Niektórzy ludzie uważają, że nauka jest/będzie w stanie skonstruować "teorię wszystkiego", kompletną teorię, taką, że nie będzie można zaobserwować żadnych odstępstw, pomiędzy nią i rzeczywistością. Niektórzy nawet twierdza, że jesteśmy już blisko takiej teorii, wskazując zazwyczaj na teorię strun i jej pochodne. Jak myślicie? Możliwe to? Czy raczej w rzeczywistości istnieją ograniczenia, sprawiające, że żadna teoria naukowa nie będzie teorią wszystkiego?

To niemożliwe przy zachowaniu prawdziwości obecnych teorii naukowych. Przekonuje mnie do tego następująca argumentacja. Obecny stan wiedzy naukowej (mam na myśli nauki przyrodnicze) każe nam wierzyć, że nasze myśli i emocje to jedynie produkt naszego mózgu, będącego niczym więcej jak zlepkiem materii, po którego powierzchni płyną mikroprądy, które odbieramy subiektywnie jako obraz, dźwięk, zapachu, odczucie, uczucie itp. Przy takim podejściu do sprawy niestety każda teoria będąca dziełem człowieka ma jednakową legitymację ważności - bo niby dlaczego np. ewolucjonista miałby być mieć rację, a kreacjinista już nie? Jego mikroprądy są ważniejsze ? Dlatego aby naszym teoriom, czy w ogóle produktom pracy naszego mózgu nadać legitymację ważności musimy uznać, że istnieje rzeczywistość pozamaterialna (czyli nieznana naszym zmysłom) i że jesteśmy częścią tej rzeczywistości i co więcej, że wytwory naszego mózgu też są częścią tej rzeczywistości. Dopiero uznanie takiego "podłączenia" na zewnątrz daje nam status "obserwatora zewnętrznego" i tworzenia teorii opisujących. Daje nam także prawo toczenia sporu o to, które z tych teorii są prawdziwe. Natomiast samo "na zewnątrz" zawsze pozostanie nieosiągalne przez nasze zmysły, a tym samem niedające się opisać i zamknąć w teorii naukowej (mam na myśli nauki przyrodnicze).

"Wszystko mi się ubzdurało" - Ot, teoria wszystkiego.

Ale co znaczy "teoria wszystkiego"?

Czy jest to teoria działania wszystkiego? teoria powstania wszystkiego?
teoria CZEGO wszystkiego?

Bo jeżeli to teoria OGÓLNIE wszystkiego to ma ona jednocześnie tłumaczyć jak powstał świat, dlaczego jedni ludzie lubią czerwony a inni zielony, czemu trawa jest zielona i o której obiad..

tzw. Teoria dojrzałego owoca.

O,przypomniała mi się jeszcze inna teoria wszystkiego:

Wszechświat to kupa niespodzianek.

Za Wikipedią:

Każda teoria fizyczna ma swój zakres stosowalności (mechanika kwantowa - obiekty bardzo małe, ogólna teoria względności - obiekty w skali astronomicznej itp.). Teoria wszystkiego to teoria, którą można byłoby zastosować w każdej sytuacji (i uzyskać poprawne wyniki).

A czym jest teoria? Jak się ją buduje? Nie ma chyba jednej odpowiedź. Różne są metodologie. Czy Jezus nie mógłby nam pomóc?

teoria to zbiór zdań

dokładniej system

taki zbiór co ma wydzielony taki podzbiór w sobie z którego wynika on cały (ten podzbiór to się nazywa aksjomaty).

aksjomaty są różnego rodzaju:

logiczne
semantyczne
empiryczne
... i może jeszcze jakieś...

i tyle.

Czyli sądząc z definicji zbyt mądre jak na mnie:)

Wszystko będzie zależeć od tego co ktoś będzie rozumiał pod określeniem teoria wszystkiego. Wszystkiego? Czyli czego. Jeszcze do niedawna w fizyce powszechnie używany był termin materia, obecnie odchodzi się od tego określenia, powód jest prozaiczny.
Okazuje się, iż materia a więc coś co można dotknąć, zważyć lub obliczyć nie istnieje, jest jedynie pewną własnością, cechą „niczego”. Chodzi oto, że wchodząc coraz głębiej w budowę samej materii, ona gdzieś znika, rozpuszcza się, po prostu nie da się wskazać w sposób jednoznaczny tego ostatecznego jej budulca (najmniejszej „cząstki”).
Cząstki a właściwie sub-cząstki (np. fotony) mają masę spoczynkową równą „0” a „nabierają” masy dopiero w ruchu (drgania).
Z tego by wynikało, że to co tworzy naszą materię czyli coś co określamy jako rzeczywistość namacalną jest fikcją – jest jedynie samym ruchem, bez tego ruchu świat przestałby istnieć.
Chyba, że świat jako całość jest inny niż sobie go wyobrażamy, np: wielowymiarowy czy dipolarny (obecnie jest postrzegany jako monopolarny)

A więc jak przedstawić teorię wszystkiego skoro to co określamy mianem wszystkiego to absolutne „nic”, oczywiście według obecnego stanu wiedzy.

Jak powiedziałem, teorię wszystkiego rozumiem jako teorię dającą poprawne przewidywania dla każdej możliwej sytuacji.

Próbowałem już wielokrotnie tłumaczyć to na różne sposoby o tym o czym tu piszesz, czyli jaka jest różnica miedzy obserwatorem wewnętrzny czyli subiektywnym a zewnętrznym, obiektywnym ale co niektóry nadal myślą (pewnie to brak wyobraźni), że można samego siebie podnieść za uszy (bez zewnętrznego punktu podparcia).

Masz rację, „samo na zewnątrz” jest nieosiągalne chyba, że przymniemy, iż istnieje jakaś rzeczywistość nadrzędna, duchowa która pozwalałaby nam spojrzeć na siebie samych niejako z „góry” Ale niektórym bardzo trudno to zrozumieć, pewnie nic nie wiedzą o teorii systemów.

Tylko, że sam napisałeś, iż fizycy aby wyjaśnić całą otaczającą nas rzeczywistość (mikro i makro) posługują się dwiema teoriami, a od siebie dodam, że coraz częściej dochodzi do głosu także trzecia – teoria chaosu .
Jeśli fizycy połączą ze sobą wszystkie te teorie i stworzą jedną spójną, elegancką to będzie to teoria wszystkiego, ale póki co musimy podpierać się namiastkami czegoś co ja nazywam protezami myślowymi.