Podjęto pewne wysiłki, żeby stworzyć metaforyczne rozszerzenie dokonań Gödla i Turinga, starając się odkryć, co w naszym doświadczeniu może wymykać się formalizacji i ograniczeniom. W 1952 amerykański logik John Myhill uzyskał najciekawszy wynik. Otóż sklasyfikował on możliwości, zapożyczając terminologię z logiki matematycznej i dzieląc idee na trzy klasy: "efektywne", "konstruktywne" i "perspektywiczne".
Najbardziej dostępne i wymierne aspekty świata mają cechę obliczalności. Istnieje określona procedura matematyczna, rozstrzygająca, czy coś ma dana liczbę, czy jej nie ma. Komputery i istoty ludzkie można uczyć reagowania na obecność lub nieobecność tej cechy. Prawda nie jest cecha obliczalną, ale bycie liczbą pierwszą, tak.
Bardziej nieuchwytne zbiory atrybutów to takie, które dadzą się zaledwie wyszczególnić. Dla takich cech da się skonstruować procedurę, pozwalającą zestawić wszystkie przypadki posiadania żądanego atrybutu (choć wykonanie tego może trwać nieskończenie długo). Nie ma jednak sposobu wyszczególnienia wszystkich przypadków nieposiadania danego atrybutu. Wiele systemów logicznych można w ten sposób zdefiniować, lecz nie są one obliczalne, czyli że wszystkie ich twierdzenia można kolejno wypisać, ale nie ma mechanicznej procedury określenia, czy dane zdanie jest czy nie jest twierdzeniem. W świecie matematycznym bez twierdzenia Gödla każde zdanie dałoby się w ten sposób zdefiniować. W świecie bez turingowskich operacji nieobliczalnych każda własność świata byłaby obliczalna.
Problem ustalenia, czy niniejszy tekst ma atrybut poprawności gramatycznej jest obliczalny. Jednak tekst ten może być niezrozumiały dla czytelnika nie znającego jego języka. Z czasem czytelnik nauczyłby się go coraz lepiej, dzięki czemu fragmenty tekstu stałyby się zrozumiałe, lecz nie ma sposobu przewidzenia, w którym miejscu tekstu znajda się te zrozumiałe fragmenty.
Nie każdy atrybut można opisać czy obliczyć. Jeden z przykładów to cecha bycia zdaniem prawdziwym w arytmetyce. Atrybuty, których nie można opisać ani obliczyć nazywa się "perspektywicznymi" - nie mogą być ani rozpoznane, ani wygenerowane w skończonej liczbie kroków dedukcyjnych. Ich istnienie zapewnia miejsce dla geniuszu i nowatorstwa. Istnieją rzeczy, których nie da się objąć żadnym skończonym zbiorem zasad ani procedur. Do cech potencjalnych należą na przykład piękno, prostota, brzydota i prawda. Są one niewyczerpalne. Żaden program ani wzór nie pozwoli na wygenerowanie wszystkich przykładów piękna czy brzydoty. Żaden program nie rozpozna ich wszystkich, kiedy je zobaczy, ani my także, w sposób, jaki wyobrażają sobie romantycy. Mówiąc słowami Myhilla: "Analogia estetyki z twierdzeniem Gödla będzie więc taka: nie ma takiej szkoły sztuki, która pozwoliłaby na stworzenie całego piękna i wykluczenie powstania całej brzydoty."
Cechy perspektywiczne leżą poza zasięgiem czystej techniki. Nie dadzą się ująć w ramy żadnej matematycznej Teorii Wszystkiego. Dlatego żadne niepoetyckie podejście do rzeczywistości nie może być kompletne.