Dla mnie zdanie "mogą się nawrócić" oznacza, że istnieje możliwość, że się nawrócą. Zaś "istnieje możliwość, że się nawrócą" oznacza "nie można wykluczyć sytuacji, że się nawrócą". Tymczasem prawda wiary taką sytuację wyklucza.

Jeśli piekło jest obiektywnie złe, a wszystkie osoby w piekle mają szansę się nawrócić - oznacza to że piekło będzie miejscem pustym. Nikt nie będzie specjalnie spędzał czasu w obiektywnie złym miejscu.

Porównując piekło do izby tortur, to na pytanie kata "zostajesz czy wychodzisz" to (prawie) nikt nie zostanie i nie będzie dawał się torturować.
Oczywiście przykład nieidealny bo istnieją masochiści, więc sprawianie i otrzymywanie bólu nie jest obiektywnie złe, tylko subiektywnie. Ale trudno o obiektywne zło w obserwowalnej rzeczywistości, więc biorąc pod uwagę taką poprawkę, porównanie piekła do izby tortur ma sens.

Jeśli zaś piekło nie jest obiektywnie złe... to znaczy że dla niektórych bytów (ludzi/aniołów/cokolwiek) może być subiektywnie dobre, jak choćby izba tortur dla masochisty. Masochista takich "przyjemności" w Niebie by nie zaznał, więc dla masochisty niebo byłoby miejscem subiektywnie złym.

Ad. Akruk Może następująca analogia przybliży to, co mam na myśli. Przerobię trochę twoje rozumowanie: "mogę umyślnie zalać łazienkę" dla mnie oznacza, że istnieje możliwość, że ją zaleję. Zaś "istnieje możliwość, że umyślnie zaleję łazienkę" oznacza "nie można wykluczyć sytuacji, że zaleję umyślnie łazienkę". Tymczasem prawda na temat mojego zachowania taką sytuację wyklucza.
Otóż prawdą jest, że "mogę umyślnie zalać łazienkę". Pradą jest, że "istnieje możliwość, że ją zaleję", ale mimo to można wykluczyć sytuację, że naprawdę to zrobię. Jestem wolny, mam możliwość, ale z niej nie skorzystam. Podobnie przecież sytuacja ma się z aniołami w niebie. Istnieje przecież możliwość, że dołączą do diabła, ale takową sytuację można z całą oczywistością wykluczyć

Albo tak przedstawimy sytuację, abo trzeba uznać, że osoby zbawione lub potępione zostają w swojej wolności ograniczone, co nie wydaje się zbytnio sensowne.

Prawda wiary twierdzi, że osoby w piekle nigdy się nie nawrócą. Czyli do piekła trafią wyłącznie ci, w których nie ma ani odrobiny dobra - natura jest skażona tak doszczętnie (z ich wyboru), że sami nie chcą zostać zbawieni, nawet gdyby zaoferować im dosłownie wszystko, co mogłoby być pomocne (np. dowód na istnienie Boga).
Tyle, że to wymaga przedefiniowania dobra i zła, rezygnując z obiektywnych konstrukcji (w rodzaju Bóg = Dobro, brak Boga = zło), gdyż nikt nie wybierałby obiektywnego zła. Co pewnie również jest sprzeczne z dogmatem.
Nawet wtedy, do piekła trafi może kilkunastu ludzi z każdego pokolenia. Nie sądzę, by więcej. Osoby doszczętnie złe, niezdolne do zmiany na lepsze w żadnych warunkach to prawdziwa rzadkość. Mowa o zbrodniarzach, którzy nieustannie marzą tylko o grzechu, nie przejawiając cienia empatii czy dobrych uczuć.

