Dla mnie zabawni są chrześcijanie, którzy patrzą z góry na ateistów, biorąc pod uwagę że ich Bóg sam zwątpił w swoje istnienie pod koniec życia.

Zabawne

W sumie zwątpienie we własne istnienie to takie w stylu zen, więc może to oznaka oświecenia duchowego właśnie?

Ciekawa perspektywa. Ja raczej rozumiem to tak że Bóg MUSIAŁ stać się ateistą chociaż na chwilę, aby w pełni stać się człowiekiem. Inaczej jego poświęcenie nie byłoby żadnym poświęceniem(bo czy męka na krzyżu naprawdę byłaby taka straszna, jakby wiedział że za trzy dni wstanie i krótko po tym wróci do panowania nad całym stworzeniem?)
Bez zrozumienia zwątpienia w samego siebie nie pojąłby co to znaczy być człowiekiem i byłby tak niepojęty i tak nieludzki jak potwory z mitologii Lovecraft'a, albo tak jak opisuje siebie w księdze Hioba ; )

Jestem nie widzę nic zdrożnego w powyższym stwierdzeniu, które napisałem. To była raczej riposta, na zastanowienie, niż na urażenie kogoś

To samo też można powiedzieć o stwierdzeniu - Ateiści są zabawni Ciekawe, że wcześniej nie zauważyłeś tego do ateistów, a do katolików, tak Ale to mnie wcale nie dziwi

Zauważyłem ale przymknąłem na to oko.

Jakie to katolickie Czyż faryzeusze tak nie postępowali? Na krzywdę innych "przymykali oko", a na swoją podnosili wrzask

To tylko życzliwa sugestia.

Też mam wrażenie, że ateiści częściej mają do siebie dystans niż katolicy i częściej nie utożsamiają się ze swoimi poglądami.