bogiem i będziemy postrzegać świat tak jak On.

Jest jeszcze inna możliwość, czyli poszerzenie możliwości naszych zmysłów ale na ograniczoną skalę. Przykładem może być krysznaickie niebo lub widzący ukryte rzeczy przodkowie religii animistycznych.

Jeśli sposób percepcji, zależy od religii i nurtu, to zależy od obrazu Boga. Jeśli od obrazu Boga, to zależy tez od nas, bo sami taki obraz tworzymy, wybieramy, lub akceptujemy, ten zaproponowany przez innych. Osobiście skłaniam się do obrazu Boga jako absolutnego dobra. Czego może chcieć dobro absolutne? Tylko jeszcze więcej dobra. No ale już jest dobro absolutne, nieskończone, więc niby jak "wytworzyć" go jeszcze więcej. To może tylko ktoś, kto nie jest absolutnym dobrem, ale ma dobrą wolę, taka potrzebę, pragnienie, czy coś takiego. W ten sposób, idąc na skróty , być jak Bóg, to kierować się dobrą wolą, oczywiście tu i teraz. Rozważaniom jak to będzie w "następnym życiu", lepiej dać spokój jako zajęciom odciągającym od tu i teraz, czyli przestrzeni w której, jako ludzie, mamy się realizować.

Odczuwanie tej potrzeby, tego pragnienia, czy tej tęsknoty skierowanych na absolutne, pierwotne dobro, światło (prawdę) i miłość uważam za coś niezwykle ważnego, czego wręcz nie wolno w sobie tłumić, nawet jeśli są bolesne, bo są według mnie wyrazem przyciągania nas przez Boga do siebie, przyciągania, które wprawia nas w uzdrawiający i uświęcający ruch .. Dobrowolnie ulegając im i poruszając się w ten sposób w Jego stronę stajemy się coraz bardziej otwarci i chłonni na Jego łaski i przez to - do Niego podobni.