Tymczasem co twierdzą dogmaty? Nie można odrzucić Kościoła. Jedyną szansą na odpuszczenie grzechów jest szczera wiara, bo jakakolwiek inna motywacja (np. spowiedź z lęku przed piekłem) nie oznacza odpuszczenia ciężkich grzechów, ale stanowi tylko etap. Jeśli nie ukończysz całości (nie uwierzysz) - lądujesz na dole. Co by oznaczało, że przy tak surowych kryteriach dopuszczenia do zbawienia, zdecydowana większość ludzi trafi bezpośrednio do piekła - mimo że nie są tak zdeprawowani, że niezdolni do dobra. Ale śmierć = koniec czasu, więc jeśli się nie zdąży...
Z całą stanowczością twierdzę - jeśli nauka KK jest prawdą, to ludzie mając więcej czasu (choćby setki lat) doszliby do tej prawdy, gdy przedwczesna śmierć to uniemożliwia. Dlatego też nie każdy, kto umarł odrzucając Kościół jest grzesznikiem, który z własnej woli spędziłby wieczność w piekle.

Pozwolę sobie dać przykład siebie. Nie jestem wierzącym. Jak dostanę ataku serca i umrę w tej chwili - według KK czeka mnie piekło. Czy jestem grzesznikiem nie do poprawy?...
To jeden z powodów niewiary (w naukę Kościoła). Miliardy ludzi umiera (w dziejach świata), nie będąc do końca złymi ludźmi, ale nie spełniając warunków Kościoła do zbawienia, co oznacza że trafili do piekła.

Człowiek póki żyje ma wystarczająco dużo czasu by się nawrócić. Potem stan się ustala: albo Niebo albo piekło.

A po co się nawracać? Czy wszechmogący Bóg nie mógłby zbawić wszystkich bez jakiegoś testu? Chętnie oddał bym swoją wolną wolę(która jest nic nie warta) za to żeby nie musieć się męczyć na tym parszywym świecie. Myślę że każdy normalny człowiek również by się wymienił. Lepiej być niewolnikiem w Raju niż Królem na Ziemi. Tak uważam i uważałem

Nie wiesz co każdy z tych ludzi ma w głowie w chwili śmierci. Gdyby tak było jak mówisz to kościół katolicki mógłby stwierdzić, że ktoś jest potępiony. Kościół nigdy nie stwierdził o potępieniu jakiejkolwiek osoby. Nie potrafi stwierdzić potępienia w przypadku takich zbrodniarzy jak np Stalin czy Hitler a nawet ten który wydał Jezusa - Judasz. Jest taka teoria, że każdy człowiek przed śmiercią ma taką chwilę świadomości, w której dokonuje "wyboru" i ten "wybór" determinuje gdzie trafi on po śmierci. Nazwałbym to efektem "dobrego" łotra.

Czy Judasz miał inne wyjście? Jak wypełniło by się Słowo?

Moim zdaniem nie musiał. W końcu każdy człowiek ma wolną wolę.

No a co z odkupieniem, Judasz nie wydał, Jezusa nie złapali, nie umiera na krzyżu...

Jeśli nie Judasz, znalazłby się ktoś inny, kto by zdradził.

Czy myślisz, że gdyby Judasz nie uległ pokusie, Bóg zwiódłby kogoś innego na pokuszenie, by się wypełniło?

Rozpatruję to bardziej w sytuacji polityczno-społecznej. Sytuacja była tak napięta, a osoba Jezusa była tak kontrowersyjna, że znalazłby się ktoś inny.

Postępowanie Jezusa prowokowało. Sam mówił o ukrzyżowaniu, o zmartwychwstaniu. Cały czas się kłócił z faryzeuszami, saduceuszami, uczonymi w Piśmie. To nie mogło skończyć się dla Niego dobrze...

Nie uciekaj w politykę, polityka to jedno wielkie kłamstwo, a tego chyba nie popieramy. Rozważmy to w kontekście wiary. Czy Bóg zwiódłby kogoś innego na pokuszanie?

I znowu gdybasz.
Jezus wiedział co ma go spotkać. Dobierając sobie uczniów wiedział jakie który ma serce i czego może się po nim spodziewać.
Wiedząc jaki jest Judasz wziął go ze sobą, bo był przekonany, że ze swoimi skłonnościami da się skusić diabłu i go wyda.
Nie ma gdyby. Jest to co się wydarzyło.