Ogólnie - jeżeli dane ciało przyspiesza, to znaczy, że działa na nie siła. A skoro działa siła, to musi mieć ona swoje źródło. I fakt istnienia tego źródła oraz działania siły nie są jedynie kwestią wyboru. W ten sposób o tym myślałem.

W akceleratorze cząstki, które przyspieszają, otrzymują energię. Im większa energia, tym większa prędkość.
Czy ta energia cząstek wiąże się z dylatacją czasu? Zdaję sobie sprawę, że takie ujęcie brzmi bardzo popularno-naukowo ale jak byś się do tego odniósł?

Nie jest kwestią wyboru w tym sensie, że mając ustalony ukłąd odniesienia, mamy ustalony zbiór sił które na ciało działają. Jednak zmieniając punkt widzenia, może się zmienić nasz opis tego, co jest przyczyną takiego, a nie innego zachowania się ciał.

Przykład 1: siły bezwładności. W Ogólnej Teorii względności nie są już siłami "pozornymi", jak w klasycznej mechanice. Są tak samo rzeczywiste, jak siła grawitacji. Ich źródłem jest zakrzywienie czasoprzestrzeni. Ale to, czy czasoprzestrzeń jest zakrzywiona, czy nie, zależy od układu odniesienia, w którym ją opisujemy.

Przykład 2: pole elektromagnetyczne. Spoczywający ładunek wytwarza tylko pole elektrostatyczne. Ale ładunek poruszający się wytwarzać będzie również pole magnetyczne. Jeżeli opisujemy oddziaływanie dwóch ładunków, to w w jednym układzie ich oddziaływanie może być czysto elektrostatyczne, a w innym poprawny opis sytuacji będzie uwzględniał magnetyzm.

W pewnym sensie się wiąże. W fizyce relatywistycznej używa się pojęć czteropędu i czteroprędkości, będących rozszerzeniami pojęć pędu i prędkości do obiektów 4-wymiarowych. Czteropęd otrzymujemy z pędu przez dodanie energii (podzielonej przez c, aby jednostki się zgadzały) jako czwartej składowej. W przypadku czteroprędkości, jej perwsze trzy składowe to prędkość, a czwartą jest współczynnik gamma, opisujący za dylatację czasu, pomnożony przez c. Tak jak pęd i prędkość są do siebie proporcjonalne, p=mv, tak samo jest z czteropędem i czteroprędkością. Stąd można wypromadzić matematyczną zależność między energią i dylatacją. Nie powiedziałbym jednak, ze to większa energia powoduje dylatację czasu. Raczej oba: zwiększenie energii i dylatacja czasu są wywołane przez jedną przyczynę: zwiększanie prędkości.

ERRATA do ostatniego postu: pierwszymi trzema składowymi czteroprędkości jest prędkość 3-wymiarowa pomnożona przez współczynnik gamma. Czteroprędkość opisuje, o ile ciało przesunie się w przestrzeni i czasie w jednostce czasu własnego. Stąd 3-wymiarowa prędkość, opisująca przesunięcie w jednostce czasu obserwatora, również ulega przeskalowaniu o współczynnik dylatacji.

No, namotałeś maksymalnie. Siła Coriolisa jest najzwyczajniej wypadkową grawitacji i obrotu planety. A wahadła bez udziału grawitacji to jeszcze nie wiadzialem.
Przewróciło tylko dlatego, ze klocki akurat tam były. Analogia z bliźniakami byłaby wtedy, gdyby klocki wędrowały wraz z wahadłem i dostapił w efekcie jakichś zmian.

Zwyczajowo uznajemy ze Ziemia. Ale wyglądajac przez okno wahadłowca będziemy widzieć tylko oddalanie sie jednego od drugiego, bez wskazania (no chyba ze wgniecie nas w fotel).

Cały czas to mówię, ale nie wszyscy to przyjmuja, stad dyskusja,a właściwie dygresja.

Ogólnie we wszechswiecie nie ma ciał, na które nie działalaby żadna sila, dlatego wszystko jest w ruchu. Mozemy sobie tylko wziac jakiś wycinek i uznać go za nieruchomy. Na podstawie codziennych obserwacji mamy wyobrazenia o tym co się porusza i co przyspiesza, ale to jest nasz subiektywy odbiór.

Dokładniej, to da się policzyć dylatację dla tych ruchów, ale nie ma to znaczenia dla tych rozważań i stanowi niepotrzebną dygresję.

