nie, nie jest

pomyśleć, że prawdziwy Bóg objawił się nie w jakimś imperium jak Asyria czy Babilon, ale małemu pustynnemu plemieniu.

A jesteś w stanie uzasadnić swoje twierdzenie?

Bóg Abrahama objawił się w Indiach by powiedzieć coś innego?

I jakie narzędzia wykorzystujesz w swoich poszukiwaniach?
Thomas Halik podawał, że ewangelia mówi nam, że poprzez człowieczeństwo Jezusa z Nazaretu możemy się uczyć rozumieć nie tylko tajemnicę człowieczeństwa jako człowieczeństwa, ale tajemnicę samego Boga, ponieważ „ciała” od „Słowa” już się nie da oddzielić, zatem szukając tego niematerialnego wymiaru, człowiek przeżywa swoje życie jako dialog, ciągłe nasłuchiwanie i odpowiadanie, przeżywanie życia uważnie i odpowiedzialnie. Duch Św. przenika wszystko, daje człowiekowi natchnienia, by ten był w stanie rozeznać co pochodzi od pragnień ciała, a co od Boga. Nigdy też nie ma 100% pewności, to poruszanie się po obszarach, gdzie pokora wymaga uznania własnych ograniczeń w poznawaniu tajemnicy Boga.

Duch przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego. 11 Kto zaś z ludzi zna to, co ludzkie, jeżeli nie duch, który jest w człowieku? Podobnie i tego, co Boskie, nie zna nikt, tylko Duch Boży. 12 Otóż myśmy nie otrzymali ducha świata, lecz Ducha, który jest z Boga, dla poznania darów Bożych. 13 A głosimy to nie uczonymi słowami ludzkiej mądrości, lecz pouczeni przez Ducha, przedkładając duchowe sprawy tym, którzy są z Ducha*. 14 Człowiek zmysłowy* bowiem nie pojmuje tego, co jest z Bożego Ducha. Głupstwem mu się to wydaje i nie może tego poznać, bo tylko duchem można to rozsądzić. 15 Człowiek zaś duchowy rozsądza wszystko, lecz sam przez nikogo nie jest sądzony*. 16 Któż więc poznał zamysł Pana tak, by Go mógł pouczać?* My właśnie znamy zamysł Chrystusowy. 1 Kor 2,10-16

No, nie tak zupełnie innego. W objawieniu hinduskim jest także mowa o Bogu, zarówno jego aspekcie osobowym (Purusza), jak i bezosobowym (Brahman). Jest mowa o potrzebie praktykowania dobra i odrzucania zła. Są również przykazania podobne do Dekalogu. Jest w hinduizmie głęboka duchowość. I to objawienie było tam jedynym objawieniem Boga przez 1500 lat, zanim do Indii trafili chrześcijańscy misjonarze. Myślisz, że przez ten czas dobry Bóg pozwolił tym ludziom błądzić w ciemnościach?

I wiesz co? Jestem przekonany, że to objawienie hinduskie "działało" i "działa" tak samo na mieszkańców Indii, jak nasze Objawienie "działa" na nas, dając nam doświadczenie Boga.

Dlaczego ograniczasz Boga w działaniu i redukujesz Objawienie?

Bog działa również w innych religiach i mamy tam również do czynienia z doświadczeniem Boga, mistyką, modlitwa, medytacją etc.
W Biblii mamy wiele przykładów działania Boga i wiary ludzi niezwiązanych z judaizmem czy chrześcijaństwem. To co, nie możemy tego nazwać Objawieniem?
Oczywiście dzięki Chrystusowi nasza droga do Boga jest krótsza i bezpośrednia.
W hinduizmie są tez świadectwa przeżyć mistycznych i wizji dotyczących Jezusa.

Niestety obecnie uważa się że całe ludzkie jestestwo zawarte jest w mózgu. A co gorsza twierdzi się że zjawisko świadomości jest związane z pracą mózgu co znaczy że znika po śmierci. Dawniej uważano że dusza jest odpowiedzialna za zjawiska psychiczne i że te są niematerialne

Pławikonik, to NIE jest temat przeznaczony do wylewania swoich żali dotyczących działań moderacji, jeżeli masz jakieś uwagi, proszę je zamieszczać w Uwagach do moderacji.


Z biologicznego punktu widzenia, owszem, rodzimy się i z aktem urodzenia, zmierzamy do śmierci, po której nic już nie ma. To ateizm. Pytanie zasadnicze: czy to "uważanie" jest dla Ciebie na tyle przekonujące, że założenia wiary zostają wartościowane niżej, a to oznacza, że w tym ujęciu duchowość to tylko wytwór mózgu, bo nie ma innego świata, innej rzeczywistości?

Nie mówię że jest. Mówię tylko że fakty są takie że uszkodzenie mózgu może powodować zmianę osobowości itd. A przynajmniej tak twierdzą naukowcy. Dlatego nauka o mózgu jest bardzo szkodliwa

@Kanao to, że możemy poznawać prawa rządzące światem jest łaską, w końcu to Bóg dał ludziom narzędzia, dzięki którym powoli po nitce do kłębka dochodzimy do prawdy poprzez odkrycia naukowe.


