viona - właśnie zaprezentowałaś, jak można ŹLE zrozumieć to, co napisałem!
Nie pisałem o sobie... o adwentystach... ale o nowonarodzonych/narodzonych z Boga osobach: Jego dzieciach [możesz też być w tym gronie, albo już jesteś! bo w gronie Bożych stworzeń na pewno jesteś].

Czy to znaczy, ze nie uwazasz sie za "osobe narodzona z Boga", " Jego dziecko"?
PS
Po raz pierwszy spotykam sie z okresleniem "osoba narodzona z Boga"

Uważam się za Boże dziecko, narodzone z Boga, bo zrobiłem to:

J 1,11-13 PAU
(11) Przyszło [Słowo] do swojej własności, lecz swoi Go nie przyjęli.
(12) Tych zaś, którzy Je przyjęli obdarzyło mocą, aby się stali dziećmi Bożymi. To są ci, którzy wierzą w Jego imię,
(13) którzy narodzili się nie z krwi ani z pragnienia ciała, ani z woli mężczyzny, lecz z Boga.

A co tu dziwnego? - użyłem słowa chyba dozwolonego...

Znalazłem to nagranie: CO TO ZNACZY, ...że jesteśmy dziećmi Bożymi
https://youtu.be/f2tVvWCwUFM

Czy to, że ktoś się uważa za kogoś jest równoznaczne z tym, że ten ktoś jest tym, za kogo się uważa?

Czy opinia własna o sobie jest wystarczającym kryterium do stwierdzenia faktu?

Nie jest, dlatego najlepiej, by ktoś postronny to ocenił; możesz spróbować [ale viona zapytała, to napisałem, jak myślę o sobie].

Niby kto mialby oceniac czy jestem lub nie jestem dzieckiem bozym? I w jakim celu?

Idacy, w przypadku dzieci bozych zadne opininie i oceny wlasne oraz cudze nie maja zastosowania, bo tu chodzi o swiadomosc wlasnej tozsamosci duchowej, ktora wymyka sie spod kontroli ludzi.

Potwierdzeniem tego, co pisze, sa zapisy w Biblii, w pismach przypisanych Pawlowi.

Uważam, że tylko Bóg ma prawo do takiej oceny. I tylko Boża ocena jest obiektywna. I ostateczna.
Nie oceniam człowieka. Ale doceniam starania.

A co to jest tożsamość duchowa, to nie mam pojęcia.

Osoba to ktos, kto istnieje fizycznie na podstawie aktu urodzenia i przestaje istniec na podstawie aktu zgonu.
Dzieciom bozym takich aktow sie nie wystawia, bo one rodza sie w duchu i nie umieraja, a wiec nie sa "osobami".

W odniesieniu do dziecka bozego mamy w Biblii okreslenie "czlowiek duchowy" i w sensie przeciwienstwa "czlowiek zmyslowy".

W tej sytuacji duch czlowieka i duch Boga wspolnie o tym decyduja.

14 Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. 15 Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!» 16 Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi5.
Rz 8:14-16



Tozsamosc duchowa zachodzi wtedy, gdy czlowiek uswiadamia sobie, ze istnieje rowniez w duchu, identyfukujac sie jednoczesnie z duchowa natura Ojca (czyli rodzi sie na nowo w duchu jako dziecko boze)

Jerzy-67, podkreslone przez ciebie slowa "ktorzy wierza w Jego imie" nie pasuja do kontekstu tego, co cytujesz. Niby o jakie "imie" tu chodzi?...Jezus?

Zobacz sam, jak czysty staje sie kontekst, gdy ten maly fragment wyjmiemy z niego.

(11) Przyszło [Słowo] do swojej własności, lecz swoi Go nie przyjęli.
(12) Tych zaś, którzy Je przyjęli obdarzyło mocą, aby się stali dziećmi Bożymi. To są ci,
(13) którzy narodzili się nie z krwi ani z pragnienia ciała, ani z woli mężczyzny, lecz z Boga.


Smiem przypuszczac, ze oryginalny tekst zostal "urozmaicony" przez redaktora.