Grawitacja jest potrzebna, by wywołać ruch wahadła. Ale siła Coriolisa zależy tylko od prędkości obrotu układu odniesienia i prędkości danego ciała (w tym wypadku: końca wahadła). Nie zależy od wielkości siły grawitacji. Nawet gdyby jej nie było, to siła Coriolisa wciąż byłaby obecna. Wahadło przestałoby się wahać, więc potrzebny byłby inny eksperyment, by ją zaprezentować, ale byłaby nadal.


Chodzi mi o to, że siła Coriolisa wywołuje obserwowalne efekty - efekty, których nie byłoby, gdyby nie było tej siły - i tak samo jest z dylatacją. Obserwowalnym efektem w przypadku dylatacji byłoby to, że bliźniak-kosmonauta postarzał się mniej niż jego brat.

Owszem, ale to, który układ jest inercjalny (wolny od sił bezwładności), a który nie, nie jest naszym wyborem, tylko obiektywną własnością tych układów.

Czyli byłaby potrzebna druga siła, w miejsce grawitacji, aby siła Coriolisa nadal byą wypadkową dwóch sił. Wahadło- scisle rzecz biorąc- dotarłoby do sufitu i tam pozostało:-)

Na przykłąd Ziemia i Ksieżyc. Które z nich jest obiektywnie układem inercjalnym?

Przepraszam, ale o czym Ty pleciesz? Efekt Coriolisa jest wywołany wyłącznie obracaniem się układu, w którym występuje, a nie jakiejś przyłożonej siły (siła jest wyłącznie pozorna) lub kilku sił.


Żaden. Układ inercjalny to taki, w którym promieniowanie reliktowe nie jest przesunięte ku czerwieni w żadnym kierunku..

Mam wrażenie, Askadtowiesz, że uprawiasz zwykły trolling.

Siła Coriolisa nie jest wypadkową dwóch sił. Na wahadło, owszem działa wiele sił, siła Coriolisa i grawitacji nie wyczerpują tej listy, ale siła Coriolisa to jedna siła.

Żaden. Ziemia porusza się dookoła Słońca, na dodatek obraca się wokół własnej osi - mamy siły bezwładności. Podobnie jest z Księżycem. Z powodu obecności pól grawitacyjnych i innych oddziaływań, żadne ciało fizyczne nie definuje układu inercjalnego. Jedne mogą taki ukłąd przybliżać lepiej, inne gorzej, a inne w ogóle, ale ukłąd inercjalny pozostaje idealizacją. Układów idealnie inercjalnych nie znajdziesz w rzeczywistości. Tak jak idealnych kul czy okręgów. Ale to, że nie istnieją idealne okręgi i kule, nie czyni wzorów na obwód okręgu czy objętość kuli bezużytecznymi.

Tylko w przybliżeniu. Poza tym promieniowanie reliktowe nigdy nie było zupełnie jednorodne, i nie wyznacza precyzyjnie jednego układu odniesienia. A nawet jeśli znaleźlibyśmy jeden ukłąd inercjalny, to każdy układ poruszający się względem niego ze stałą prędkością, też byłby inercjalny. A w tych innych przesunięcie ku czerwieni (i ku fioletowi, gdyby patrzeć w przeciwną stronę) byłyby obecne. Brak efektu Dopplera nie jest żadnym wyznacznikiem.

Wiesz, wieczny studencie, że dajesz się robić Askądtowiesz w konia? Gonisz zająca, którego nie złapiesz, bo nawet jak mu wyjaśnisz jeden poruszony problem fizyczny, to znajdzie kolejne, na których się skupi.

Jeśli cokolwiek uda mi się komukolwiek wyjaśnić, to już jest dla mnie zysk. Nie zależy mi na zagonieniu przeciwnika w ślepą uliczkę. Jeśli chce zadawać pytania, niech zadaje. Co prawda wolałbym wrócić do oryginalnego tematu wątku, ale jeśli nikt nie ma nic nowego do powiedzenia, ani nie ma pytań odnośnie tego, co już zostało powiedziane, biorę co jest.

Niby tak, ale przy tak rygorystycznym ujeciu nie byłoby w ogóle sensu przywoływać takiego pojecia jak ukłąad inercjalny. A przecież przywoływałeś go całkiem serio. Okrąg, jeśli nie jest idealny, to jest jednak okręgiem w 99% czy 90%, a tutaj (układ inercjalny) ten procent byłby chyba niziutki.
Ale skoro ani Ziemia ani Ksieżyc, to co w realnym otoczeniu spełnia kryteria dobrego ukłdu inercjalnego?