Człowiek w wyniku wypadku może stać się osobą niepełnosprawną intelektualnie, może cierpieć na choroby neurodegeneracyjne, dostać udaru, zmagać się z zaburzeniami psychicznymi itp., to wszystko zmienia sposób w jaki postrzega świat. Takie jest życie, jedni mają talenty i możliwości, innym dano mniej, kto odkłada życie i nawrócenie "na później", może się ostro na tym przejechać, bo nikt nie jest panem swojego życia, choć czasem w swojej pysze może ulec złudzeniu, że jest inaczej.
Wiedzę można wykorzystywać w złych intencjach, ale nie bardzo rozumiem dlaczego z góry zakładasz zło? Należy pamiętać, że zapłatą za grzech jest śmierć, wszyscy umrzemy. Jeżeli w wyniku doświadczenia uszkodzenia mózgu, ktoś nie będzie w stanie w pełni wolności korzystać z rozumu, to jest to jego krzyż. Wciąż pokutuje przekonanie, że starość Panu Bogu się nie udała, tak jakby choroby były jakimś tabu i dopiero na starość można było o nich dyskutować, a przecież są częścią życia, choroby towarzyszą od dzieciństwa, niektórzy doświadczają ich skutków bardziej, inni mniej, część jest niezawiniona, a inna część to skutek wypadku czy coś, na co pracowano latami przez brak dbania o siebie. Można szukać wymówek i przeszkód na drodze duchowości, można być też świadomym swoich ograniczeń i rozwijać duchowość na miarę własnych możliwości. Jeżeli dopadnie Alzehimer, można starać się zrobić wszystko, by spowolnić rozwój choroby, ale i zawierzać się Bogu, prosząc o uzdrowienie, godząc się z tym, że Jego wola może być inna i być może jest to krzyż i to dotychczasowe życie duchowe będzie przechodzić próby, a nawet może zostać utracone. Wszystko jest łaską.

Czy różne choroby, jakie mogą nas dotknąć, są tym krzyżem, o jakim Pan Jezus nauczał, aby go na siebie brać?

Jerzy_67, widziałeś chore zwierzęta, rośliny? Rozejrzyj się, są wokół ciebie, może tam znajdziesz odpowiedź na frapujące cię rozterki chorobowo-duchowe.

Krzyżem jest zaparcie się samego siebie i podążanie za Jezusem(intencja). Gdy dopada choroba, można przyjąć różne postawy, od wyparcia do pogodzenia się z tym, co się w życiu przytrafiło. Zwykle wiele marzeń, planów, czy postrzegania siebie zamieni się w gruz i trzeba zadecydować, czy mimo tego, że świat się zawalił, dalej idziemy za Jezusem ciągnąc na swych barkach ten krzyż(rozumiany jako nasza droga krzyżowa na Golgotę za Chrystusem), czy jednak dojdzie do buntu i odrzucenia(wybór postawy życiowej), bo człowiek nie dopuszczał dotąd w swym życiu niemocy, układał swe życie w oparciu o własne wizje i nie godzi się na krzyżowanie swych planów. Krzyż to postawa, w zdrowiu czy chorobie, idę za Jezusem, moc w słabości się doskonali. Zatem ta słabość ciała, choroba, to coś co należy rozeznać, zwykle człowiek szuka pomocy u lekarzy, zmienia styl życia, porządkuje wiele spraw i gorąco modli się do Boga o zdrowie. Łaska buduje na naturze, zatem Bóg niekoniecznie zabierze chorobę, lecz będzie z człowiekiem, o ile oczywiście człowiek powie Bogu: tak. I tu jest miejsce dla duchowości, można w tym utrapieniu zatrzymać się i poświęcić więcej czasu na rozwijanie tej sfery ducha, szukając spokoju wewnętrznego, by godzić się z tym, czego zmienić nie można i żyć nadzieją, że dla Boga wszystko jest możliwe i jeżeli taka będzie Jego wola, życie potoczy się inaczej niż wskazują medyczne statystyki.

Podsumowując, krzyż jest przeze mnie rozumiany jako postawa/intencja, jaką przyjmuje się, by pogłębić swoją więź z Bogiem, ale również są to krzyżyki, składające się na cierpienia, wyrzeczenia, ból, które ponosimy idąc za Chrystusem na Golgotę.

To reinkarnacja jest kłamstwem szatana czy prawdą objawioną przez Boga?

Mrs_Hadley - zapytałem, bo jeśli krzyżem są choroby, to polecenia, aby taki krzyż=choroby brać na siebie co dnia:

Łk 9,23 BT5
(23) Potem mówił do wszystkich: Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje.

wydaje się dziwne - bo nie mamy za bardzo opcji wyboru: chorować, czy nie chorować (oto jest pytanie)...
Ale chyba dobrze Cię rozumiem, że piszesz już o sytuacji, gdy choroba zaistniała i są wtedy różne opcje podejścia do niej... Jednak wtedy też nikt normalny nie powie: "no to ja wybieram tę chorobę i leczyć jej nie chcę..."
Zmierzam do tego, że jednak bym nie widział krzyża jako wyboru choroby...