"Slowo" to bezimienny Chrystus, duch, ktory napelnil ludzkie, fizyczne "naczynie", oznaczone imieniem "Jezus"

Czlowiek Jezus nie stal sie nigdy "Slowem" i jego imie nie ma tego znaczenia, ktore sugeruje podejrzany tekst. To raczej "Slowo" stalo sie cialem, ale nadawanie "Slowu" ludzkiego imienia to -moim zdaniem- wielkie duchowe naduzycie.

Odnoszac to do "tego co zrobiles", aby stac sie dzieckiem bozym, wyglada na to, ze uwierzyles w podkreslone przez ciebie (mozliwe) klamstwo.

Viona
W jakie imię Ty wierzysz?

NNajpierw wyjaśnienie. Przeczytałem wczoraj post viony. Uznałem za kompletną bzdurę i pomieszanie jakichś pojęć. Zaprzeczanie czemuś, ale nie wiadomo czemu. I doszedłem do wniosku, że nie da się zając stanowiska wobec tak dziwnie wyrażonego zdania.
Ale dziś widząc reakcje Jordana i Wybawionej przeczytałem post jeszcze raz. Jest wyjątkowo dziwny. Ale zaczynam podejrzewać, że jednak skrywa jakiś sens. Choć widać, że:

Widać tu brak rozumienia słowa "słowo". Bo SŁOWO to nie człowiek. Ani konkretny, ani anonimowy. Bo Słowo to Wola Boga. To Jego myśl, która się staje faktem dokonanym. Albo materią. Ożywioną lub nieożywioną. Słowo nigdy nie jest bezimienne. Bo jest.
Słowo Ojca może przejawiać się w Osobie Syna jest w pełni uzasadnione. Bo Syn pochodzi od Ojca.
Słusznie też stwierdza viona, że człowiek może być wypełniony Chrystusem. Tak, jak może być napełniony Duchem świętym.
Dobre jest też porównanie człowieka do pustego naczynia, które Bóg może wypełnić. Jeśli mu na to pozwolimy. Podam inne porównanie. Człowiek doniczka. Wypełnione ziemią. Suchą. Jałową. A niej ziarno zasiane przez Boga. W każdej doniczce=człowieku jest ziarenko. I co z nim? Albo będzie podlewane, nawożone, pielęgnowane... albo zniszczone, albo zostawione w warunkach uniemożliwiający wzrost. Może też być najpierw podlewane, a gdy wykiełkuje zapomniane i zniszczone.
Ta doniczka=człowiek nie jest oznaczona imieniem własnym. Danym na chrzcie. Ale i tu viona ma rację, że jest, raczej moze być, także oznaczona imieniem Jezus. Ale tylko wtedy, gdy się doniczka=człowiek do Niego przyznaje. Wierzy Mu. Naśladuje Go.


Słusznie. Słowo stało się Ciałem. A nie odwrotnie. Ale też warto zwrócić uwagę na to, że nikt nie sugerował procesu odwrotnego. Żadnej anihilacji. Nikt nie głosił redukcji Jezusa. Wprost przeciwnie. Przyszedł z woli Ojca, jak Współistotny. I z własnej woli jednolitej z wolą Ojca.


Tu niestety nadużycie. Wierzenie w objawienie podane w Biblii nie jest kłamstwem, ale wierzeniem Bogu. To co ktoś robi, aby stać się dzieckiem bożym jest wypełnianiem Jego woli. Ale człowiek nie może się nim stać bez decyzji Boga. Ale może się starać, aby się stawać. I to Jerzy wyjaśnił. Bo wiara to ciągłe przybliżanie się do Boga. To stałe starania, aby coraz lepiej rozumieć Jego wole. I Jego objawienie zawarte w Biblii. A takze objawienie, które przekazał za pośrednictwem swoich dzieł. Np. praw przyrody. Czy instynktu samozachowawczego.
To co ktoś robi, aby stawać (podkreślam: stawać, a nie stać) się dzieckiem bożym jest zawsze chwalebne. Sądzę, że także wtedy, gdy się przy tym błądzi.